De buurman van een eind verderop kwam langs. Hij ging een tuinfeest geven, onderaan de heuvel, bij de rivier. Onze uitgestrekte grondstukken grenzen daar ergens aan elkaar al weet niemand waar precies, er staat geen hek tussen. Hij wilde alvast waarschuwen, mocht er volk de grens overschrijden.
“Rave party?” vroeg ik meteen ongerust. Voor mijn geestesoog zag ik dikke rijen geparkeerde auto’s opdoemen die – op zoek naar een plekje – eerst nog even het land hadden omgeploegd, horden bezoekers die uit nieuwsgierigheid ook maar even bij mij binnen kwamen koekeloeren. Ik zag huizenhoge geluidsmuren oprijzen, hoorde er al het keiharde ‘bonkebonkebonke’ bij, rook de verbrande vlezigheid op de zelfgebouwde barbecues. Bedacht er het afvalslagveld bij na afloop. En gruwde hartgrondig.
“Nee hoor”, meende hij me gerust te stellen, “gewoon een verjaardagsfeest van een goede vriend.” En als ik een glaasje wilde komen drinken, van harte welkom!
Ouwe truc. Als je voor overlast gaat zorgen nodig je je buren uit, kunnen ze er mooi niks meer van zeggen. Dus toen wist ik het zeker: dit ging geen leuk weekeinde worden. Het feest dat hij voor zijn 9-jarige zoontje gaf vorige zomer rispte meteen weer op uit mijn geheugen. De hele dag gillende en krijsende koters in het bos, terreinfietsertjes die mijn honden van de sokken reden op ons eigen pad, de doffe dreunen van voetballen tegen míjn schuurtje. Omdat het tuig thuis was weggestuurd wegens overlast, de ‘groten’ wilden wel gezellig hun eigen feestje kunnen vieren. Dat duurde tot diep in de nacht, met gillende en krijsende volwassenen, het ‘bonkebonkebonke’ van de stereo op stadionsterkte en die doordringende geur van verbrande vlezigheid op de zelfgebouwde barbecue. Dat glaasje ben ik ook toen niet gaan halen, dank je feestelijk.
Ik heb hoe dan ook een pesthekel aan verjaardagen, met name de mijne. Nou ja, de mijne… Een eigen verjaardag heb ik eigenlijk nooit gehad, ik ben geboren op die van mijn moeder. Het bleef altijd háár verjaardag, met visite van volwassenen, nooit een kinderfeestje. Ik doe nog steeds niet aan verjaardagen.
Jeugdtrauma, tuurlijk, maar ook verjaardagen van anderen zie ik niet zitten. Ongetwijfeld afwijkend gedrag, maar het bevalt uitstekend. Ik ben nou eenmaal niet van de ‘knusse gezelligheid’, zal ik maar zeggen. Ik voel me al snel een beetje opgezet wild, als visite verplicht wordt. Doe mij maar mensen die spontaan langs komen – liefst met een mooie fles in de aanslag – waarmee het nog lang onrustig blijft in mijn woonkeuken, waar het goed aanschuiven is, als ik volstrekt partijdige getuigen mag geloven.
Dus nee, ik ging niet aanleggen bij de buurman van een eind verderop. Bovendien, deze zondag was er Ajax-PSV èn Gent-Wevelgem in de aanbieding op TV, ik zou wel gek wezen!
Toen ik aan het eind van die mooie sportmiddag een loopje nam met de honden, viel me iets op: stilte. Alleen het ruisen van de rivier onderlangs de heuvel was hoorbaar. We slenterden de oever langs richting erfgrens. Daar, in de verte, zag ik slechts een paar stoeltjes, een tafeltje met wat kopjes en glazen, en een comfortabele fauteuil waarin een oude man een dutje zat te doen. Ik fluisterde de honden terug en sloop het pad op naar huis.
Gisteren kwam ik de buurman tegen: “Feestje niet doorgegaan?”
“Hoezo?” vroeg hij verbaasd.
“Nou, ’t was nogal rustig zondag.”
“Ah”, viel het kwartje, “kan kloppen. De vriend voor wie het feestje was, wilde zijn verjaardag graag vieren bij de rivier waar hij is opgegroeid. Bij hem thuis kon dat niet, hij woont in een maison de retraîte in de stad. Hij werd 90.” Toen viel bij mij het kwartje.
Maar aan verjaardagen blijf ik een pesthekel houden, al word ik 90.

8 gedachten over “Tuinfeest”

  1. In dit geval had een fles naast de kopjes en glazen misschien nog mooie verhalen opgeleverd.

    Ook ik heb niets met verjaardagen, van wie dan ook …

    Vrolijke voorjaarsgroet,

  2. Ik mag die franse verjaardagsfeestjes wel. Hier in de Charente worden ze voor de kinderen gevierd tot dat ze een jaar of 12 zijn. De volwassenen vieren het hier alleen als ze ronde getallen bereiken: 30, 40, 50 etc. De feestjes bestaan vooral uit lekker uigebreid eten met een mooi glas wijn erbij. Geen herrie aan je hoofd :-)

  3. Joke van Zanten

    Wat heerlijk te horen dat er meer mensen zijn die niet van verjaardagen houden!
    Gezellig onverwacht de restjes opeten met langskomende vrienden geeft een veel betere gevoel!

  4. Ook ik ben geboren op m’n moeders verjaardag. Werd door de visite altijd vergeten wat, ik als kind heel erg vond. Later kwamen er nog twee verjaardagen bij; die van mijn zwager en schoonvader. Dat ik geen tijd had voor een eigen feestje , vond ik toen helemaal niet erg.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Had je vast anders over gedacht als je zo’n verjaardag had meegemaakt: paar dames in een kringetje met een advocaatje met slagroom (kreeg ik niet) en voor mij brachten ze steevast een paaseitje mee, want tegen pasen hè.

Laat een antwoord achter aan Kijk, Zuid-Frankrijk! Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven