Parijzenaars en gendarmes

ma 23 maart 2020

Vandaag zitten we alweer een week in thuis-quarantaine, en ik ben er nog steeds niet aan gewend. Machteloos thuis zitten afwachten en na twee series Netflix heb ik het met films kijken wel even gehad. Mijn kantoor is gesloten, ik heb twee medewerkers in de tijdelijke werkloosheidsregeling en alle buitenlandse klanten zijn terug naar hun eigen land of hebben hun komst geannuleerd.
Negen dagen geleden vloog ik nog vanuit Amsterdam naar Zuid-Frankrijk terug. Het toestel zat vol, een deel van de passagiers met een mondkapje. Toen werd er nog gezegd dat je alleen besmet kon raken door iemand die hoestte en koorts had. Nu dus al via de deurklink! Uitgerekend achter mij zat een man zonder kapje alleen maar te hoesten. Enfin, ik heb begrepen dat Transavia tot 15 april niet meer vliegt.
Ik denk dat Frankrijk de crisis ‘op papier’ best goed aanpakt. Maar ja, dan de praktijk. Afgelopen vrijdag toen ik naar het ziekenhuis moest, zo’n 20 km verderop. Je komt alleen de deur nog uit met een speciaal formulier dat je zelf moet downloaden en waarop je moet aankruisen waarom je op pad bent. Ik werd onderweg vijf keer aangehouden, de gendarmes kwamen gewoon pal naast mijn auto staan praten. En ik maar denken: waarom blijven jullie niet op 1,5 meter? Ze gingen van auto naar auto. De behandelend arts had een kapje omgedaan, gaf geen hand maar kwam vervolgens boven mijn gezicht hangen. Tja. Heb ik het nog niet eens over al die andere mensen (vele duizenden) die de nieuwe gedragsregels niet respecteren.
Zoals ik al zei: buitenlanders met een tweede huis in deze omgeving, zijn er niet. Maar de Fransen zijn in groten getale vanuit Parijs en omstreken naar hun ‘maison secondaire’ in het zuiden gevlucht. Bang voor besmetting in de druk bevolkte grote steden, dat snap ik. Al bevalt het me niet dat we door hen het risico lopen dat het virus bij ons verder verspreid wordt. Maar ik begrijp niet hoe ze door de controles komen! Ze bellen me rustig op met de vraag of ik hun huis klaar kan maken voor de ontvangst van hun kinderen die met twee gezinnen een dag of veertien willen blijven. Ze zijn hoogst verbaasd als ik dan zeg: ‘nu even niet’. De techniciens van het onderhoud werken nog wel, uiteraard met de nodige papieren, stempels en handtekeningen. Maar hoe lang nog? Onze leveranciers zijn ook allemaal dicht. Er is nu nog werk, ieder voor zich en niet bij elkaar in de auto. Grote klussen zijn opgeschoven.

De dag dat de quarantaine werd aangekondigd was het net als overal een chaos in de winkels. Lange rijen en lege schappen. Mijn nichtje die dit allemaal al had meegemaakt in Italië zei: “Maak je niet druk, na twee dagen is alles weer normaal in de winkels”. Dat bleek te kloppen, ik heb weer geshopt. Bij het afrekenen dacht ik: ‘hé, bij die kassa daar staat geen rij….’ Maar ik werd terug gefloten door een mevrouw met een kapje op en handschoenen aan die me inpeperde dat zij drie meter verder stond te wachten en dat ik dus weer drie meter achter haar moest gaan staan. Het is wennen.
Gelukkig woon ik buiten. Ik moet er niet aan denken op een flatje te moeten zitten nu zelfs wandelen in het bos of op het strand is verboden…

Joost Schwartz is in Sainte-Maxime (Var) directeur van Bastion d’ Azur, vakantieverhuur en makelaardij. www.bastiondazur.com

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven