Bezige buurman

do 2 april 2020

De buurman van een eind verderop kan niet stilzitten. Neem dat gerust letterlijk. Zelfs toen we nog wél bij elkaar over de vloer mochten komen om een glaasje te klinken, zat ie nooit meer dan een minuutje of wat met de benen gestrekt onder de keukentafel. Gebanjerd moest er worden, van de keukentafel naar het fornuis, van de buffetkast van opa naar de keukendeur: glaasje rosé in de ene hand, de andere vrijblijvend om te gesticuleren. Met enige regelmaat had zijn betoog twee handen nodig, dan zette hij zijn glaasje ergens in de loop neer, en was vervolgens vergeten waar ook weer. Ik viste het op en vulde het ‘en passant’ bij als hij weer even op een keukenstoel was neergestreken en met wippend been en handen woelend door de uitbundige haardos zijn betoog voortzette.
Maar ja, dat doen we even niet meer. Confinement. Iedereen ophokplicht en vooral niet bij elkaar over de vloer komen.
Niet dat ik de buurman niet meer zie. Ik zie hem vaker dan ooit. Hij heeft zo’n beetje alle landerijen rondom ons huis in bezit en omdat ie nou eenmaal niet kan stilzitten en hij ook de deur niet uit kan om elders te klussen, doet hij dat nu thuis op eigen terrein. Dat gaat niet onopgemerkt voorbij.
Nog voor het ochtendkrieken slaat er wel de motor van een of ander landbouw- of graafwerktuig aan, dat na veel gepruttel en gevroem op het erf richting de amper ontwakende natuur wordt gestuurd. Er wordt geshoveld en gegraven, er worden ‘berges’ ge-remodelleerd, ruïnes opgeruimd, rivieroevers afgegraven, struikgewas uitgerukt, bomen omgelegd. Ik vond het landschap hier wel in orde zo – zelfs na de overstromingen van afgelopen winter, want er was alweer veel herstel zichtbaar – maar de herscheppingsdrift van de buurman is niet te stuiten.
Ook dichter bij huis niet. Onlangs is hij begonnen met het vervangen van zijn betonnen (!) terras. Dat hij verwijdert door het met een cirkelzaag/slijpschijf in parten te verdelen, waarna hij die blokken met zijn graafmachientje een voor een weg probeert te takelen. Dat geeft een pokkenherrie die tot in de wijde omtrek te horen is. Die gierende cirkelzaag, het gebonk en gebrul van dat incapabele graafmachientje; het maakt dat je liever binnen luncht dan op je zonovergoten terras waar toevallig net even geen mistral langs raast.
Sinds het afgelopen weekeinde heeft hij als gescheiden vader ook zijn 11-jarig zoontje over de vloer. Leuk joch, niks mis mee, maar net zo druk als senior. Ik wed dat z’n moeder heel erg opgelucht is dat Tim nu een tijdje het kleine flatje in de stad verruild heeft voor het platteland van papa.
Ik vind het wat minder. Als het joch les krijgt in rijden op de trekker (nee, dat gaat niet vlekkeloos), op de crossmotor op het weiland onder ons huis (une accident qui cherche à se produire), of als ineens de cabanon aan het eind van ons pad tot in het donker wordt vertimmerd.
De buurkat heeft intussen besloten dat het bij ons beter/rustiger toeven is en nuttigt zijn afhaalmaaltijden inmiddels op onze keukentafel. Honden geen bezwaar.
Ook die zijn trouwens een beetje in de war; het dagelijkse loopje naar de brievenbus zo’n kleine kilometer verderop was de afgelopen weken beperkt tot 3 x per week. Vanaf volgende week wordt dat gelukkig alweer 4 keer. We lopen dan langs het huis van de buurman. Als we elkaar zien zwaaien we braaf. En denken allebei: hoe lang in godsnaam nog?

3 gedachten over “Bezige buurman”

  1. Niet alleen is er nog geen medicijn of vaccin, ook alle bijwerkingen van (de maatregelen rondom terugdringen van) het virus zijn nog niet in beeld gebracht. Zoals de toename van overlast van buren. Hier ook in Nederland: buren nu de hele dag thuis, met klein kind dat zijn energie kwijt moet in huis door heen en weer te rennen. De buren zelf ook weer druk aan het klussen. Wij leven met je mee!

  2. Wij leven ook met je mee. We herkennen het meteen, de ouders (buren) 4 naast elkaar denken dat ze hun kinderen blij maken met een trampoline, dus in alle tuinen staat tegenwoordig zo’ n ding. Je wordt er gek van , de Kids gillen en schreeuwen en jumpen (bonk bonk) hoor je en het ergste is dat de ouders niets doen. Vreselijk. We denken dan aan je heerlijk in de bergen in de Var!!!!! HAHAHAHA. …………

Laat een antwoord achter aan Isabelle Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven