De herder is terug

do 28 februari 2019

Het was een beetje triest weerzien op het pas heropende caféterras. Het kersvers her-bestraatte pleintje ernaast werd luidruchtig in beslag genomen door een paar met maskers toegeruste mannen die met een aggregaat waaraan een hogedrukspuit was gekoppeld, het monument voor de gevallen en de dorpsfontein stonden te zandstralen. Steeds als het even stilviel gooiden ze een zak schuurzand in de helse machine en begon de teringherrie opnieuw. Zelfs het torenklokgebeier van twaalf uur kwam er niet overheen, en dat is tamelijk uitzonderlijk. Wolken zanderig water waaiden uit over het terras, ik besloot er maar niet te gaan zitten voor m’n apéro en liep haastig langs.
“Hé!”, hoorde ik terwijl het net even stilviel en ik de spurt naar het lager gelegen parkeerterrein al had ingezet. Ik mag dat holletje graag op een holletje afraffelen, beetje jeugdig heuvelafwaarts huppelen zullen we maar zeggen.
Maar dat ‘hé’ klonk bekend, ik trok aan de stutten. En jawel, daar zat ie: de herder. Ik klom – zonder veel jeugdig elan – weer omhoog naar het caféterras. En zowaar, hij was het echt, samen met z’n zoon en de schapenoppasser.
De begroeting was allerhartelijkst, met hem ging het minder. Geen schim meer van de stoere kerel van wie ik eind september vorig jaar afscheid had genomen. Na een mooie nazomer, deels in m’n achtertuin, was hij met zijn schaapskudde verder getrokken. Transhumance. Op het ritme van de jaargetijden. De bergen in, dan terug in warmere streken om de kudde te laten overwinteren in de schaapskooien van onderweg, met z’n kleine minimalistische caravan ernaast; hij had nooit veel nodig. Tot het mis ging met z’n gezondheid. Ineens moest hij het ziekenhuis in. Iets met darmdoorbraken, infecties en weet ik veel: ik ben geen medisch expert, maar het was ernstig en levensbedreigend.
En dan heb je dus een schaapskudde, die je niet zomaar kunt achterlaten. Gedurende deze winter waren er al diverse aanvallen van wolven geweest. Dan kreeg ik weer een Facebookmelding (het is een hele moderne herder) met gruwelfoto van een afgeslacht en half opgevreten lam of schaap. Jawel, prachtig hoor dat de wolf weer in het ecosysteem is uitgezet. Ze doen het inmiddels fantastisch. En nee, ik ben hartstikke tegen de (plezier)jacht maar ik kan me voorstellen dat je als herder denkt: afknallen die hap. Zeker als je lievelingshond ook nog eens het loodje legt terwijl hij zijn troupeau verdedigt.
Het werd dus een beetje treurige ‘status quo’ op een door renovatiedrift geterroriseerd terras.
Met z’n gezondheid ging het ‘heus, echt’ beter. Je zou het niet zeggen als je de broodmagere wankele verschijning in z’n terrasstoeltje zag zitten. Maar hij had zijn zoon, die knikte instemmend, en de vriend die hielp, die knikte ook instemmend. Dus het kwam wel goed.
“On se verra, bientôt, dans le pré de chez toi”: we zien elkaar, gauw, op jouw weide.
Ik denk het ook. Want bij het afscheid voegde hij eraan toe: “Maar mag de koffie een beetje minder sterk?” Ik serveer een extreem sterke espresso.
Dus als je daarover begint te zeiken, ben je al aardig op de terugweg.

2 gedachten over “De herder is terug”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven