Ik moest even naar Aix-en-Provence, iets zakelijks. Niet zo heel ver rijden, maar steeds is de vraag: binnendoor over de kronkelweggetjes door het groen van de Provence, of sneller via de autoroute. Ik doe liever het eerste, maar ik koos voor het laatste (tijdsdruk) en bij de péage stond nog maar een enkel geel hesje. Ik werd vriendelijk gegroet, want hét symbool van de revolte had ik op het dashboard gedrapeerd. Niet alleen om eventueel oponthoud te voorkomen, ik ben zelf ook een beetje geel hesje. Benieuwd hoe ver mijn niet zo vriend Macron met zijn nationaal debat komt, maar dat is weer wat anders.
Van origine ben ik dan wel Rotterdamse, maar sinds ik op het Provençaalse platteland ben beland, hoeven steden in het algemeen voor mij niet meer zo. Tomeloze drukte, vaak rare opwinding om niks, en van al dat tumult raak ik huiverig en binnen de kortste keren tevens de weg kwijt, slecht geluimd, op het agressieve af. Marseille is een verschrikking en in Nice ben ik een stuk minder op m’n gemak dan toen ik hier pas woonde. Het Italiaans gedachte Vieux Nice is tegenwoordig toch een soort tourist trap met voornamelijk foute eethuizen en op de Cours Salyea biedt de legendarische markt meer souvenirs dan de dagverse waar waarmee ie ooit beroemd was. Cannes kan ik nog wel hebben. Niet in mei natuurlijk als dat Filmfestival tetterend & teisterend de regie overneemt. Normaal gesproken is het op de Croisette best aardig. Het territorium van oudere dametjes, met creatief ingekleurd haar en dito minihondjes. Die eersten paraderen zonder mankeren nog steeds in de bontjassen die ze ’s zomers in de mottenballen parkeren. De handpalmhondjes hebben ’s winters een designerjasje aan. Louis Vuitton aan een Chanelkettinkje, zeg maar. Niks onderzocht hoor, maar ik denk vaak dat die dametjes weduwen zijn die ooit ‘rijk’ wisten te trouwen. En de ‘papa gateau’ op leeftijd ging nou eenmaal eerder dood. Vooroordeel? Mwah. Ik fantaseer nu eenmaal graag bij wat ik zie.
In Aix was de sfeer vertrouwd. Nog geen toeristen, jammer dat de platanen op de Cours Mirabeau, (‘Les Champs Élysées van het zuiden’, zeggen ze) kaal waren als lantarenpalen. De lente laat op zich wachten. In Aix wonen heel veel mensen, iets van 145.000 geloof ik, maar het is ook en misschien vooral een studenten- en kunstenaarsstad. Of het daardoor komt, weet ik niet, maar ik voel me er beter op m’n gemak. Iets van gemoedelijkheid, in Aix voel ik me nooit opgejaagd.
Ik ga er op de Cours Mirabeau altijd wat eten bij Les Deux Garçons, brasserie sinds 1792, in empirestijl, met terras. Niet omdat het eten er zo goed is, goedkoop trouwens ook niet, maar omdat Paul Cézanne en Émile Zola er een tijdje terug elke dag lunchten. Uurtje of drie aan tafel, dat zou ik ook wel willen. Ja ja, het slaat natuurlijk nergens op om steeds daar je maag te parkeren. Ik weet ook wel dat er betere restaurants in Aix zijn. Maar het idee van wie hier vóór mij aanschoven, heeft toch iets onweerstaanbaars. Niet alleen Cézanne en Zola, maar ook Churchill, Picasso, Belmondo en noem maar op. Eh, ik sta dus ook in dat gastenboek hè. Vind ik toch wel mooi, tussen al die namen. Truttig, absoluut. Maar ook een beetje ‘feel good’. Hier gebeurde het toch maar.
Als ik op huis aan moet, sla ik altijd wat in bij de Japanse Koï Sushi Bar pal naast Les Deux Garçons. Goed en vooral lekker spul ‘à emporter’ en je kunt er saké krijgen. Kom daar maar eens om in mijn gehucht ‘au bout du monde’. Dat is dus wel een voordeel van een stad, wat je er niet allemaal krijgen kunt!
En dan kom je thuis. En dan ruik je waaróm je weer thuis bent. Ik rook het verschil al toen ik het autoraampje opendraaide bij de brievenbus aan het begin van de piste die naar mijn huis in het bos voert. Fris!
In Aix rook het anders. Onfris? Ik ben geen klimaatfanaat, ik hang de nieuwe religie van het klimaat niet aan. Wie een paar duizenden jaren terugkijkt, weet dat er altijd wel wat met het klimaat is. Zo af en toe een ijstijd, nu dus even (nog?) niet. Maar het rook bij mij in de buurt onmiskenbaar groener dan in Aix.
Dan ben ik er snel klaar mee. Bij een klimaatdebatje met mezelf is de uitkomst: nooit meer terug naar de stad, maakt niet uit welke. Dus ook niet naar Rotterdam.
Een dagje uit en thuis
Dit bericht delen op:
Als Vlaardingse weet ik wat je bedoelt.
:-]
Ik heb hetzelfde, heb mijn hele leven in Den Haag en Zoetermeer gewoond. Maar sinds maart 2018 woon ik hier in de Morvan en heb zelden of nooit meer vies verstopte neus en heerlijk frisse lucht.
Aha!
sinds wij hier wonen ruiken we het als een auto langskomt ?
En dat is net zoals de files, we vonden het normaal in Vlaanderen en nu we hier wonen , Malemort du Comtat, en we horen over files, kijken we uit het raam en denken : files…waar?
Voilà…
Hi, Ik zie tot mijn vreugde dat het lettertype Courier (vreselijk!) is vervangen door iets wat op Helvetica lijkt. Goed zo!
En ach, Aix, wie er ooit komt en de tijd heeft moet beslist een kijkje nemen in het huis/atelier van Cézanne. Alsof de tijd er heeft stil gestaan.
Nou, ook tot mijn grote vreugde hoor. Bovendien zag alles ook ineens ‘grijs’. Was te wijten aan een upgrade van wordpress. Dat wilde ik niet, en gelukkikg kon ik terugschakelen.
En Aix, ik zou zeggen: doen! Mooie stad, nog een beetje stil gestaan…
Idd. de upgrade naar WordPress 5 pakt niet altijd even goed uit. Ter info: er is een simpele plugin waarmee de ongewenste nieuwigheid kan uitschakelen: Disable Gutenberg 1.5.2
Dank voor de tip!
Ik zou niet zonder de stad kunnen.
Al lees dit blog wel heel rustgevend.
Vriendelijke groet,
Dan heb je the best of both worlds Rob. Mooi toch?
ik ben volbloed rotterdammer en ik herken voortdurend zoveel in jouw schrijven. en in de gedachten daarachter.
Wat leuk! Zit er blijkbaar in geramd want ik ben al in geen honderd jaar meer terug geweest… :-]
Verse lucht in de bossen van Vence, goed voor de longen & stem. Leef lang en gelukkig, Renée!
Heerlijk hè, en van harte hetzelfde! Alleen hoeft van de omgeving mijn stem niet zo nodig… ;-]
Thx for the laugh!
You’re very welcome. ;-]