Hoe moet het nou met Saint-Trop’?

di 12 mei 2020

Categorieën: ,

Door Renée Vonk-Hagtingius

Er is dan wel een begin van de déconfinement, maar voor buitenlandse toeristen schiet dat niet op. En als er één stadje van die mensen leeft, dan is het wel Saint-Tropez. Hoe moet dat verder? dacht ik. Als iemand me dat kan vertellen, dan Mariet van Mil, de ‘personal assistant’ van de ‘rich & famous’, die al jaren in Saint-Tropez woont en daar als nuchtere Nederlandse uitgroeide tot de ‘miss fix-it’ voor de groten der aarde. Ik belde haar maar even op, we hebben elkaar eerder ontmoet.

Wat een toestand, hè…
-“Ja, het is vreselijk heftig allemaal en zeker als ik internationaal om me heen kijk, hoeveel mensen eronder lijden. Maar hier in het kleine vissersdorpje merken we er eigenlijk weinig van en gaat het leven iets aangepast door. En ik ben natuurlijk waanzinnig dankbaar dat ik gezond mag zijn. Het mooie is, wij leven hier in het dorpje, waar ook gewoon door het klimaat, door de historie, door de trendy bekendheid, toch in een soort van andere hype.”

Wat bedoel je? Niks met de rest van de wereld te maken?
“Nee, zeker niet. Maar weet je, we gaan hier gewoon elke morgen op dinsdag, vrijdag, zaterdag en zondag inkopen doen. Niet op de gewone markt op de Place des Lices, die mag nu niet. Maar we hebben godzijdank op het kleine pleintje achter de Senequier, waar je onder de visserspoort vanuit de vissershaven naartoe loopt, een hoekje met gewoon de visboer en daarnaast aan de muurkant de grote fruit- en groentenkraam. Wij noemen die de Friendly boutique omdat alles wat je er koopt meteen sky high geprijsd is, maar wel van de mooiste kwaliteit. En dan hebben we de Cave du Port, dus daar zijn we gewoon elke morgen, dan is het daar gewoon een gezellig feestje” .

Dus de coronacrisis gaat aan jullie in Saint-Tropez zo’n beetje voorbij?
“De hotels zijn dicht, de restaurants zijn dicht, de bars zijn dicht, alleen de hoognodige winkels zijn open. Maar! Je hebt het nog nooit zo druk gezien! ’s Morgens tussen 7 en 9 en ’s middags tussen 12 en 2 en vervolgens tussen 4 en 6 is er één grote circulatie aan de gang. Want iedereen is aan het opbouwen, of verbouwen, of ergens mee bezig. De hotels en de restaurants worden verbouwd, iedereen moet zich toch op een bepaalde manier aan gaan passen voor na de confinement. Alle strandclubs worden opgezet met het oog op de nieuwe planning. Zoals het er nu uitziet zullen de publieke stranden gesloten blijven, maar alle stranden met een restaurant of een club, de bestaande gerenommeerde stranden, – die mogen straks weer open, met restricties. Ook aan de haven, de restaurants die daar zitten, ze zijn volop aan het verbouwen. Niks zal meer hetzelfde zijn, daarop zijn ze zich nu aan het voorbereiden.”

Wat is dan het perspectief?

“Omdat iedereen toch wel weer even naar buiten wil, wordt het denk ik hier ook wel weer ‘busy-achtig’. Als de mensen zich inderdaad weer 100 km mogen verplaatsen en de mensen uit Europa weer terug kunnen keren naar hun villa’s, hun appartementen, hun second homes, hun jachten. En met hun privé-toestellen kunnen komen…, nou ik heb een verrassing voor je: die branden los! Dat hoor ik natuurlijk van mijn clientèle om mij heen. Ik zit hele weekenden aan de telefoon met mensen die gewoon een stukje positieve energie van mij willen, die graag weer willen komen. Het is ook de historie, de aantrekkingskracht van het dorpje waar alles gewoon altijd maar kan, niemand kijkt ergens van op. Of je nou als bouwvakker door het dorp loopt of als high society Lady Gaga, het maakt allemaal niet uit. Niemand kijkt hier ergens van op.”

Hoe zit het met jouw klanten?
“Ja, die hangen natuurlijk voortdurend aan de telefoon: kunnen we al komen? En zo gauw als ze kúnnen komen gaan we natuurlijk iets leuks plannen. Kijk, zolang iedereen met z’n privé-jacht komt, en vervolgens op een strandfeest komt van een besloten club, een restaurant afhuurt, dan moeten dat soort dingen allemaal geregeld kunnen gaan worden. Bij mij is ‘nee’ geen antwoord. Dat wordt nog een hele uitdaging.”

En de plaatselijke bevolking?
“ Natuurlijk gaan hier om 8 uur ’s avonds de boten die er nog liggen keihard toeteren en gaan alle luiken open en gaan we keihard klappen voor de mensen die in de zorg zitten en die ervoor zorgen dat alles door kan gaan. Ook dát is het lokale dorp. Ik klap altijd mee, behalve toen Willem Alexander een toespraak hield, toen heb ik de luiken dicht gelaten. Ik vond het zo waanzinnig goed wat ie deed. Ik woon al zo lang hier, maar toen was ik voor het eerst echt trots op de koning van Nederland. Dan ben je er trots op dat je toch in Nederland bent geboren. “

Last but not least: hoe gaat het met jou persoonlijk?
“Ik ga gewoon perfect. Ik ben heel erg dankbaar dat ik gezond mag leven hier. Misschien klinkt het idioot, maar bij mij is het: de lucht is blauw, de zon schijnt. Ik zit nu ook buiten op mijn balkonnetje in de zon. Elke dag loop ik gewoon een grote ronde, doe mijn yoga, ik doe mijn cardio. Het heeft voor mij ook te maken met discipline, ik bereid mijn boodschappen voor om een uitgebreide maaltijd te kunnen koken; dat vind ik heel leuk, ook dat is weer therapie natuurlijk. Ik doe mijn mail en mijn telefoontjes, ben alweer bezig met een aantal projecten voor volgend jaar die voor dit jaar afgezegd zijn. M’n eerste grote project voor dit jaar is een huwelijk in september, dat zou in principe nog door kunnen gaan. Alles geprivatiseerd natuurlijk, dat doe ik altijd met dit soort party’s. Het is wel anders nu, het wordt nooit meer zoals het was, maar ik blijf het toch wel positief zien. De arrogantie verdwijnt, het is meer samenzijn, en op een totaal andere manier.
Wat we gewend waren, we geven elkaar een hand en een zoen: weg! Maar het mooie is: we kijken elkaar nu aan. Op een meter afstand. En dat heeft hetzelfde effect. Als ik hier in m’n kleine vissersdorpje bij de bakker, de visboer, het marktpleintje, het Sparretje, de Monoprix kom, we kijken elkaar gewoon aan. We glimlachen en we zeggen ‘hallo’. En dat geeft hetzelfde gevoel als dat we voor die tijd een hand en een kus gaven. Daar dacht niemand ooit nog bij na. En op dit moment heb je een keuze, dat je iemand recht aankijkt, groet, of niet aankijkt en gewoon langs je neus weg begroet. Ik denk dat dit virus geen ongelukje is, maar te maken heeft met de manier waarop we met de wereld omgaan. Straks, als de kinderen van nu volwassen zijn, spreken ze hierover zoals wij nu over de geschiedenis. Het is wat het is in het leven, c’ est la vie.”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven