Hier zit ik dan op m’n terras, met mijn vers van de struik geplukte verveine-thee, uitkijkende op een diepgroene tuin. Het heeft zoveel geregend in juni, ik heb het hier aan de Côte d’Azur nog nooit zo kleurrijk gezien ten tijde van de vuurvliegjes, de ‘lucioles’. Want ja, ze zijn er weer, de lichtgevende, aan en uitgaande insectjes. ‘s Avonds wanneer het donker genoeg is, komen ze uit de bossen gevlogen om elkaar te groeten op ons terrein. Ze hebben onderonsjes via een soort Morse-code. Grote vraag is wat ze allemaal te vertellen hebben, ze doen het als paardans. Een deel van onze terrassen maaien we opzettelijk niet zodat ze in het hoge gras hun eitjes kunnen leggen. Elk jaar eind van de lente zijn ze er weer, ze zijn te vinden waar de lucht heel zuiver is. Ze zijn heel aaibaar, letterlijk, je kan ze zo pakken in de kom van je hand. In het donker lichtten ze je huid op en zo babbelen ze dan tegen jou.
Babbelen over corona?
Ik ben niet weinig curieus waar dat dan allemaal over zou gaan. Over de corona zullen ze het niet wel niet hebben, of toch wel? Dit jaar zijn er veel meer ‘lucioles’, zou het door de schone lucht met het weinige coronaverkeer komen?
De gevolgen van coronacrisis houden me wel bezig, die nieuwe vrijheid, en hoe kunnen wij elkaar nu best groeten? Ik geef eerlijk toe dat ik geen fan ben van kussen, dat weten mijn vrienden, familie en jullie nu ook. Ik ben meer van het omarmen. Doch het virus heeft een paar interessante alternatieven naar voren gebracht: met de ellebogen of met de bips tegen elkaar klinken of een namasté, zijnde de Japanse groet waarbij je de handpalmen tegen elkaar plakt. Die laatste is mijn ding geworden. Nu meerdere mensen het doen, voel ik me op mijn gemak om ook even te blijven staan, oog in oog (op minstens 1 meter) en de tijd te nemen om te vragen hoe het gaat.
Een code die ons verlicht
Zal het terugkomen al dat gekus? Of blijven we eeuwig verre weg van elkaar…want we weten niet wie ze zijn, hé, de potentiële dragers van het virus, misschien heb je ’m wel zelf onder de leden? En het mondmasker, zal het verdwijnen of hebben we ’t na de zomer nog steeds op zak? In Frankrijk is het dragen ervan momenteel in sommige winkels verplicht. Heb je ’r geen bij je dan staat er een mannetje voor je klaar met een persoonlijk exemplaar. Ik geef ’m dan een knikje, met m’n hoofd, als bedankje. Een schouderklopje zal ie niet zo op prijs stellen, ik durf niemand meer zo maar aan te raken zonder toestemming.
Het lijkt me beter dat we er iets op vinden zoals de ‘lucioles’, de vuurvliegjes, een code die ons verlicht en die geldt voor iedereen. Iets wat natuurlijk in onze aard ligt. Vanaf nu een knipoog met een mooie glimlach?
Micheline Van Hautem, www.michelinemusic.com , chanteuse & Gîte de la Cigogne, Côte d‘Azur.
Micheline ik doe ook de japanse groet met een kleine buiging
Die knipoog met glimlach vind ik prachtig maar wordt door mannen snel als flirten gezien. Ook weer niet de bedoeling. Het blijft lastig en ook met dat masker krijg je weinig indruk van iemand die je voor t eerst ontmoet. Geen lichaamstaal in het gezicht te zien . Mijn intuïtie moet t slechts doen met de gedempte stem en de houding . Zal blij zijn als dat masker niet meer hoeft x. Ingrid