Comme d’habitude

do 5 maart 2020

Ik had me vast voorgenomen het er niet over te hebben, maar dat coronagedoe is nou eenmaal onontkoombaar. ’t Zal wel niet zo ‘invoelend’ zijn als dat zo heet, maar ik ben alweer een beetje corona-gewend. En ik heb het idee dat ik de enige niet ben. Kijk, ik heb geen witte jas en evenmin een of ander medisch getuigschrift, maar ik geloof er niet in dat al die ‘beperkende’ maatregelen echt effect sorteren. Er wordt van alles afgelast uit voorzorg, mensen willen ineens massaal mondmaskertjes en desinfecterende handgels. Die eerste hebben alleen nut als je anderen niet wilt besmetten dus de overheid heeft de voorraden geconfisqueerd voor medisch personeel. En die desinfecterende middeltjes schijnen er slechts voor te zorgen dat je je weerstand vermindert. Heb ik van de Consumentenbond trouwens. Overigens werden er hier in Frankrijk wel woekerprijzen voor gevraagd, dus heeft de overheid een prijsplafond ingesteld. En intussen moeten mensen wel gewoon verder met hun leven. Dus halen steeds meer mensen – zeker hier op het platteland – de schouders op en gaan over tot de orde van de dag. In de kroeg krijg ik nog gewoon twee zoenen, net als bij de épicerie en de cave. Bij de supermarché in de stad worden de caddy’s niet na (of voor) elke klant ontsmet en in de schappen ontbreekt niks; hoezo hamsteren? Nee, de grote malaise betreft hier het weer. Het is al dagen chagrijnig weer waar niemand iets aan heeft. Van die miezerregen, de lucht zo grauw als op een depressief schilderij van zo’n gefnuikte schilder Sombermans. Als in de Provence de zon is uitgezet, zal ik maar zeggen, stagneert bij het hele dorp en bij mij vanzelf het ‘vive-gevoel’. En dan vraag ik me gefrustreerd af welke gek er aan het lichtknopje heeft gezeten. En ik wil dan ineens rode wijn in plaats van rosé. Het is van de gekke, dat weet ik ook wel, maar ik geloof in een bepaalde relatie tussen het weer en de wijn van de dag. Geen zon, geen rosé, die Provençaalse limonade zoals ik weleens liefkozend zeg, smaakt dan gewoon niet. Als het zwerk geen opening biedt, dicteert de kurkentrekker ‘rouge’.
In de auto op weg naar de stad voor een broodnodige boodschap, moesten de ruitenwissers ook al in de misèrestand: net geen regen, maar miezer die ervoor zorgt dat de wissers ook op de intervalstand na een paar zwiepen akelig stroef over de voorruit schuren. Met dat geluid erbij. ’t Was hooguit een kilometertje of 30, maar bij elke ‘schriek’ vraag je je toch af: ‘Hoe lang nog?’
Zegt overigens niks over de duur van een tochtje hier in de omgeving, zo’n kilometer of dertig. Hangt helemaal van het traject af. Alleen op de autoroute kom je het fenomeen van de rechte weg tegen en kun je ongeveer uitrekenen hoe lang je ‘en route’ bent. Bij mij in het ‘arrière-pays’ is de aanleg van het wegennet ooit toevertrouwd aan de firma Kronkel & Kronkel zodat je onmogelijk van tevoren kunt weten hoeveel tijd een verplaatsing van A naar B vergt. Nee, ook niet als je tevoren op Google Maps hebt gekeken. Op de kaart een half uurtje, in de praktijk mag je er al gauw een half uurtje bij optellen. Een stukkie weg opgebroken, een déviationnetje, een mobiel stoplicht, er is altijd wel een onverwachte hindernis ingebouwd in de kronkel-business. Ik ben eraan gewend en ik houd er rekening mee. De echtgenoot heeft trouwens een mooie rekenformule ontwikkeld om te bepalen hoe lang je op een chemin van Kronkel & Kronkel onderweg bent: 9 km = 1 sigaar. Uitgedokterd doordat er precies 1 sigaar opgestookt kan worden tussen thuis en de supermarché, 9 km verderop. Schiet natuurlijk niet op als er een onaangekondigd stoplicht staat wegens wegwerkzaamheden. Of als je niet van de dampertjes onderweg bent.
Op de terugweg stak de Provence aarzelend een zaklampje aan, het werd zelfs stralend genoeg voor de zonnebril! Heel tevreden was ik een uurtje later thuis. Het werd toch rosé. Tuurlijk, wel eerst de handjes gewassen.

4 gedachten over “Comme d’habitude”

  1. Leuk, hier in de Gard heerst hetzelfde gevoel, een beetje voorzichtiger want het virus kwam even dichtbij. Als reactie op het weer werd de reuzenpot choucroute terug in de etalage gezet.

Laat een antwoord achter aan Jean-marie Laeremans Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven