Met dank aan internet heb ik geen last van ‘corona-eenzaamheid’ waarover ik veel lees. Elke dag hele stapels post voor kijkzuidfrankrijk.com , ook en vooral op Facebook. Daar ben ik heel blij mee, als jullie reageren ben je dus net zo geïnteresseerd als ik in wat er om ons heen gebeurt. Ik probeer ook altijd zoveel mogelijk te antwoorden/reageren, zo hoort dat vind ik. Lukt helaas niet altijd, sorry. Zo druk als een klein baasje, zal ik maar zeggen.
Via de mail kreeg ik ook een brief van Astrid Segaar die ik een paar keer ontmoet heb, onder meer in het kader van De Nederlandse Club aan de Côte d’Azur. Ze zal het niet vervelend vinden dat ik het briefgeheim een tikkie schend en even samenvat wat ze me vertelt. Want het gaat wél ergens over.
Met haar man runt ze al een jaar of tien Azur Pavillon (azurpavillon.com) in Roquebrune-sur-Argens in Le Var. De verhuur van vakantievilla’s, dat was en is haar specialiteit. Begin dit jaar zou ze ook met een eigen makelaardij starten. Waarom niet? Ze is al 30 jaar makelaar, carte professionelle, ik weet niet wat je er allemaal voor nodig hebt. Alles in gereedheid gebracht, website klaar en noem maar op. Toen kwam dus dat coronavirus langs. De makelaardij de facto ‘on hold’. Plus ineens ingewikkeld gedoe met die vakantieverhuur. Geannuleerde boekingen, vooruit gedane betalingen, voortdurend overleg met huurders en verhuurders, zoeken naar tussenoplossingen. Wie in de vakantieverhuur zit, wordt echt heel hard door corona geraakt, zoveel is me inmiddels wel duidelijk.
Wat me in het mailtje van Astrid aansprak: het is geen larmoyante klaagzang. Helemaal niet. Ze heeft het vooral over straks. Als een vakantie nu niet kan (of mag) doorgaan, dan is er bijvoorbeeld altijd nog september, als het ‘en Provence’ vaak op z’n aantrekkelijkst is. Ik begrijp van haar dat er met eerder gereserveerde data best wat te regelen valt, dat omboeken tot de mogelijkheden behoort. En waarom zou je niet nu alvast boeken voor later? Je moet wel een doorgewinterde sombermans wezen om helemaal niet meer vooruit te kijken. En hoe heet dat ook alweer, wie het eerst komt… Nee, ik vond dit wel een lekker optimistisch mailtje van Astrid.
Ze had zomaar – net als ik – Rotterdammert kunnen zijn, zo eentje van de opgestroopte mouwen, van het eeuwige optimisme en de schouders eronder, van ‘ons pakken ze niet’. Of zoals Rotterdammert Erasmus het al zei: “De hemel draait nog.” Dat dus.
Tja, en toen kreeg ik in m’n mailboxje ook nog een bozig briefje van iemand met een andere kijk (tuurlijk, mag hè, van harte welkom!), die nieuwbouw aan de Côte probeert te verkopen. Dat dat lastig is nu, snap ik best. Maar om nou meteen mij en m’n collega’s van de nieuwsvoorziening de schuld te geven… Hij meent dat corona een ‘media-virus’ is. Dat ‘wij van de media’ de ernst van de situatie overdrijven, er overlijden immers ook veel mensen aan de griep. Ik heb maar niet gereageerd. Geen zin in, of tijd voor, een ‘fittie’.
Maar als je wél wat zinnigs te melden hebt – zoals Astrid – kom maar op, elke mening wordt op prijs gesteld en zeker de jouwe! Dan hebben we het erover. Graag!
Beetje correspondentie
Door Renée Vonk-Hagtingius
Dit bericht delen op:
Een echte ondernemer zal zo lang mogelijk in oplossingen blijven denken en niet in problemen. Dat onderscheidt de echte van de niet-echte ?
Denk het ook. En daar is Astrid een mooi voorbeeld van.
Toen we 20 jaar geleden na een loeikoude nacht in de tent in de Jura besloten een huisje te kopen, wisten we eigenlijk niet waar we aan begonnen. Vrienden in de Haut-Garonne hadden net iets aangeschaft
en de stille streek tussen Toulouse en de Pyreneen was met het zicht op de bergen prachtig.
De plaatselijke Nederlandse makelaar moest een verkoop afzeggen. Een traditioneel laagbouw huisje, een telefoontje naar de bank ,met de mededeling” je bent gek” en een paar weken later woonden we in een dorp van 90 inwoners. Geen winkels,geen café , wel boeren met veel land.Ik hoef niet uit te leggen hoe lastig inburgeren is in zo’n gemeenschap. Wie aarrzelt het meest? Ons net niet sociaal toerijkende frans (onderling nog een rommeltje van patois en spaanse woorden) hielp ook niet echt.
Op de dorpsfeesten waren we welkom, met name bij de wat oudere inwoners. Voor mijn pensionering gingen we 3 à 4 per jaar naar ons huisje, waar inmiddels een zwembad was aangelegd in een oude tennisbaan.
Mijn kinderen waren blij met een goedkope vakantie, maar in de toekomst overnemen was er niet bij. De tuin is niet al te groot (3000), maar met 20 eiken, olmen en veel door ons aangeplante struiken best bewerkelijk. En voor mensen die niet verhuren: Begin nooit aan een zwembad!
Zo zaten we half februari in ons huis toen de virus bom viel. Met z’n tweetjes met de hond in een volledig uitgestorven dorp. Af en toe schuchter naar de grootgrutter in het naastgelegen stadje en geen sporadische uitnodigingen meer van de buren( minstens 100 meter).
Binnenkort hopen we met een nieuwe attestation de wilde tocht te gaan ondernemen. Het gras is in ieder geval gemaaid. Ik hoop jullie niet verveelt te hebben met dit epistle. Peter de Jong
Verveeld? Zeker niet. Een zeer herkenbaar verhaal, mooi opgeschreven. Dank dat je het wilde delen.
Hier boven heel goed en gezellig geschreven.!!!
Ja sommigen vinden het fijn om met regelmaat van de klok het slachtoffer uit te hangen.
Het , alles , ligt altijd aan anderen.
Ja en dan het Covid gebeuren , wie had dit kunnen bedenken, beroerd voor zovelen, helaas,
geduld en nog eens geduld. voor allen die iets nieuws willen opzetten, een doorstart kunnen maken heel veel Succes en houdt vol, blijf altijd positief dat is de enige weg….