Het is mooi geweest, ik fiets niet meer. Ik heb m’n trouwe tweewieler voorgoed aan de platanen gehangen. Ondanks het heuvelachtige landschap hier, mocht ik nog graag een stukje weg pedaleren, maar de lol is eraf. Ik leg het even uit.
Het is een beetje vol op de weg de laatste tijd. Tuurlijk, het gebruikelijke autoverkeer heeft zijn ‘chemin’ weer gevonden nu we allemaal wel zo’n beetje gedéconfinemeerd zijn en tevens weer verder van huis mogen. Maar er is meer verkeer ‘en route’, verkeer dat er vroeger hier op het platteland niet was: fietsers. Jawel, zo tegen dat de Tour de France naderde kwamen er altijd wel kluitjes recreatie-wielrenners langs die zich prof waanden en ook als zodanig breed uitwaaierend en met minachting voor het overige verkeer van het wegennet bezit namen. Je moest ze als eenvoudige verkeersfietser niet tegenkomen; als ze je achterop kwamen kon je maar beter afstappen als je niet in volle vaart in de kant geramd wilde worden. Je moest bovendien ook als ‘automobilistje’ knap oppassen met die lui als je ze wilde passeren op de smalle en kronkelige paden die hier voor départementale verbindingswegen doorgaan. Even opzij gaan was er niet bij, en een opgestoken middelvinger was nog wel het minste dat je kon krijgen, een trap tegen je auto een reële optie. Je mag het natuurlijk niet zeggen, maar ik vond het absoluut niet erg dat corona deze fiets-aso’s een tijdje binnen hield. Ze zijn er inmiddels weer volop en nadrukkelijk aanwezig, maar ik weet in elk geval waarmee ik te maken heb.
Ander verhaal zijn de ‘nieuwe fietsers’ zoals ik ze maar even zal noemen. Mensen die ineens besloten hebben dat ze zowel het openbaar vervoer als de auto verruilen voor de fiets. Heeft ongetwijfeld met corona en met het milieu te maken: openbaar gedoe geeft gedoe met mondkapjes en besmettingsgevaar, de auto was al langer milieuverdachte, 1 + 1 = 2, dus de fiets als alternatief. Ineens worden er overal fietsroutes aangelegd. Zoals in Parijs, waar de Nederlander Stein van Oosteren – woordevoerder van het Collectif Vélo Île-de-France – na een jarenlange lobby nu zo’n beetje zijn hele fietsenroutesproject gerealiseerd ziet worden. Of in Nice, waar burgemeester Estrosi zó enthousiast voor het fietsen is geworden dat hij zelfs waar dat niet kan fietsroutes aanlegt, waarna weer hele buurtcomités in opstand komen, maar die drukken ze natuurlijk gewoon aan de kant.
Hier in het achterland komen die stadse fietsers graag een stukje recreatief vrijenatuurtrappen. Met de achterop de auto meegebrachte (huur)tweewieler. Het probleem is alleen: de meesten kúnnen helemaal niet fietsen. En dat leidt tot levensgevaarlijke toestanden op de weg. Nee nee, ik heb het niet eens over de noodreflex die je moet hebben als je zo’n stelletje keutelende zwabberaars met de auto tegenkomt. Dat lukt nog wel, om ze op tijd te ontwijken en voorzichtig te passeren. Mijn probleem is – ik moet zeggen was – mijn fiets. Het is geen eigentijdse E-bike, het is geen racemonster, het is een fiets. Een fiets zonder iets, geen versnellingen, geen toestanden, gewoon een doodgewone fiets. Ik kan daar prima mee uit de voeten, maar het helpt als je heuvelop niet ineens in de remmen moet omdat er een recreant op een huurfietsje over de weg zwalkt. Er volle bak omheen fietsen met de kans op een tegemoet komende auto te kwakken is ook geen optie. Er zijn fietsscholen, ze schieten inmiddels zelfs als paddenstoelen uit de grond nu er zoveel belangstelling voor de vélo lijkt te bestaan. Ik zou zeggen, laat iedereen daar nou eerst eens lekker gaan oefenen en er zijn/haar fietsbrevet halen. Misschien kom ik dan nog eens terug in het zadel. Tot die tijd hou ik het liever bij Yves Montants’ La bicyclette. Klik hier.