Vorige week weer de jaarlijkse séance van het hele gehucht beleefd. Altijd begin september, we vieren dan dat we weer onder elkaar zijn. Met een kwalitatief te verwaarlozen déjeuner, op klapstoeltjes met hernia-garantie gezeten aan lange wiebeltafels op de jeu-de-boules-baan. Qua voedsel praat je over frites, een enkel blaadje sla en verschroeid vlees als resultante van een poging tot barbeque door de kantine van de ‘cercle des amis du village’. Het doet er weinig toe, ook de ambassadrices van het maison de retraite (allemaal weduwen) zijn – als ik – bij voorbaat te spreken over de rosé van de plaatselijke cave. Het dorp drinkt liever iets, ook en vooral op hoge leeftijd. Bij een gemiddelde leeftijd van 80 plus is kauwen dan ook niet voor iedereen altijd een synoniem voor relaxen.
Afgezien van de ‘sympa’ Serviër, de oorlogsvluchteling uit de tijd van voormalig Joegoslavië wiens buitenissige interpretatie van het pizza-idee neerkomt op een dik gesneden boterham met tomatensaus en plakken ham en die niettemin heel knap een maandje of 5 per jaar een restaurantje weet te exploiteren, zijn wij dorpelingen minder gecharmeerd van toeristenvolk. In een mini-gehucht als het onze ervaren we hun zomerse invasie als imperialisme. Ons ingetogen bestaan wordt gedurende een reeks weken verstoord door brutale luidruchtigen die onze ‘altmodische’ beschaving van het platteland weghonen. We zijn eraan gewend, die telkens terugkerende ellende die steevast in verkeerde auto’s arriveert, en opgelucht als het weer september is. Dit jaar viel het trouwens wel mee. Eigenlijk alleen maar Fransen die je in elk geval nog te woord staan als er iets nadrukkelijk uitgelegd moet worden over de normen en waarden van het Provençaalse ‘arrière-pays’. ‘Étrangers’ doen dan of ze gek zijn, hetgeen waarschijnlijk ook zo is.
Het communale déjeuner was als vanouds. Wat nou, corona? Niemand verscheen gemaskerd, hoezo zijn we verdachte ‘kwetsbaren’ die een bedreiging vormen voor het voortbestaan van de planeet? Nee, laat de rosé maar doorkomen. Het zoenen trok ook een lange neus naar welke beperking dan ook.
Zoals het betaamt had het ‘comité des fêtes’ de bejaarde trekzakspecialist uit het naburige dorp weer geëngageerd wiens ontwikkeling als accordeonvirtuoos al een jaar of zestig bij de musette stagneert. Geen punt. Zoals altijd trokken nogal wat weduwen samen ten dans en ik bedacht dat ik in dit tijdsgewricht van ‘inclusiviteit’ (of hoe dat ook heet) de facto getuige was van iets dat je best ultra-modern kon noemen. Mijn vriend Francis de aannemer en ik keken het vertoon geamuseerd aan. God- of Allah-zij dank werden we niet ten dans gevraagd.
Hij en ik lieten de niet-vloeibare fourage voor wat ie was. Maar toch raakten we natuurlijk met iedereen in gesprek over het Het Incident.
Wat dan?
Even uitleggen.
Op elke vrijdag om midi laat de onlangs met een onwaarschijnlijke Noord-Koreaanse 100% van de stemmen herkozen burgemeester het gemeentelijk alarm afgaan. Even horen of ie het nog doet, voor het geval dat, zoiets zal het wel zijn. In het dorp zijn we eraan gewend, we doen het oorverstuikend audiogeweld schouderophalend af.
Maar dan die voor altijd gedenkwaardige vrijdag begin vorige maand! Het terras van het café was vrijwel volledig door toeristen geconfisqueerd toen het alarm afging. Francis en ik zaten aan ons eigen tafeltje en zagen het gebeuren. Een onvergetelijk optreden van dokter Paniek in eigen persoon. In minder dan een seconde totale verwarring bij die toeristen en meteen chaos op het terras. Er werd ongecoördineerd opgestaan, stoelen en tafels omver geschopt, kinderen, honden en vooral handtassen opgepakt in een halsoverkopte vlucht naar het parkeerterreintje. Vreesde men bosbrand, een spontane corona-invasie, een terroristische aanslag? Francis en ik bleven rustig zitten. Die mensen kalmeren had geen zin.
Zo’n proefalarm duurt minder dan een halve minuut, maar ze zijn niet teruggekomen, die angsthazen. Ook niet om alsnog in het café af te rekenen. Het dorp heeft gelapt voor de schade aan openstaande rekeningen, wat nieuwe stoelen en tafels bij ‘ons’ café. De nieuwe uitbater zit er nog maar pas.
De toerist is er deze zomer niet populairder op geworden. Maar we hadden aan tafel wel wat te bespreken. Het dorp wordt heel zelden door een heus Incident getroffen.