Permis de conduire

do 16 januari 2020

Toestanden weer. Kijk, waar ik woon, heb je nooit te maken met verkeerscontroles. Weinig mensen, weinig auto’s, de gendarmerie zou wel gek zijn om langs onze weggetjes zo’n beetje voor schut te gaan staan. Maar soms moet ik de wijde wereld in en gisterochtend strandde ik op een rotonde aan de entree van een min of meer serieuze stad in een fuik van het gezag. Je zou denken dat de gendarmerie nu met al die stakingen wel wat anders aan haar kepi-hoofd heeft, maar het was misschien omzet-technisch van belang een paar automobilisten op de bon te slingeren.
Vooral als ik voor een afspraak aan de late kant ben, slaat het chagrijn toe als ik de dupe ben van zinloos oponthoud. Wat viel er in vredesnaam aan mij of mijn auto te controleren? Niet dat ik onder alle omstandigheden een voorbeeldfunctie vervul, maar ik doe bijvoorbeeld wel altijd braaf m’n veiligheidsgordel om die nooit echt lekker zit. Weinig keus trouwens, als ik dat ding niet over mijn gemoed span, gaat er in het compartiment een soort snerpende hoog-tonige sirene af waardoor ik Bach niet meer kan horen. ‘En route’ heb ik altijd iets van de maestro op staan, ik heb het niet zo op de malafide muziekkeuzes van radiostations. Inclusief Radio Classique, daar hebben ze ook een rare smaak.
Op de autoroutes rijd ik bijna nooit te hard. Niet zozeer uit overtuiging. De echtgenoot kreeg een keer een prent thuisgestuurd wegens een snelheidsovertreding ter hoogte van Aix-en-Provence. Ik had daar gereden, hij was niet eens aan boord. Maar de auto staat op zijn naam en hoppa, daar gingen een paar punten van zijn rijbewijs. Je kunt dan wel een administratieve procedure beginnen om uit te leggen dat ík en niet híj achter het stuur zat, maar iedereen weet dat je gegarandeerd in een depressie verzeild raakt als je daaraan begint. Om een nieuwe crisis in de huiselijke kring te voorkomen, tuf ik dus meestal conform de richtlijnen van de overheid over de snelwegen. Het gaspedaal (te) diep indrukken, die optie is naar het archief van mijn geheugen verbannen.
De agent die me naar de berm had verwezen, liep eerst om de auto heen. Om te constateren dat er alle verplichte plakkertjes (verzekering, contrôle technique) op de voorruit gelijmd zaten. Niks verlopen data.
Hij stiefelde naar het linker voorportier, gebaarde dat ik het raampje open moest doen en snauwde: “Papiers!” Ik houd er niet van om zo toegeblaft te worden, al helemaal om een uur of negen in het holst van de ochtend. Ik overhandigde mijn rijbewijs dat nauwkeurig bestudeerd werd. Daarna bekeek mij. Daarna onderzocht hij nog een keer mijn permis de conduire. Ik kon zo wel zien dat hij zich afvroeg of dat míjn roze papiertje wel was. Het duurde even voor ik zijn twijfel kon plaatsen. Ik heb gelukkig een Frans rijbewijs dat nooit verloopt, ik hoef nimmer een nieuwe aan te vragen. Geen flauw idee sinds wanneer ik die Franse rijvergunning heb, in elk geval een paar decennia geleden, vlak nadat ik immigreerde. Er staat dus een foto op van – laten we zeggen – minder recente datum en dan hoef ik verder niet uit te leggen waarom de gendarme in zijn consternatie zo ongeveer op het punt stond zijn bril op te poetsen. Deed ie niet, maar de twijfel was gezaaid en hij wilde nu ook mijn identiteitspapieren zien. Ik gaf hem mijn Nederlandse paspoort, met een iets minder gedateerde foto. Het hielp niet echt. Een buitenlandse in een Franse auto? Of ik de kofferbak wilde openmaken. Er lag niets in, behalve een geel hesje. Hij keek een beetje teleurgesteld. Misschien had hij gehoopt op een Nederlandse drugsvangst. Ook in vooroordelen zijn de Fransen goed onderlegd.
Toen bleek dat hij echt helemaal niks kon vinden liet hij me uiteindelijk vertrekken, nadat hij geconstateerd had dat ik goed Frans sprak. Dat dan weer wel. Ik kwam een half uur te laat op mijn afspraak.
Thuis keek ik in de spiegel. Daar laat ik het bij. Ik had voor het eerst in jaren mijn foto op mijn rijbewijs gezien. Gelukkig is het maandag pas Blue Monday.

10 gedachten over “Permis de conduire”

  1. Christine van Knippenbergh

    Ik vrees de dag dat ik -Nederlands geboren en getogen- met mijn eeuwigdurende Duitse rijbewijs, usa paspoort in mijn Franse auto uitleg moet gaan geven.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Ja, daar zou ik ook ernstig tegenop zien. Hopelijk spreek je naast Nederlands, ook voldoende Frans om aan een arrestatie als ‘potentiële terroriste’ te ontkomen.Ik zal voor je duimen.

  2. Zeer geestig Renée.
    Ik woon hier 23 jaar en zal eens goed naar mijn foto kijken op mijn ‘permis de conduire’.
    Dan kan ik mij voorbereiden.

Laat een antwoord achter aan May Pieters Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven