Nostalgie, weer mis

do 5 september 2019

Scharrelend tussen de schappen van de supermarché in de stad verderop, viel mijn oog ineens op een pakje knackebrod (of knekkebrod, knäckbröd, knackebrød, of welke spelling dan ook; vóór de puristen weer beginnen, kies maar). Ik zocht een rol beschuit, die was er niet, zo gaf het lege stukje tussen de toasts en de cracottes duidelijk aan. Knackebrod… dat was wel heel lang geleden. En het was voor het eerst dat ik het hier in het schap zag liggen. Ik zwichtte. In mijn herinnering vond ik het indertijd echt lekker. Maar ja, dan hebben we het over m’n Nederlandse jaren en dan moeten we toch al gauw zo’n 27 jaar terug in de tijd. De echtgenoot stond al op z’n horloge te tikken bij de kassa, kar bijna uitgeladen op de lopende band. Hij kan er slecht tegen als ik nog op het laatste nippertje even een gangpad in sjees om een bijna vergeten boodschapje te scoren. Snap ik ook wel weer. Je zal er maar staan en de rij achter je zien aangroeien terwijl er niet afgerekend kan worden omdat zíjn bankpas voor het gemak ook in míjn hutkoffer (= handtas) huist. De frons tussen de wenkbrauwen werd dieper toen hij zag waarvoor hij in de wacht was gezet. “Knackebrod?!”
Het bleef stil in de auto op weg naar huis. Het bleef stil tijdens het uitladen van de boodschappen. En het bleef stil toen ik de volgende ochtend met oorverdovend lawaai m’n tanden in een met dik kaas belegd knackebroodje zette.
Bij hap twee zag ik alleen even geïrriteerd een krant wapperen. En bij hap drie… Nee, bij hap drie heb ik het opgegeven. Niet te vreten dat spul. Mooi hoor, nostalgisch snacken met oer-herinneringen, maar dat was het wel. ’t Zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik zette m’n tanden in een keiharde kakenbreker die niet zou misstaan als noodrantsoen in atoomschuilkelders of op onbewoonde eilanden.
Ja ja, decadent luxeprobleem, scheldt me maar uit.
Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat het een miskoop was, maar ik wilde er toch nog wat van maken: ik ben niet zo van het weggooien. Diverse verwerkingsmogelijkheden drongen zich op. De echtgenoot was geen optie. Dus keek ik met een schuin oog naar de honden: “koekje?” De ene verwaardigde zich een nuffig snufje, de andere keek geïnteresseerd naar de uitkomst van dat onderzoek. En daarna de andere kant uit.
De kat sloeg het aanbod met de staart omhoog af en paradeerde dwars over de ontbijttafel heen naar zijn kattenluikje in de keukendeur; niet meer teruggezien tot hij vele uren later zijn hoogstpersoonlijke avondeten – zonder knackebrod uiteraard – geserveerd kreeg.
De vogeltjes! Leek me een prima oplossing. Vanwege de droge zomer is er bijna niks eetbaars te vinden in de bossen rondom het huis dus ze komen nog steeds gretig fourageren bij de pindabar en de vetballenbak in de tuin. Kansloos: ze vraten alles, behalve dat knackebrod, dat bleef liggen.
Ik heb het uiteindelijk op de grond gebonjourd. Dan de muizen maar. Helaas, ook die begonnen er niet aan.
M’n laatste hoop was gevestigd op de mieren, de onderhonden van de voedselketen, die ruimen echt álles op dat andere bosbewoners laten liggen. Behalve dan die Zweedse gezondheidscrackers…
“Dat was ‘m weer?” vroeg de echtgenoot vilein meelevend toen hij me tegen lunchtijd met stoffer en blik de laatste resten zag opvegen en in de vuilnisbak deponeren.
“Had je gedacht”, schoot ik in de verdediging. “Ik ga er taarten mee bakken, soep van koken, en pasta van maken.”
Hij schonk me een glaasje koele rosé in. “Doe maar niet.”
Vroeger is vroeger. Moet je vooral zo laten.

9 gedachten over “Nostalgie, weer mis”

  1. Knäckebröd, dat is de juiste spelling hier in Sverige. En verdomd, ik vind ‘t nog lekker ook! Knusprig (knapperig) is het hier zonder dat je vullingen gelijk gevaar lopen.
    Vroeger? Knäckebröd is hier de alledaagse werkelijkheid! Vooral met zo ‘n lekkere zweedse romige kaas erop.
    Die moest ik ff kwijt, maar verder, sans rancune!
    Abraham.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Ik geloof je onmiddellijk Bram, maar voor mij was dit een aha-erlebnis: ik stond na bijna 30 jaar voor het eerst weer oog in oog met zo’n pak Wasa. En nee, het viel niet mee.

Laat een antwoord achter aan Joyce van willigen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven