Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.

Hi Renée,
Na mijn laatste brief suggereerde jij en enkele lezers om in het zuiden, dan wel elders op het Franse platteland te gaan wonen. Sinds dat hele confinement heb ik inderdaad een beetje een malaise ontwikkeld jegens deze stad. Maar er zijn ook lichtpuntjes. Letterlijk.
Terug uit Normandië kwamen er twee elektriciens bij me langs, die ergens aan een stopcontact hebben gefreubeld en na enkele detective-vragen (was u aan het koken toen de elektriciteit uitviel?, draaide u een wasje? (‘nee’, ik deed helemaal niks) besloten mijn elektriciteitskastje open te draaien.
Nu is de wereld van stoppen en zekeringen voor mij sowieso onontgonnen gebied, maar een heel woud van elektriciteitsdraadjes opende zich voor mijn neus. De elektriciens hadden een soort klus-toverstaf, waarmee ze konden meten of er iets gevaarlijks was. De staf gaf dan een biep. Eén voor één gingen ze alle kabeltjes af en het biepte overal. Soms was de toverstaf niet eens nodig en zagen we met het blote oog al vonkjes.
“Ik weet niet wie dit hier heeft gezet” zei de senior-elektricien, “maar deze rommel vind je op een vlooienmarkt. Ik ga een urgente aanbeveling doen om dit kastje te vervangen. Als u weer op vakantie gaat, zet u het sowieso allemaal uit.” En hij wees naar een grote vierkante knop.
Nu weet ik dat ik me thuis altijd maximaal 3 meter van een brandgevaarlijk kastje bevind, stelt dit mij allerminst gerust. Ik had je nog niet eens verteld dat enkele weken geleden mijn buurvrouw haar elektrische fornuis aan had laten staan toen ze naar de bioscoop ging. De brandweer was er gelukkig snel bij, maar over de hele etage stonk het naar verbrande troep, inclus in mijn appartementje dat 0 meter van het hare is verwijderd.
Enfin, de lichtpuntjes, dus naast die vonkjes in de elektriciteitskast. Dat zijn nog altijd de terrassen hier in Parijs. En aangezien ze nu vier keer groter zijn, is er altijd wel ergens plek, en dat was vóór corona wel anders! Soms is het even zoeken naar het restaurant dat erbij hoort, zo ver zijn de tafeltjes er soms van verwijderd.
Ook werd er aangekondigd dat voor la rentrée diverse culturele activiteiten weer worden hervat, en kreeg ik opeens weer zin.
Want hoewel ik alle emigratietips met veel interesse noteer, rest mijn grote vraag: kan ik daar straks buiten Parijs gezellig leven? Hier kan ik me inschrijven voor een of ander artistiek atelier om de hoek, en zing ik met een beetje mazzel straks weer Verdi met mensen van onder de 40. Wat moet ik me bij het actieve landelijke leven voorstellen? Zijn er ook mensen van beneden de pensioenleeftijd? Zou ik wel gezellig kunnen babbelen met de campagnards?
Ondertussen is het nog nooit zo rustig in Parijs geweest en lopen de coronagevallen weer explosief op. Dat belooft veel moois voor la rentrée…
Liefs, Julia

Dag Julia,
Of er ten plattelande wat te beleven valt? Ja hoor. We hebben – onder normale omstandigheden – bijna een overdosis aan cultuur, expo’s en festivals, en met de mensen hier valt prima te praten. Ik weet niet wat je onder gezelligheid verstaat, maar qua ‘convivialité’ is er hier niks mis. Mijn ervaring is: een beetje bescheiden beginnen, ‘zij’ (en ik ook) willen best, maar zijn afwachtend. Onze terrassen zijn (en waren altijd al) riant en de consumpties zijn betaalbaar. We hebben ook ‘bistrots de pays’, waar je – noem het desnoods ouderwets – lekker eet. Meestal wel een beetje grote porties, ik waarschuw maar. En nee, ‘we’ zijn hier lang niet allemaal residenten in een ‘maison de retraitre’. En er loopt nog verrassend veel dorpsvolk zonder stok de steile straatjes op en af, dat vervolgens neerstrijkt op het caféterras om met god en z’n ouwe moer te converseren. Ouwehoeren? Ook goed. Ik geloof er niks van dat dat in Parijs anders is.
Ik lees een soort angst voor ‘den vreemde’ in je mail. Wat een onzin. Je ruilde Nederland al voor Parijs in. Dat was pas een moedige stap. Wij in het zuiden zijn volgens mij aardiger dan die lui in Parijs. Dus kom maar, van harte bienvenue!
Enneh… we hebben een dorpskoor: Lyric & Co, en ook nog een kamermuziekfestival, alleen nu even niet, maar dat zal in Parijs niet anders zijn.
Bisou, Renée