Een van die dingen waarmee ik pas na enige jaren na mijn immigratie vertrouwd raakte, is de uitdrukking ‘deux minutes’. Ik hoor haar nog altijd veelvuldig in restaurants en vooral in overheidskantoren en bij La Poste. En gewoon thuis. Deux minutes. Je zou toch denken dat je op school wel zoveel Frans hebt geleerd dat je snapt dat het over 2 minuten gaat. In mijn debuutjaren in dit land keek ik vaak hulpeloos en ongerust op mijn horloge als iemand weer eens over ‘deux minutes’ was begonnen. Nu heb ik geleerd dat ‘deux minutes’ staat voor: het kan nog even duren. En vaak niet zo’n beetje ook. Reken bij ‘deux minutes’ op minstens een kwartier. Als je mazzel hebt. Een halfuur is ook vrij gewoon.
Ik weet dat nu en wind me er niet meer over op. Waarom zou ik? Er zijn meer rare Franse onbegrijpelijkheden en onhebbelijkheden. Je past je als immigré maar aan, er zit weinig anders op.
Van de week had ik mijn Alkmaarse neef op visite. We zouden buiten eten, qua weer & wind kon het nog net. We zaten op het terras de hele wereld even door te nemen, aan de hand van een apéro-glas rosé. Vanuit de keuken bereikte ons het enthousiaste bericht: “Deux minutes!”
Meteen schonk ik mijn neef nog eens bij.
“Ja maar…”, zei hij, “we gaan toch zo eten en dan heb ik liever rood.”
Het werd nog wat. Om mijn academisch geschoolde familielid uiteen te zetten dat ‘deux minutes’ in de Franse praktijk een veel rijkere betekenis heeft dan alleen maar 2 minuten. “Vertraging, wachten, misschien wel lang”, onderwees ik. Mijn neef liet zich bijtappen en schudde zijn hoofd. De francofilie was aan hem toch al niet besteed.
Na circa een halfuurtje kregen we vanuit de cuisine een voorgerecht gepresenteerd. Met die bouteille rouge. Het was tegen tienen al pikdonker en vrij fris toen de espresso met een petit marc de Provence doorkwam.
“Deux minutes”, zei mijn neef. Ter aankondiging van zijn vertrek naar bed. Nog geen vijf minuten later baande hij zich al een weg naar de logeerkamer.
“Hollander”, dacht ik.
Deux minutes
Peter Hooft is journalist en columnist in Zuid-Frankrijk. Hij is tevens auteur van de verhalenbundel ‘Provençaalse Praatjes’.
Door Peter Hooft
Dit bericht delen op:
‘Mijn collega komt zo bij u’…..
Je reviens de suite…
Enne, … tot subiet!
Heerlijk en vooral heel waar verhaal
Ja, we kunnen in Nederland wel wat meer “Deux minutes” gebruiken?
vraagteken moet zijn ??
een uitroepteken
Respect! Ik weet niet hoe jullie dat volhouden in frankrijk.
Ach, gaat vanzelf…
hoé heb ik me daar ‘ in den beginne ‘ ook aan geërgerd, ik was eerder 5 minuten te vroeg dan te laat op afspraken. Goh, heb ik me niet vergist in dag of uur, twijfelde ik dan aan mezelf … Maar alles went, ik maak geen afspraken meer als het niet persé nodig is, want ik was toch de enige die zichn eraan hield.. Ik gà en zie wel of ze er zijn … Wat officiële en overheids instanties betreft, tja, dan moét je wel, met leesgerei, puzzeltjes of foontje om de tijd door te kmen .. ;-)
Da’s toch jammer voor je. Hier komen ze vrijwel altijd heel behoorlijk op tijd. Nou ja, met in acht neming van ‘le petit quart d’heure de courtoisie’ dan. ;-]