Oké, ik ben geen 18 meer, wat trouwens prima bevalt. Maar gisteren dacht ik: ik wil eigenlijk best wel 100 worden. Hoe dat zo? Nou, ik zat bij – volgens de thermometer – 27 graden in de volle zon op mijn terras van een glas rosé te nippen. Het was pas 3 februari en om een uur of 11 had ik al besloten dat ik in de kast op zoek moest naar een korte broek. De météo had aangekondigd dat het de warmste 3 februari ooit gemeten zou worden, die lui houden de statistieken al sinds 1900 bij. Hun prognose bleek (dit keer) wél te kloppen. Ik had in het dorp een verse krant gehaald en daarin stond een heel verhaal over honderdjarigen. Het zal wel weinig respectvol zijn om het zo te zeggen, maar die tieren welig in mijn omgeving. Meer dan 600 in de Alpes-Maritimes, ruim 500 in de Var. Dit zouden óók recordcijfers zijn, en ver boven het gemiddelde in andere Franse departementen liggen.
In de krant lieten ze een aantal ‘centenaires’ aan het woord. Opgewekte babbels, niks geen misère, ze gingen er nog ruimschoots tegenaan. Als het zo kan, dan wil ik ook wel, vond ik. Het was al zo warm dat ik mijn tweede glaasje met een ijsklontje optuigde. Vroeger heb ik wel gedacht dat dat niet hoort, zo’n aanslag op een glas wijn. Maar de Provençalen doen niet anders. Wijs geworden door de zomerse canicules, die je glas in recordtijd oververhitten, doe ik intussen maar wat graag mee.
Een beetje doezelend ging ik me afvragen of ik het zou halen, 100 worden. Er wordt altijd beweerd dat de mix van het subtropisch klimaat en de méditerrane keuken de kortste route naar onbekommerd oud worden is. Ik telde mijn punten. Ik woon nu zo ongeveer drie decennia in Zuid-Frankrijk, even afgezien van een paar jaar in de Portugese Algarve, maar dat maakt qua klimaat niet veel uit. Dus qua verblijfplaats zit het wel snor met mijn ranking. Verder heb ik vast en zeker ook lang-leven-punten gescoord met mijn eetgewoontes. ‘En cuisine’ staat de olijfolie prominent voor het grijpen en vanzelfsprekend kies ik voor vers en lokaal als ik kook. Iets met pasta valt – wat mij betreft – ook onder de méditerrane voedselvoorziening trouwens. Zoals de grote chef Roger Vergé het altijd had over ‘de keuken van de zon’ en wetenschappers beweren dat méditerraan tafelen veruit het beste is. Ik dacht: ik doe er nog een aspectje bij: op het Provençaalse platteland moeten we de stress nog uitvinden, wat er hopelijk nooit van zal komen. Levert vast ook punten op.
Ik tel intussen mijn zegeningen.