Terug naar toen

do 12 december 2019

Een afspraak, ik moest ervoor terug naar de omgeving waar ik lang geleden mijn Franse ‘carrière’ begon. Ik zag er tegenop. Je moet nooit terug naar waar je vandaan komt. Geen idee wie die vuistregel – als dat er al eentje is – bedacht heeft. Al bijna even lang geleden was ik nog een keer in Rotterdam. Daar ben ik min of meer opgegroeid om na tal van omzweringen in de Provence te landen. ‘Mijn’ Rotterdam bleek onherkenbaar verminkt. Ik vreesde weer zo’n trieste ontmoediging toen ik ‘en route’ was naar het dorpje waar ik ooit mijn entree in Zuid-Frankrijk heb gemaakt. Het is hooguit 60 km van waar ik nu woon. Vanwege de kronkelwegen ben je dan al gauw 5 kwartier onderweg. Het traject was als vanouds, prachtig. Ik had de mazzel dat het licht van de Provence me begeleidde, nota bene in dit seizoen. Maar eenmaal in de buurt van ‘mijn’ dorp sloeg de onrust al toe. Links en rechts was er van alles bijgebouwd, ik wist niet wat ik zag, ook de bergerie van de toenmalige schaapherder bleek in zo’n villa met piscine veranderd. Van de dorpskroeg was een soort snackbar gemaakt. Ik had stille hoop dat ik er nog een paar vrienden van toen zou tegenkomen. Mooi niet. Ook hun wereld was ten prooi gevallen aan een nieuwe tijd, dacht ik. Of een nieuwe generatie. Onderweg vlakbij had ik ook al een McDo gesignaleerd.
Ik was iets te vroeg voor mijn afspraak. Over die 5 kwartier deed ik er maar 4, geen hinder van blokkades waarop ik vanwege de ‘mouvement social’ voorbereid was en ik rijd meestal toch al iets harder dan het volgens de overheid hoort.
Tijd genoeg, ik ging even kijken bij het huis waarmee ik ooit begonnen ben in Zuid-Frankrijk. Toen een schamele schuur met iets van een dak, dat indertijd beetje bij beetje tot een bewoonbaar onderkomen werd opgetut. Nu een omvangrijke villa met zwembad. En daar omheen nog veel meer van die sjieke panden. Toen ik er woonde, was de boel er puur natuur, en verder niemand in de buurt. Ja, in het café, maar daar moest je wel eerst heen.
Ik vreesde in nostalgie te worden ondergedompeld op weg naar mijn dorpje van toen. Ik reed tot mijn verrassing opgelucht terug naar waar ik nu woon. En ik wist: het was meer dan oké om verder te trekken van waar het allemaal ooit begon. Weg, vóór het mis ging, voor het te vol, te druk, te toeristisch en vooral te ‘modern’ werd. Nu woon ik weer op zo’n gedroomd plekje in een afgelegen gehucht waar goddank niets gebeurt, het leven voortkabbelt en het (ja hoor, kom er maar in) geromantiseerde Frankrijk van toen nog gewoon van vandaag is. De vraag is, hoe lang nog? Ik ben er niet gerust op. In de krant stond dat ze iets verderop windmolens willen gaan neerzetten. Windmolens! Totale landschapsvervuiling in een puur natuurgebied. Ik zou er in het dorpscafé niet over durven beginnen. Hier zijn ze meer dan tevreden met de huidige kernenergie. Maar stel dàt… Zo’n rij stramme windwiekers op de bergkam tegenover m’n heuvel, de slagschaduwen, het sonore gebrom?
Word ik nog een keer door de tijd achterhaald? M’n vluchtgevoel staat in elk geval op scherp.

8 gedachten over “Terug naar toen”

  1. Heel herkenbaar! Vriend en ik zijn allebei ras-Hagenezen maar waren er al decennia weg. Nou kun je in Den Haag heel lekker en leuk dineren in een tram die dan een route rijdt door Den Haag en Scheveningen. Dat hebben we dus gedaan samen met onze geliefden. Het was heel erg leuk, maar inderdaad de hele tijd van ‘hé, daar stond toen dit of dat en is nu weg’. Was een leuke trip down memory lane naar ‘Den Haag, mooie stad achter de duinen’.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Ach, had je op een Rotterdammert geschat… En dat tramresto is inderdaad heel geinig. En nou maar hopen dat die ‘mooie stad achter de duinen’ niet in oorlogsgebied verandert vanwege dat brandstapelgedoe.

  2. Fred van der Pijll

    Ik woon al heel lang in Friesland, wij vertrokken uit Amsterdam omdat er (ja, toen al) geen woonruimte was. Mensen vragen mij nu vaak: “Heb je geen heimwee naar Amsterdam?” Ja, zeg ik dan, maar dan naar Amsterdam zoals ik het ken en dat bestaat al lang niet meer….

  3. als rotterdammer herken ik me zo in die gedachte over rotterdam.
    maar wat die windmolens aangaat, overdag, bij licht, kan je jezelf nog leren erlangs te kijken.
    in het donker, als op elk ding zo’ n felle, rode lamp knippert lukt dat echt niet.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Je hebt helemaal gelijk: dat is nog veel erger. En ik was best wat gewend in Rotterdam hoor, ik woonde vlak achter de haven. Maar de geur van touw en teer, de herrie van scheepstoeters en overladers… dat kon ik hebben, dat ging ergens over.

  4. Dank je wel voor het heerlijke lezen van je verhalen. Als francofielen dromen wij al jaren van een klein huisje in Frankrijk. Zit er qua leeftijd denk ik niet meer in. Daarom genieten wij nu dubbel van jouw belevenissen. Merci Beaucoup.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven