Ofschoon ik in minder dan mindere mate aan enig geloof hecht, presenteer ik met enige graagte een primeur: vergeet Lourdes, het nieuwe pelgrimsoord voor wie genezing zoekt, is Le Beausset! In Le Var.
Nog concreter: niet een of andere grot, maar gewoon de ‘Bar du Cercle-du-24 février, depuis 1848’. Daar voltrok zich deze week een Wonder. In Lourdes had je in 1858 die mejuffrouw Bernadette Soubirous die zonder enige afspraak met de Heilige Moeder Maria in een onderhoud verzeild raakte. Daarna groeide Lourdes uit tot een attractie, en zeker niet alleen in toeristische zin.
Dit gaat nu – tien tegen één – ook gebeuren met Le Beausset.
Niet dat de hoogste moeder-overste persoonlijk acte-de-présence gaf in het café, maar er voltrok zich voor de deur wel degelijk een Wonder.
Er arriveerde iemand in een rolstoel die kennelijk wel trek had in een apérootje, op weg naar de naastgelegen pharmacie voor ongetwijfeld een ferme dosis medicatie; qua voorschrijfgedrag is de medische stand hier ruimhartig, er wordt meer dan gretig gebruik van gemaakt. Maar de voorzieningen voor ‘handicapés’ zijn in Frankrijk nog altijd een schandalig probleem (Derde Wereld-landtoestanden, maar dat mag je tegenwoordig – geloof ik – niet meer zeggen) en bij een poging van de straat het terrasje te bereiken, hield de ‘chaise roulante’ het voor gezien. Er brak een zwenkwiel af en de inzittende viel op straat. Alom consternatie natuurlijk. De invalide werd met vereende krachten opgetild en in een caféstoel geplant, de ‘police municipale’ gealarmeerd, er kwam iemand met Eerste Hulp-spullen aangesneld. De politie bood aan via die nabije ‘pharmacie’ even gauw een vervangende rolstoel te arrangeren.
Toen voltrok zich dus het Wonder. De beklagenswaardige stond ineens op, keek op zijn horloge, en liep relatief kwiek met de ‘policiers’ mee. Die apotheek zou om midi sluiten. En ja, zijn medicatie hè.
Totale verwarring in die kroeg.
Ik zou denken: een kermisklant, acteur om werk verlegen, een of ander flauw tv-programma. Norse waarnemer uit het hoge noorden als ik ben.
Dat is buiten het Provençaalse gedachtengoed gerekend dat ik nog nooit met een Nobelprijs heb geassocieerd.
Alle aanwezigen keken verbijsterd toe. Ze geloofden hun ogen niet, maar ze geloofden wel. Volgens iemand die ik ken en die er toevallig bij was, werd er spontaan gebeden. De rentree van Moeder Maria ‘en France’, ze waren erbij geweest, het onbetwistbare hoogtepunt van hun bestaan, uit oprechte dankbaarheid bidden was wel het minste.
Het zal nu wel zo gaan dat het Office du Tourisme van Le Beausset deze openbaring gaat uitventen. En anders de kroegbaas wel.
In elk geval hebben ze mij al voor hun karretje gespannen.