Rencontres met gendarmes

zo 19 januari 2020

Margôt van Slooten-Preng is vinoloog, met een passie voor de Provence. Je kunt haar volgen op haar blog ‘Tussen Noordzee en Méditerranée’ https://margotvanslooten.com Op Kijk, Zuid-Frankrijk! vertelt ze over wijn en over haar belevenissen.

“Jouw ervaringen met de Franse gendarmes trekt het luik der herinneringen bruusk open. Tot nu toe zijn het er drie. De eerste en oudste was het doen van aangifte bij de gendarmerie in Cadenet toen wij na enkele uren rivierplezier aan de Durance, een geforceerd slot ontdekten. Er viel niets te halen overigens, maar formeel toch aangifte gedaan. De jongste bediende mocht het proces-verbaal opmaken (hij sprak het beste Engels volgens zijn collega’s). We hebben het maar in Frans gedaan overigens…
Het ging na mijn eerste gendarme-ervaring een aantal jaren goed. Tot het moment dat ega vergeet om bij het binnenrijden van het dorp Riez, op weg naar de Gorges du Verdon, het gaspedaal enigszins los te laten. Onze kindjes zullen dit incident nooit vergeten. Enkele meters na het inrijden van het dorp (dat in het geheel nog niet lijkt op een dorpskern, typisch gevalletje omzet-technisch automobilisten pesten) worden we staande gehouden. Aangezien manlief graag rijdt, maar beslist niet graag Frans praat, en vooral niet met ‘instanties’, is het aan mij om de confrontatie aan te gaan.
Ik besluit om af te stappen op een zeer charmante, aantrekkelijke mannelijke gendarme en gooi al mijn charmes in de strijd. “Is er een probleem”, probeer ik en kijk er uiteraard uiterst cooperatief en vriendelijk bij. Nog voor het lieve jonge broekie kan antwoorden, stuift een vrouwelijke gendarme (type haar-op-de-tanden) naar voren en neemt het gesprek over. Geen discussie mogelijk. Ega reed te snel en dat kost 80 euro. Graag betalen, contant uiteraard. Helaas, dit bedrag zit niet in de contante vakantieknip, maar niet getreurd: wij kunnen gaan pinnen in het dorp. Onze identiteitsbewijzen blijven achter en er rest ons niets anders dan, heftig mopperend, op zoek te gaan naar de geldautomaat in Riez.

Tzummarum op z’n Frans

Margôt in de Provence.
Als we terugkomen en de waanzinnige, bureaucratische papierwinkel moeten invullen, loopt het irritatieniveau nog aardig op. Eerst betalen: 90 euro. Quatre-vingt-dix euros? Huh, 90 euro? U zei toch eerst dat het 80 euro kostte? Onze kinders (zij hadden al Franse les en hadden zeer zeker ook 80 euro verstaan) roepen vanuit de achterbank toe dat de politiemevrouw het fout heeft! Hélas, geen discussie mogelijk, we staan vanwege het Nederlandse kenteken sowieso al op punten achter. Ons adres (we woonden destijds in Tzummarum, in Friesland) moet genoteerd worden. Ik stel voor dat ik het formulier zelf invul, maar dat is onbespreekbaar. Bij het invullen van de woonplaats gaat het natuurlijk al verschrikkelijk mis. Geen punt hoor, met alle liefde breng ik mijn secretariële spellingskwaliteiten voor het voetlicht. Na twee letters is er een interventie: ze is de weg al totaal kwijt. Het formulier schuift resoluut naar mijn kant. Rest nog een handtekening. Die moet van manlief komen. Immers, hij beging de overtreding. Ega, inmiddels zo ontzettend gefrustreerd door de hele situatie, is niet bereid achter het stuur vandaan te komen. Ik smeek het hem: als je niet komt tekenen, beland je in een obscure Franse politiecel. Enfin, het loopt af met een sisser (en een deuk in het vakantiebudget en het ego van de bestuurder), maar wij hebben gezworen nooit, echt nooit meer een bezoek te brengen aan het dorp Riez.

Slaapdronken hulplijn

En dan nog de derde confrontatie met een Franse diender. Zoonlief (inmiddels iets groter) is met zijn vriendinnetje in Parijs. Bij de Sacré Coeur is een vuurwerk ter ere van Quatorze Juillet. Ze gaan er naar toe natuurlijk, maar bij terugkeer in de hotelkamer, blijkt deze leeggeroofd te zijn. Het jonge stel houdt de kop erbij en gaat aangifte doen. De sfeer op het piepkleine bureau in de wijk is ontspannen. De nachtploeg is net voorzien van verse, dampende pizza’s. Ook nu wordt de best Engels sprekende jongste bediende naar voren geschoven om het proces-verbaal op te maken. Er komt iets op papier, maar zoonlief heeft het idee dat hij niet begrepen wordt. In het holst van de nacht besluit hij om hulplijn mama in te schakelen. Terwijl ik in diep dromenland ben, gaat de telefoon. Het is zoonlief. Hij zegt dat ik zo een Franse gendarme ga spreken. Prima, zeg ik slaapdronken. En zo komt het dat ik zeer aangenaam converseer met een bijzonder aardige Franse agent. Wellicht slechts een paar jaar ouder dan mijn zoon. Hij vraagt mij te bevestigen wat er gebeurd is. Dat kan ik, ook slaapdronken…”

2 gedachten over “Rencontres met gendarmes”

Laat een antwoord achter aan Jean-marie Laeremans Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven