Een ontmoeting, in het Vlaams

wo 26 augustus 2020

Door Micheline Van Hautem

Hij stopt me een flyertje in mijn hand: ‘oude munten, postzegels, speelgoed, horloges en allerlei, met zijn naam en telefoonnummer erbij. Claude staat voor me op een gemotoriseerde step waarvan zijn klein wit hondje net is afgesprongen. Hij komt kijken naar de auto die we willen verkopen. ’t Is een figuur, amai. Hij is veels te bruin, ik weet ’t is hier het zuiden van Frankrijk, maar hij lijkt vanonder de zonnebank te komen. Zijn lach is net iets te vriendelijk doch ik voel sympathie voor hem, zijn witte tanden staan een beetje scheef. Hij is tenger en heeft een jonge, ietwat naïeve flair over zich.
Enkele maanden geleden kreeg ik zijn nummer van de electricien, we zochten iemand om het dak te repareren. Ik heb geen idee waarom ons deze verzamelaar werd aangeraden, hij is duidelijk geen bouwvakker maar allez, hij zou een offerte maken.
Veels te hoog.

Een mogelijk in te lijven exemplaar
Eens Claude op het terrein was, zag ie van alles, hij leek wel een kereltje in een speeltuin. De oude moto van de buurman interesseerde hem. En ook het kleine autootje want dat zou wel passen voor zijn vrouw. Tiens, hij ziet er geen getrouwd type uit maar hij draagt waarachtig een trouwring. Hij vroeg me ook of ik zou willen kijken in stoffige lades, of achterin de schuur, misschien vind ik dingetjes die ik niet meer wil, vooral horloges, z’n ogen worden groter alleen al als ie denkt aan een mogelijks in te lijven exemplaar.

Vonken vliegen
Nu, 3 weken later, staat Claude weer voor mijn deur met z’n onafscheidelijke trottinette en hondje, dit keer om de wagen te kopen. Hij wil de moteur even doen draaien. Om dat te bewerkstelligen hebben we startkabels nodig en hij, je raadt het al, vergist zich tussen rood en blauw. Vonken vliegen. Bon, hij weet toch dat de koppeling niet oké is en dat de wielen vervangen moeten worden. Hij wil’ m naar de contrôle technique brengen, dat kan snel gaan, hij heeft daar voorrang want hij heeft zelf een garage. Hij slaat me met stomheid, hij ziet er echt niet uit als een garagist. En weer vraagt ie me of ik geen oude horloges heb, hij repareert ze graag, hij is dan met die radertjes en veertjes bezig, ik zie het zo aan zijn fijne vingers dat hij daar goed in is. Ik wil’ m graag helpen, ik stuur zelfs een whatsappje naar mijne man om te vragen of we toch niet ergens een vergeten horloge hebben.

Oude horloges
Ik vrees dat Claude het zal moeten doen met de wagen, maar voor nu hij laat ie z’n Bobby-hondje weer op z’n step springen. En zo valt mijne frank, dat is het, hij doet me denken aan Kuifke. Ineens weet ik waar mijn sympathie voor hem vandaan komt. Waar zijn toch al m’n oude horloges… Misschien kunt u, beste lezer, helpen? Dus hebben jullie oude horloges in huis, werkend of niet, laat het weten, en maak een man die jongetje gebleven is, een man die noch dakwerker noch garagist is, content met iets om aan te prutsen. M’n dak zou ik niet aan’m toevertrouwen, maar een kinderhand vullen met een versleten horloge, dat lijkt me een prima goede daad voor de dag.

Micheline Van Hautem, www.michelinemusic.com , Chanteuse & Gite La Cigogne, Vence, Côte d‘Azur.

2 gedachten over “Een ontmoeting, in het Vlaams”

Laat een antwoord achter aan Jacques Nagelkerke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven