Dat van het voor- en nadeel, dat weten we nou wel. Maar dit elementaire deeltje in de filosofie van De Verlosser flitste daar aan tafel toch door mijn hoofd. Leg ik even uit. Het nadeel was het afscheid van Britse buren die vanwege de Brexit definitief naar Engeland terugkeren. Goed volk met wie je kon lachen, eten en drinken. En even afstandelijk als ik, als het om Frankrijk gaat. Ze bleven bijvoorbeeld principieel in hun Engelse auto met het stuur aan de verkeerde kant rijden. Als het zomers een beetje warm was, verlangden ze naar normaal weer en zwaaiden ze het Engelse klimaat alle lof toe. De trammelant rond de Brexit beviel hen helemaal niet en als trouwe aanhangers van de Tories zagen ze wel wat in die Boris Johnson. Ik niet. Zulke politieke meningsverschillen leidden alleen maar tot nog meer grappen. Over de Duitsers of zo, ‘don’t mention the war!’. Ze hebben hun huis aan Duitsers verkocht. Ik ga hen missen.
Voor de goodbye and farewell-lunch werd ik ontboden in het Varoise minidorp Claviers dat ondanks zijn sublieme ligging kennelijk nog niet door vreemdgangers als toeristen en tweedehuis-bezitters is ontdekt. Ten bewijze: er is maar één makelaar en dan weet je genoeg. De afspraak betrof het restaurant Le Clavero. Nooit van gehoord, het bestaat nog maar kort. Ik heb er voortreffelijk gegeten. Entree van cèpes-ravioli met truffel, daarna dorade met een garnituur van spinazie en witlof, qua finish een mousse van Bailey’s met ananas. De Britten, overtuigde carnivoren, ik eet geen vlees, bejubelden hun tournedos Rossini. Betaalbare bio-huiswijn van het beroemde Château Jas d’Esclan, bij de koffie een aangeboden glaasje limoncello. Ik ben geen tipgever in de restosfeer, maar nog ‘en route’ belde ik al mijn collega Raoul Duchemin die over eethuizen en zo bericht. “Een echte ontdekking, met dank aan de Brexit”, riep ik in het mobieltje. Thuis mailde ik ‘m het adres: https://www.leclavero.com Hij gaat er dezer weken proeven.