Als me één ding is opgevallen de afgelopen weken in confinement, is het wel de onevenredige aandacht voor de kapper. We gaan zowat dood aan een rotvirus maar dé trending topic is de haarsnijder! Ik snap dat niet. Dat komt misschien ook omdat ik eigenlijk geen haar heb dat die naam verdient. Van huis uit ben ik niet bedeeld met een weelderige haardos. Lang geleden dacht ik dat je daar wat aan kon doen door er bijvoorbeeld een bepaalde shampoo in rond te schuimen, er iets van een verstevigend middel doorheen te kneden, of er wat de reclame nog meer in de aanbieding had in te investeren. Dat bracht geen verbetering, dus daar ben ik op zeker moment maar weer mee opgehouden. Ik besloot dat een kapper weleens de verlossing zou kunnen brengen. In toentertijd moderne tijdschriften zag ik fraaie voorbeelden van volumineuze kapsels. In laagjes geknipt, stond er dan vaak bij. Leek me de ideale oplossing. Ik nam zo’n blad mee naar een kapper, als voorbeeld. “In laagjes geknipt?” schamperde de Figaro, “mevrouw, u heeft maar één laagje!”
Maar een permanent, dát zou de boel ‘voller’ maken. De hippe knipper schetste een utopisch glamourkapsel vol riant golvende lokken. Ik trapte erin. En kon naar huis met een oubollig krullenkoppie waar zelfs mijn oma zich dood voor zou schamen.
Ik ben nog steeds bezig dat trauma te verwerken, dus ik heb het niet zo op kappers.
Maar ja, haren groeien – ook in coronatijd – en dan moet er zelfs bij ‘cheveux fins’ weleens een stukkie af om de boel niet al te zeer te laten verpiekeren. Daar heb ik een adequate oplossing voor. Gewoon de schaar pakken, de ‘lokken’ met een elastiekje in een staartje bijeen wriemelen, en met één knip is de klus weer voor een half jaar geklaard. Altijd scheef, dat wel, maar met een beetje schuinhangend bijknippen kom je een heel eind. En nee, ik vraag niet aan de echtgenoot om de boel te herstructureren; als er iemand kampioen scheefknippen is, is hij het wel.
Hoe dan ook, ik red me al jaren zo en ik ben allesbehalve jaloers op mensen die al na een paar weken ophokplicht staartjes, vlechtjes, knotjes en de tondeuse overwegen om de boel nog enigszins te fatsoeneren. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de uitgroei. Her en der vallen (ik vrees vooral dames) door de mand als het grijs begint op te rukken vanaf het schedeldak. Al verdenkt ik de burgemeester van Nice Christian Estrosi ook van een ‘for ever young’ kleurspoelinkje. Om maar eens een ijdeltuit te noemen.
Ook hier heb ik geen last van, ik verf niet. Ooit weleens geprobeerd hoor, daar niet van. Maar de misselijkmakende ammoniakgeur had toch op z’n minst de alarmbellen moeten laten afgaan. Dat goedje evengoed door zo’n haarcowboy over m’n hoofd laten verdelen en in laten trekken, de verdachte brandlucht negerend. Om na thuiskomst tot de conclusie te komen dat groen niet echt mijn favoriete haarkleur is. In de daarop volgende weken brokkelde alles tot bijna op de hoofdhuid af, de verse aanwas deed er aanzienlijk langer over.
Ik begrijp dat de telefoons bij de haarsnijders inmiddels roodgloeiend staan en dat ze de komende weken op topdrukte kunnen rekenen zodra ze de schaar er weer in mogen zetten.
Maar voor mij geen kapper meer. Nooit meer. Ik ben genoeg gedécoiffeerd voor de rest van m’n leven. Ik zit op m’n terras, met een goed glas. Daar is geen (haar)speld tussen te krijgen.
Kappen!
Door Renée Vonk-Hagtingius
Dit bericht delen op:
Geweldig. Ik heb ook niet veel haar. Ging ik eens naar de kapper, ging hij ” efileren” . Thuis dus maar
zelf een stuk eraf geknipt en nooit meer naar een kapper. Ik verf wel, met een eigen henna mengsel. En ik ga nog even door…..
Efileren! Serieus? Ja, dan houdt het op.
