Vandaag vertelde premier Philippe in een door velen met spanning afgewachte persconferentie wat we na 2 juni, als fase 2 van de déconfinement ingaat, allemaal weer wel – of nog niet – mogen. Het valt mee, de teugels worden verder gevierd: klik hier voor alle info. Ik verheug me nu al op de heropening van de dorpskroeg, als die ten minste inmiddels niet failliet is gegaan. Mocht ie toch opengaan, dan zal minstens de helft van het terras eraan moeten geloven vanwege de verplichte ‘1 meter afstands-regel’. Handiger zou zijn om het rijtje parkeerplekken ernaast bij het terras te trekken, daar stonden in het pre-coronatijdperk op de vrijdagmarkt ook altijd al kraampjes. Het zou de commerciële redding van het café kunnen betekenen. Maar of de zojuist opnieuw geïnstalleerde burgemeester dat toestaat? Hij is in de eerste ronde met 100% van de stemmen herkozen (hij was de enige kandidaat), hoefde geen tweede ronde meer af te wachten en kan dus weer zes jaar lang doen en laten wat hij wil zonder aan zijn populariteit te moeten denken. En ga er maar gerust vanuit dat de champêtre al pennenlikkend aan zijn bonnenboekje loopt te frunniken, dromend van een zomer vol bekeuringen. We zullen het zien, volgende week. Reken maar dat ik een kijkje ga nemen. Intussen heb ik wel de indruk dat veel mensen het zo langzamerhand gehad hebben met die hele coronacrisis, en alvast een voorschotje nemen op de vrijheid. Het aantal mondkapjes in de supermarché in het stadje een eind verderop neemt in hoog tempo af. Ik ga maar een keer per week, dus misschien vertekent dat, maar de laatste keer was ook de dispenser met desinfecterende gel naast de ingang leeg en stonden er geen schoongemaakte boodschappenkarretjes meer bij de entree. Ik merk het ook bij mezelf: handen wassen, natuurlijk. Maar de smetvrees neemt af. Op de départementale is het al bijna weer net zo druk als vroeger, met het bijbehorende verkeerslawaai. Als er ’s avonds een (meestal meer, ze opereren doorgaans in groepsverband) motorrijder langskomt hoor je dat tot in de wijde omgeving en tot diep in het bos waar ik woon. Ik snap niets van die types. Ook niet van de overheid trouwens. Elektrisch autorijden wordt aan alle kanten gestimuleerd met dikke subsidies en inruilpremies. ‘Schoon, zuinig, fluisterstil!’ En die motoren maar pokkenherrie maken die dwars door de weldadige stilte van het platteland scheurt. In de grote steden zoals Marseille, Toulon en Nice worden nu ook rodeo’s gehouden, straatraces waarbij de gashendel vol opengaat en de herrie wedijvert met de snelheid van de opgevoerde racemonsters. Ik ben het zelden of nooit met député Erci Ciotti eens (ik mag de man zelfs niet) maar ik vind dat hij groot gelijk heeft om die rodeo’s aan te pakken. Het zijn vooral de bewoners van de ‘quartiers sensibles’ die er overlast van hebben. En die er niets van durven zeggen omdat ze bang zijn voor de bendeterreur die daar heerst. Beetje dichter bij huis heb ik ook last van motorgespuis. Heus, ik gun iedereen z’n pretje en z’n sport, maar kom mijn zondagsrust niet verzieken met het oefenen voor motortrails in het bos aan de overkant van ons riviertje. Pruttelen, gassen, gieren, schreeuwen, vloeken: de crossmotorclub uit de stad komt de natuur weer eens verpesten. De schade aan het bos is na elke sessie duidelijker zichtbaar. De mairie kijkt de andere kant uit, de burgemeester is zelf motorfan. Was er maar een tegenkandidaat geweest. Een rustige oude boer of zo. Maar nee, we zullen het ermee moeten doen, nog een jaartje of zes te gaan. En dan denk ik: dat confinement, dat was wel lekker rustig eigenlijk. Om er meteen achteraan te denken: maar voor de kroeg een beetje té.
Het nieuwe nu wil nog niet echt wennen.