Jon van Eerd is theatermaker, musicalster en vooral ook schrijver. Woont ‘en Provence’ en zal met enige regelmaat aan Kijk, Zuid-Frankrijk! bijdragen. Foto Le Rendez-Vous des Artistes: Lesley Pols.

Ergens, diep in de Provence, woont een dame. Haar naam is Corine. Zij heeft in het kleine obscure Varages een oud hotelletje opgekocht en is dat eigenhandig aan het verbouwen. Tegelen, metselen, elektriciteit aanleggen, waterleiding; alles pakt ze zelf aan om er een heel bijzonder plekje van te maken. Het is nog lang niet klaar, maar het heeft al een naam: Le Rendez-Vous des Artistes.
De hotelkamertjes knapt ze op om beginnende artiesten een nacht of drie gratis onderdak te bieden. Ze kunnen er schilderen, musiceren, dichten… Kortom alles wat hun creatieve harten hen ingeeft. In een, nu al, prachtige, grote sfeervolle ruimte staat een vleugel. Er hangen schilderijen van haar hand en van andermans handen. Schijnbaar achteloos ligt er op een stoel ergens een saxofoon. Er staan bongo’s, en er is een klein huisbarretje met flessen drank en nootjes. Het geheel heeft iets van een geïmproviseerde, rommelige maar oergezellige huiskamer. Maar dan groter. Veel groter.
Op het terrasje van Alexandre drink ik regelmatig een pressionnetje en geniet dan van de dorpse bezigheden en drukke gesprekken om me heen. Varages is aan het veranderen. Er is een nieuwe burgemeester en plotseling lijkt iedereen te glimlachen. Er hangen verse bloemetjes aan de fontein en het beeld van monsieur Gassendi, de trots van Varages, tuurt fier tussen de platanen op het plein.
Op een dag hingen er aan de gevel boven de deur van het hotelletje plotseling grote gietijzeren gesmede muzieknoten.
U begrijpt dat ik daar het mijne van moest weten.
Corine was meteen gastvrij. “Kom binnen. Kijk rond. Alles is hier mogelijk”, zei ze, “het is allemaal nog lang niet klaar, maar ga je gang”. Een duidelijk businessplan had ze niet. Als ik vroeg wat ze nou eigenlijk wilde met haar mooie ‘endroit’ zei ze:”Ach, alles wat leuk is en als het maar een beetje een artistieke inslag heeft.’”
Dat was natuurlijk niet aan dovemans oren gezegd! Een week later had ik een stel vakbroeders (en één zuster) uit Nederland op bezoek. Ik riep meteen dat we naar Corine moesten. Dus op naar het huis met de muzieknoten.
We hebben gezongen, gedanst, gelachen en gehuild. Madame Covid leek even geen grip te hebben op het leven. Franz Liszt, Stephen Sondheim, Schönberg, Pasek en Paganini, maar ook Sinatra en Sammy Davis jr. dreven haar voor even terug de krochten der vergetelheid binnen. De flessen kwamen op tafel. Op z’n Provençaals; l’apéro spontanée; alle soorten drank zodat er zeker iets van je gading bij zit. Corine hing ergens als een fladderende engel aan het plafond op zoek naar de zevende hemel. Nou, het waren wel acht, negen… misschien wel duizend hemelen voor haar. En voor ons ook. Het was een bijzonder feestje.
Mocht je er langs komen en ze is thuis, stap dan onder de muzieknoten door de poort binnen. Aan het eind van de gang, langs een duivenhok en een sierfonteintje, kun je haar vinden. Corine! Gastvrij met een prachtige droom. Dierbaar, zeldzaam en heel, heel mooi.