Ik spaarde mijn kapperbezoek veelal op tot de vakantie in Frankrijk. Voor de lol en omdat ik er heel vaak vooraf niet aan toe gekomen was. Wat een ervaring! De bedoeling was dat de kapper in kwestie mijn haar iets bijknipte, zodat het iets minder een ‘pak hooi’ leek. De droge puntjes er wat uit, zoiets…Nou, nou, daar kom je niet weg mee bij de Franse kapper. Je krijgt gewoon hele pakket hoor. Geen discussie mogelijk. Eerst wassen, nog een keer wassen, haarmasker, nog een ander smeersel en als je niet uitkijkt, wordt het algehele relooking. Het lijkt de apotheek wel (ook leuk om eens langs te gaan bij kleine vakantiekwaaltjes).
Ik geef toe, dat het ontspannend is, deze eerste fase. Helaas volgen vrij snel de afkeurende blikken en dito opmerkingen van de behandelaar over de conditie van jouw haar. Dat het een drama is. Dat je er niet genoeg aandacht aan besteedt. Bon, die kritiek slik je. Knip nou maar! Uiteindelijk gebeurt dat ook, na een laatste massage van de hoofdhuid, en zowaar ontstaat er een leuk gesprek, on parle de la pluie et de beau temps. Als de föhn uit de holster getrokken wordt, stribbel ik tegen. Stop hier maar, het is genoeg, ik duik over een half uur toch de zee of het zwembad weer in. Zonde van al het werk! Helaas, dat is het foute antwoord. Een belediging bijna. Een heel Hollands antwoord ook. Mais non! Iedere zichzelf respecterende kapper maakt de klus af, of je nou wil of niet. Dus blijf je braaf zitten, met je bijgepunte pak hooi, totdat het hele programma is afgedraaid. En verdraaid, als de elegante kapster het eindresultaat laat zien, stijgt je zelfbeeld mee tot de hoogte van de gepeperde rekening. Dit wil je gewoon elke dag! Uitermate tevreden keer je, uren later inmiddels, terug aan het thuisfront. Om vervolgens niet of nauwelijks te worden herkend als echtgenoot of moeder. Ik ben er nog niet achter of ik dat nu als een compliment moet beschouwen…
Mevrouw, u bent bevoorrecht! Godfried Bomans parafraserend zou ik zeggen: “had mijn hoofd maar één zo’n plukje hooi”.
In mijn werkzame leven was ik reisleidster in de culturele sector.
En eens ,midden in een reis over het impressionisme ,verbleven we in Rouen.
Op 1 van de dagen was er een paar uur gepland waarbij men zelf wat tijd kon doorbrengen in die prachtige stad en daarbij gaf ik wat tips over wat er zoal te doen was.
Er kwam een dame naar mij toe die vroeg of ik een goede kapper wist in de buurt van het hotel want ik was daar tenslotte bekend.
Die wist ik niet want ik besteedde mijn schaarse vrije tijd in die stad liever aan wat anders.
Maar of ik toch maar even mee wilde lopen om een afspraak te maken.
Onderweg daar naartoe legde de,overigens keurig gekapte, dame mij uit dat ze bij elke reis die ze boekte bij mijn werkgever,die cultuur hoog in het vaandel heeft staan,altijd naar de kapper ging.
Of dat nou in China,Rusland of in mijn geval dus Frankrijk was.Gelukkig voor haar dat ze geen uurtje over had in Parijs.Want dat was haar waarschijnlijk duur komen te staan.
Zo beleeft iedereen op zijn eigen wijze de cultuur van een land
Wat een heerlijk verhaal, en wat een toch wel bijzondere mevrouw. Tegelijk denk ik, zonde van de tijd die je anders aan de stad had kunnen besteden.
Wat een leuk herkenbaar stukje! De reakties zijn allemaal ook erg leuk!
Merci!
Mmm, in deze Corona tijd is het mij wel duidelijk dat mijn aversie tegen verven opeens best een pluspunt is …. eerlijk grijs (en wit) en je hebt nergens last van.
Alleen nu een beetje te lang ???? Maar als dat alles is.
Zelfs de zon kan de kleur nauwelijks veranderen.
Precies, als dat alles is…
Een verhaal naar mijn hart. Ooit na een bezoek aan een kapper veranderde mijn haar in poedel/schapenlook waarna het afbrokkelde en het eeuwen duurde voor ik mijn haar weer terug had. Sindsdien een kapper-trauma. Meestal knip ik er zelf een stukje af, maar mooi recht wordt het echt niet.
Dat bedoel ik dus.