Toen ik amper in de Provence was beland, kreeg ik bij het tankstation een cadeautje. Het was november of zo, nog best een lekker temperatuurtje. Verbouwereerd vroeg ik me af wat ik in vredesnaam met een ruitenkrabbertje moest. Naïef als ik was, geloofde ik toen nog dat het zuiden en warm een soort synoniemen zijn. Ik ben nu jaren verder en ik weet wel beter, de winters kunnen hier behoorlijk koud zijn. Vanmorgen vroeg was het in de serre min vier, de tuin was wit uitgeslagen. Om de honden en de kat uit te laten, verpakte ik me in mijn polaire uitrusting bestaande uit twee truien, mijn legerjekkie, moonboots, en een ijsmuts die ik een keer uit Nederland heb laten meebrengen. Er staat gelukkig geen Unox op. De wandeling duurde kort. Huiverend maakten de beestjes dat ze als de sodemieter weer binnenkwamen. Ik niet. Ik moest eerst nog het ijskoude haardhout vanonder de afdekbâche vandaan zien te plukken. De echtgenoot deed dapper mee, dus verkleumde vingers voor twee. Maar daarna brandde de kachel als een zonnetje.
Ik ben er nu natuurlijk aan gewend dat het hier in de kleine uurtjes akelig koud kan wezen. Maar wat ik dan nog steeds niet snap is dat ik – zoals vandaag ook weer – rond het middaguur bij achttien graden in de volle zon zit bij te bruinen tijdens de buitenlunch op het terras. “Comfortzone”, mompelde de echtgenoot die ook weleens een modern woord oppikt.
Ik was het er niet mee eens. Ik begon over de kou in de slaapkamer (altijd het raam een beetje open, ik wil frisse lucht, en door de vogels worden wakker gezongen), over de dierenuitlaatservice van die ochtend in het kille vriesvak waarin de tuin veranderd was, over dat er tot een uur of elf geen water was geweest wegens bevroren leidingen, hoezo comfort?
En, ging ik door, het is hier altijd weer een ramp als je zit te springen om iets anders dan het alledaagse. Een simpel batterijtje voor een horloge bijvoorbeeld. Het zal geen toeval zijn dat het klokje het vertikte toen de wijzers net op twee voor twaalf stonden. Hoe kom je aan een ‘pile’ voor een uurwerkje? In het dorp hoefde ik het niet te proberen. We hebben geen dokter, geen bank, geen tankstation, zelfs geen pharmacie of een geldautomaat. Laat staat iemand die miniatuurhandel zou zien in horlogebatterijen. Ja, de tabac heeft batterijen, van die joekels voor je staaflamp. Wel fijn trouwens voor als de stroom weer eens uitvalt. Maar zo’n ding is met geen mogelijkheid in een polspendule te proppen. Ik belde met de Intermarché in het dichstbijzijnde stadje, 9 km verderop. Ze kwamen niet meer bij. Maar ik zou kans maken in de hypermarché. Dat is drie kwartier rijden en dan dus ook weer terug. Ik ben wel een keer in dat waarschijnlijk altijd overbevolkte consumptiestadion geweest. Om een nieuwe tv te scoren. Die ene keer was meer dan genoeg. Mij niet gezien in zulke afgeladen pakhuizen. Ze zijn zo groot dat je stappenteller op rood springt als je van de kaas naar de sperciebonen wilt. Niet dat ik zo’n ding heb hoor, ik ben niet zo ‘connected’, ik hou m’n privégegevens zoveel mogelijk voor mezelf, al weet ik ook wel dat dat lang niet altijd lukt, maar sinds ik op tv die reclamespot van die zorgverzekeraar (korting als je genoeg stapt) heb gezien, stap ik principieel zonder teller.
Bon, geen zin in anderhalf uur in de auto dus ik dacht: laat ik toch maar weer eens eigentijs doen en op het net rondneuzen. Werkelijk overal in de hele wereld lag zo’n mini-batterijtje voor het grijpen. Ik tikte wat in en tien dagen later lag ie in de brievenbus. In een envelop uit Engeland. Hij bleek het ook nog te doen. Nee, het is geen désastre, tien dagen zonder polsklokje. Maar wat ze je ook wijs maken, het leven in een afgelegen Provençaals dorpje is heus niet altijd even comfortabel.
Kort voor de zon aan het eind van de middag achter de bergen naar bed ging, wandelde de echtgenoot met de honden en de kat in het schitterende avondrood naar de brievenbus, iets van een krappe kilometer. Hij kwam rood van verontwaardiging terug: geen krant, helemáál geen post.
Beetje vilein zei ik: “Had je kunnen weten. Vandaag nationale staking. Had je het vanmorgen niet over onze comfortzone”?

11 gedachten over “Comfortzone”

  1. Mooi, hoe je dat beeld schetst dat het in zuid frankrijk altijd “zomer” zou zijn. Vaak zat in de sneeuw, ijzel en bevroren ruiten gezeten. Maar dat heeft de pret nooit kunnen drukken bij ons.

  2. Het leven zoals het is…. contraintes heb je overal en die maken deel uit van de algemene sfeer… pas je het ene aan dan riskeer je alles te veranderen .. dus aanpassen of verzuipen… en hoe meer je aangepast bent hoe groter de comfotzone

  3. Renée. Nog de beste wensen, misschien te laat ,maar toch! Dat van de jacht op piles kwam mij héél bekend voor, ( zie verhaal ” het horloge van de Lord”, en mijn reactie hier op. 28 sept.2017) .Ik heb toen maar een nieuw horloge gekocht. Op bijna alle markten verkopen ze horloges , je bent er dan even mee geholpen. Maar jouw dorp heeft natuurlijk ook geen markt!

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      De wensen mogen nog de hele maand hoor. Jij ook het allerbeste voor 2020. Maar een nieuw horloge kopen doe je niet zo gauw als het een speciaal cadeau was en er mooie herinneringen aan vastzitten… En de ‘markt’ hier bestaat uit 1 groentenkraam, 1 worstenkraam, 1 paëlla-verkoper, 1 bestelbusje met Viëtamese loempia’s en soms een matrassenvrachtwagen. In de zomer komt er nog een kralenkraampje en een Indiase flodderkledingkraam bij.

  4. A.J.M. Keller-van Mol

    Allereerst de allerbeste wensen voor 2020 voor jullie beiden.
    Vol jaloezie lees ik altijd jouw altijd smeuïge verhalen wat je allemaal beleefd in
    dat prachtige Provence. Vroeger vaak gekampeerd in de buurt van Apt.
    Hier in het drukke Rotterdam vol fijn stof heb ik al de wInkels beneden mij.
    Wat tegenstrijdig. Zou zo graag in het Zuiden willen wonen tussen de lavendel.
    Maar hier …….winkels op loop afstand.
    Hartelijke groet, Ans

Laat een antwoord achter aan Kijk, Zuid-Frankrijk! Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven