Raoul Duchemin schrijft al jaren over restaurants en eten & drinken in Zuid-Frankrijk. Met enige regelmaat levert hij ook bijdragen aan ‘Kijk, Zuid-Frankrijk!’
Quelle tristesse! Binnen drie dagen mailtjes waarin te lezen stond dat twee van mijn al jaren favoriete restaurantjes hun deur definitief op slot gooien. Heb ik het over Auberge de Théo in Nice en Le Gourmandin in Le Luc (Var). Van die klassieke adressen die we in Frankrijk ‘institutions’ noemen. Gedegen maaltijden in een even typerende als ontspannen Zuid-Franse sfeer. En als de addition arriveerde, hoefde je je nooit geschrokken naar een bancaire ‘distributeur des billets’ te haasten. In beide mailtjes stond iets over ‘la retraite’. Van Matteo Mansi, alias Théo, die al 38 jaar of zo geleden de ‘fusion’ van de Niçoise en de Italiaanse keuken min of meer uitvond. En van Patrick Schwartz van Le Gourmandin, paar jaar geleden weduwnaar geworden en die geen opvolger heeft. Tja, wat was het genieten als je op zijn terras aan het Canal de Goudon fantastich ‘ingevulde’ fleurs de courgettes voorgeschoteld kreeg.
Ik weet ook wel dat ‘chef de cuisine’ tot ’s-werelds zwaartste beroepen gerekend moet worden. En dat de ‘geroepenen’ groot gelijk hebben als ze er op enig moment een punt achterzetten.
Maar misschien ook doordat er zelfs in mijn omgeving in het ‘arrière pays’ dat idiote Halloween werd gevierd, vroeg ik me somber af of de ondergang van twee echt Franse resto’s niet ook samenhangt met een soort van ‘veramerikanisering’ van het land. Het oprukken van de McDo’s (ook bij mij in de buurt), de Starbucks met aangelengde koffie in de steden, ik vind het huiveringwekkend. Doe mij gewoon een echte espresso.
Hoe gaat dat nu verder, met die ‘exception française’, in de gastronomie? Ik ben er niet gerust op. De ‘routiers’ – de ook qua voedsel sublieme herbergen lang de routes nationales – moesten al naar het crematotium toen de tolwegen werden aangelegd. Macron heeft nu aangekondigd dat hij ernaar streeft 1.000 echt Franse restaurantjes op het platteland te laten (her)openen. Te laat? On verra.
Raoul Duchemin
