Aangezien uitslapen tot mijn favoriete bezigheden behoort, je moet toch wat en Provence, werd ik door ongebreidelde toorn bevangen toen er vanmorgen om half vier ineens van pokkenherrie sprake was. In een fractie van een seconde schudde ik het droomloze coma van me af, schoot recht overeind en riep: ‘what the hell’? Geen idee waarom ik ineens op het Engels terugviel. Misschien doordat ik de vorige middag met Engelse Brexeteers gelunched had en die spreken nu eenmaal geen Frans. Hoeven ze binnenkort al helemaal niet meer.
Met mijn eveneens bruusk wakker geschudde en derhalve woedende honden haastte ik me het terras op. We stelden vast dat het kabaal van de overkant van de rivier kwam. De honden boden kwispelend aan er een kijkje te nemen en orde op zaken te stellen. ‘Zullen we’?, communiceerden ze. Het leek me geen goed plan. Ik was alweer zover bij de les dat ik het lawaai kon thuisbrengen: geen rave-party met techno-muziek (of wat daarvoor door moet gaan). Nee, gewoon oogstmachines en tractoren met aanhangers. Ik begreep het: de vendange was begonnen! “Goed nieuws, jongens”, zei ik tegen ze, “’t is de druivenpluk.”
Ik ging maar niet meer naar bed. De honden wel. Ik deed de leeslamp op de terrastafel aan, pakte een boek en schonk een glaasje rosé in. Ik prooste op de nieuwe oogst. Als in het holst van de ochtend de trekkers met aanhangwagens vol druiven voorbij komen, dan weet je hoe laat het is. Dat je bent wakker gemaakt door een wekker die het lekkerste belooft.