Het is me wat, met die Fransen!

ma 26 oktober 2020

Categorieën: ,

Door Peter Hooft

‘Francofilie’ vind ik onzin, maar als je in dit land een tijdje rondhangt, ontstaat er kennelijk toch iets van ’handen af’. Als de president van Turkije vindt dat ‘ons’ staatshoofd naar de psychiater moet, dan ben ik ineens Franser dan de Fransen. Dat kan natuurlijk niet, dat weet ik ook wel. Maar als ze dan in allerlei landen tot een boycot van Franse producten oproepen, altijd weer vanwege die cartoons, en daar amper iets gemeld is over de onthoofding van een Franse onderwijzer, dan ben zelfs ik geneigd tot een ‘tricolore’ op mijn balkon. Niet te lang hoor.
Ik ben niet zo van president Macron. Maar ik was van de week onder de indruk van wat hij zei bij het eerbetoon voor de vermoorde onderwijzer Samuel Paty, op de binnenplaats van de Sorbonne in Parijs.
Er werd daar ook een brief voorgelezen die Albert Camus (1913-1960) aan zijn onderwijzer in Algiers stuurde, meteen nadat hij in 1957 de Nobelprijs voor Literatuur had gewonnen. Strekking: zonder jou was ik nooit zover gekomen.
Een pleidooi voor onderwijs.
Een mooi idee om bij zo’n ceremonie juist die brief te citeren.
Ik weet na tal van jaren nog steeds niet goed wat ik van de Fransen (voor zover je dat kunt zeggen) moet denken. Of vinden, dat is misschien beter.
Komt bij dat de sfeer in het land nu somber is. Niet alleen omdat er weer zo’n dagrecord aan nieuwe besmettingsgevallen was: ruim 50.000. De cafés zijn al op slot, het lijkt erop dat iedereen voorbereid is op een 2e totale ‘confinement’, zo’n ‘lockdown’. Blijkbaar hebben ze er in het Nederlandse taalgebied geen eigen woord voor.
Ik volgde dat coronanieuws en moest kortstondig denken aan Voltaire (1694-1778) die een keertje noteerde: “De Fransen praten snel. Maar handelen langzaam”.
Ik denk dat nog steeds zo is.
Mooi zo. Eerst maar even peinzen. Oké, nu misschien even niet, qua corona.
Ondertussen valt er in Frankrijk ondanks alles gelukkig nog genoeg te lachen.
Ik ben zo’n liefhebber van de ‘faits divers’ zoals dat heet.
Zo hief ik bij wijze van spreken het glas toen ik las over de automobilist die ergens in het departement Le Var bij een doodgewone verkeerscontrole naar de kant werd gedirigeerd. Niks aan de hand. Tot de gendarme die om de auto heen liep, op het groene vignet op voorruit las dat de voiture tot 31 februari 2021 verzekerd zou zijn. Niet overdreven slim, die datum. Ook het vignet ‘contrôle technique’ bleek namaak. Voorlopig einde rijbewijs voor de bestuurder. En binnenkort op visite bij de rechtbank.
Elders in het land scheurde iemand met 250 km/uur over de autoroute. Zijn verontschuldiging: vóór 21 uur thuis in verband met de ‘couvre-feu’. Helaas: in die omgeving was er nog helemaal geen avondklok, evenmin in de nabijheid van zijn bestemming.
In Carpentras (Vaucluse) een ‘livreur’ (besteller) die tafels en stoelen kwam afleveren bij het politiebureau. Dat kun je allicht beter niet doen met een sigaretje hasj in de asbak van je auto. Het meubilair werd in ontvangst genomen, de bezorger ook, in het cellencomplex.
Het is me wat met die Fransen.

3 gedachten over “Het is me wat, met die Fransen!”

  1. Het is al weer bijna Kerst, sterker nog: over twee weken is het al weer bijna voorbij. Ik vroeg me af: wat eten ze nou? En zijn er verschillen? Het was me bijvoorbeeld al opgevallen dat Tweede Kerstdag, 26 december, in Frankrijk een gewone dag is. Dat is me nogal een tegenstelling met Nederland.

Laat een antwoord achter aan Henny Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven