Voorzichtig gestart met restaurantbezoek. Eerst maar de simpele, best aanvaardbare pizzeria bij mij in de buurt. Ik zat aan de pasta met zomertruffel toen de telefoon ging. Fout natuurlijk, aan tafel staat je telefoon uit. Ik moest blijkbaar ook weer met de pré-corona gedragsregels vertrouwd raken.
Het berichtje was dramatisch: de zelfmoord van chef Max Callegari (64) van restaurant Le Logis du Guetteur in Les Arcs (Le Var). In de loop der jaren heb ik een paar keer bij hem gegeten, een aardige en bescheiden man met wie je weleens in gesprek over het vak kon raken. En zo’n Michelinster had er volgens mij wel ingezeten.
Niemand weet waarom hij besloot zich op te hangen. Hij had weleens verteld dat hij erover dacht zijn restaurant te verkopen, vast niet uit weelde. En dan corona erbij, maanden geen omzet. Of was het uiteindelijk toch de ‘terreur’ op social media? Eén teleurstellende maaltijd in de visie van zomaar een chagrijnige klant, en hup, de hele wereld zal het weten. Met alle consequenties van dien. Over daarover heb ik het met Callegari wel een keer gehad.
Ik doe niet aan social media, maar ik weet ervan. Ik kan me best voorstellen dat restaurants er echt dieptreurige narigheid van ondervinden. Ik meen: als een maaltijd een keertje tegenvalt, kan gebeuren, neem je verlies. Ga vooral nóg een keer in dat restaurant eten, voor je op die social media losgaat. Ik bedoel: iedere voetballer mist weleens een penalty en in restaurantkeukens wordt harder gewerkt dan op de voetbalvelden in stadions. Over de uiteenlopende beloning hoeven we het niet te hebben.

Sjieke ‘Italiaan’ aan zee
Goed. Omdat het massa-toerisme vanwege corona kennelijk nog aarzelt, besloot ik een tip op te volgen: Loulou Ramatuelle, op het Plage de Pampelonne in Ramatuelle, dat de facto het beroemdste strand van Saint-Tropez is. Ten tijde van pré-corona een beetje al te druk en laten we eerlijk zijn, voor het eten hoef je nou niet echt speciaal naar de fameuze Club‘55 op dat strand. Tenzij je gezien wilt worden.
Ik weet nu dat Loulou een sjieke ‘Italiaan’ aan zee is en dat je er prima op niveau kunt eten. Ik begon met een carpaccio in sesamolie, aan de overkant van de tafel waren er een stukje courgette-pizza, vitello tonnato en een kaassalade. Een toen kregen we nog grote tijgergamba’s in een evenwichtige saus van gember en citronella. Ik dacht: in een superieure ambiance als deze is een voortreffelijke à la carte maaltijd van zo’n € 70 niet overdreven duur. Al was de tiramisu wel een beetje ‘gewoontjes’. Meer info: www.loulou-ramatuelle.com
Geen idee of dit adres na ‘het seizoen’ mag blijven staan. Om eco-redenen moeten veel strand- & zee-restaurants aan het eind van de zomer afgebroken worden en daarna in de loop van de lente weer opgebouwd. Dus tussen eind oktober en begin maart is dit restaurant er mogelijk niet.