Provençaalse plannen

do 14 maart 2019

Ken je die mop van die Provençaal die een plan had? Ging niet door.
Nee, het is geen dijenkletser, ik weet het. Maar het is wel zo’n beetje de dagelijkse praktijk hier: grootse plannen die met veel aplomb en armgebaren worden gepresenteerd, en je hoort er nooit meer wat van, stille dood gestorven. Kun je ook beter niet meer naar vragen. Tenzij je bereid bent een troostconsumptie (of twee, drie, flesje) te serveren, als spraakwater.
Ik kom erop omdat de buurman van een eind verderop last had van onze kat. Eigenlijk is het zijn kat, maar het is een zeer opportunistische kat. Dus toen hij het niet zo goed meer kon vinden met de oude poes die al van oudsher bij de buurman woont, en hij ook nog eens tot de ontdekking kwam dat er op mijn adres iemand rondliep die best bereid was een lekker blikje voor hem open te trekken als aanvulling op z’n saaie brokjesdieet, was het pleit snel beslecht. Voor de honden hadden kunnen blaffen had ie z’n intrek al genomen. Best, geen probleem. Behalve dan dat hij ’s avonds nog weleens een ommetje wil maken. Ook geen probleem, maar als ie niet thuis is voordat het licht uitgaat, en ook niet op geroep en gefluit reageert, gaat de deur dicht. Een kattenluikje is er niet, daar moet een metalen buitendeur voor doorzaagd worden en dat gaat m’n vermogen te boven. Nog steeds geen probleem, de kat wacht wel in de serre – waar een raampje open staat – tot de ochtendstond. Maar soms, ja soms, sluipt hij door het kattenluikje bij de buurman naar binnen, maakt overal rotzooi en teringherrie en smeert ‘m pas als hij vanuit de slaapkamer een schoen naar z’n kop gesmeten krijgt. Waarna de buurman niet meer in slaap komt.
“Ik heb een plan, ik kom een kattenluikje bij je installeren”, geeuwde hij op een ochtend, “kan hij ook ’s nachts bij jou naar binnen. Ik zaag probleemloos door die metalen deur heen.” Leek me een uitstekend idee, enthousiast bestelde ik een kattenluikje. Het ligt al twee maanden te wachten.
Ik schreef geloof ik ook al eens over de dorpskroegbazin en haar droom: een camping aan de overkant van de rivier die achter ons huis langs stroomt, pal tegenover ons huis. Daar was al eens een camping geweest maar die was tijdens noodweer weggespoeld toen de rivier buiten zijn oevers trad. “Jawel, zône inondable”, maar er kon iets van een dijkje en dan kreeg ze vast wel een vergunning. Ik ben er lang ongerust over geweest, tot de overstroming van deze winter, toen het water tot onderaan onze heuvel stond. Of ze nog plannen had, vroeg ik vorige week.
“Mhwaf, dans une zône inondable comme ça?” schokschouderde ze. Dat plan is dus ook weggeëbd.
Daarom was ik ook niet verbaasd toen ik ineens de Serviër van de pizzeria weer in het dorp zag opduiken. Vorig jaar, aan het eind van het seizoen hadden we met dramatische zoenen en een mooi flesje afscheid genomen. Hij ging een dorp verderop – nou ja, een klein stadje – een serieus restaurant beginnen. Hij zag zich al op weg naar z’n eerste Michelinster en wie weet…
De hele winter bleef de opgedoekte pizzeria hermetisch dicht, maar dat was normaal, hier is alles ’s winters dicht. Tot er gisteren ineens weer licht brandde. En verdomd, daar stond de Serviër in de deuropening.
“Heej, leuk je weer te zien. Kwam je nog wat spullen halen?” vroeg ik argeloos.
Nou nee, hij ging dit weekeinde gewoon weer open.
“En dat plan dan, voor dat resto in de stad?”
“Ach, dat was maar een plan hè. Misschien later eens, ooit…”
Provençaalse plannen, je hoeft ze niet eens te dwarsbomen. Ze gaan vanzelf niet door.

4 gedachten over “Provençaalse plannen”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven