Mossels in Saint-Tropez

Helma Roosenthaler woont in ‘een kleine cabanon op een beboste heuvel aan de Cote d’ Azur waar werk en hobby zich verenigen’. Ze schrijft, schildert, en deelt de heerlijkste recepten op haar site https://cabanondazur.com

Weer een dagje belangrijke zaakjes afwerken zoals het voor de weet ik hoeveelste keer doorgeven van het juiste adres, mijn belastingaanslagen worden nog altijd gestuurd naar een woning in Eindhoven, die ik al in 2000 (ja, dat lees je goed) verkocht heb. Zodat ik elk jaar weer moet bellen voor een kopie. Ruim een uur in de telefoonwacht, mijn vriendin had nog wat op te knappen waarna we recht hadden op een passende beloning in de vorm van een beetje ‘pré-braderie’ shoppen. Dan zijn in Saint-Tropez de beste koopjes te halen.
St. Trop’ is nu weer van de bewoners, de meeste van de megalomane jachten zijn vertrokken naar warmere oorden en met 23 graden en een beetje oktobermiezer was het goed toeven in het dorp. Wat kan een meisjesdag toch gezellig zijn als er ook nog een lunch in je favoriete restaurantje aan te pas komt: La Pesquiere!
Al lang voordat mijn vriendin geboren was kwam ik bij dit fameus adresje waar ze de beste mossels ter wereld serveren, althans in mijn beleving. Een beetje hoog achterin het dorp gelegen op een stukje oude stadswal, het is alsof je in een ansichtkaart zit, heel romantisch. Ik ging er vroeger elke vakantie een paar keer eten, nu ik hier in de omgeving vertoef, elke paar weken. Iets anders dan Moules Sauce Poulet heb ik er nog nooit besteld. Goed is goed, beter kan niet en ik heb zo de gewoonte om aan elk restaurant dat ik frequenteer mijn lievelingsgerecht te koppelen. Zo word je nooit teleurgesteld.
Dit familiebedrijf dat zo’n 70 jaar bestaat is al een kleine 50 jaar mijn adresje. Ik heb de dochter zien opgroeien tot de nieuwe gastvrouw en Jacques, haar vader die vroeger de scepter zwaaide, doet het wat rustiger aan hoewel hij nog steeds stevig de touwtjes in handen heeft en de kassa beheert.
De ontvangst door hem is altijd hartverwarmend en ondanks het feit dat daar duizenden mensen per seizoen komen eten krijg je het gevoel dat je een persoonlijke vriend bent. Dat is gastheerschap dat je nergens anders tegenkomt in een toeristische valkuil als St. Trop’.
Een paar maanden geleden belde ik om een tafeltje te reserveren in het hoogseizoen.Tot mijn opperste verbazing stootte ik op een antwoordapparaat dat mij duidelijk maakte dat de zaak wegens omstandigheden drie dagen gesloten zou zijn, de schrik sloeg me om het hart. Er zou toch niets met Jacques gebeurd zijn? Die lieve attente man moest toch zo ongeveer tegen de tachtig lopen, niets is dan onmogelijk…
Zonder te reserveren besloot ik het aanpalende restaurant te vereren met mijn bezoek, alhoewel dubbel zo duur. Maar met hetzelfde adembenemende uitzicht, dus dat mag iets kosten.
Grote verbazing! Mijn favoriete adresje was gewoon open en de baas springlevend, het terras zat al stampvol. Opgelucht als ik was vloog ik Jacques om de hals en vertelde van mijn angst en het vruchteloos telefoontje dat dus op een misverstand berustte; ik had het nummer getoetst van het restaurant dat een regel hoger stond in de gele gids. Stom. De lieve man was zo ontroerd door mijn reactie dat hij een tafeltje tegen de kassa liet plaatsen zodat we zonder reservering toch nog konden eten. Hij zorgde ervoor dat het me aan niets ontbrak, inclusief aperitief van het huis.
Sedertdien ben ik zijn speciale gaste en de enige die nog door hem persoonlijk wordt vertroeteld als ik er – doodmoe van de markt – neerstrijk voor de Moules Sauce Poulet.

Helma Roosenthaler

Restaurant La Pesquiere: https://bit.ly/2p5C0Cl