Ik had een vrolijke column willen schrijven vandaag. Over de réconfinement die vannacht ingaat. Dat er 33 miljoen mensen hebben gekeken naar de speech van president Macron die dat aankondigde. En dat er vanzelfsprekend een run op de supermarkten zou ontstaan: hamsteren! Ook ik was vanmorgen onderweg nadat de echtgenoot me er fijntjes op had geattendeerd dat het huishoudmanagement toch wel ernstig achterbleef bij de behoeften. Dat bedoelde hij letterlijk, het toiletpapier was op een krap stukkie na, op. Het papier voor de printer ook trouwens. Bon, in het holst van de ochtend naar de supermarché om – vanwege die réconfinement – toch ook maar wat andere noodzakelijkheden in te slaan. Een gasfles bijvoorbeeld (het fornuis flikkert al een tijdje, dus dan weet je het wel), wat aanmaakblokjes voor de open haard (nee nee, fikkie stoken gaat niet vanzelf), een assortiment dierenvoer (katten, honden, vogeltjes) want alles heeft altijd honger. En ach, voor ons dan ook maar wat leeftocht nu we er toch waren om de papiercollectie aan te vullen. De bomvolle parkeerplaats deed lege schappen vermoeden, want al die andere 33 miljoen tv-kijkers waren natuurlijk op hetzelfde idee gekomen. Op de autoradio hoorde ik al dat ‘Parijs’ zo’n beetje leegliep omdat iedereen tijdens een tweede confinement liever in z’n tweede huisje à la campagne zat dan in een krap flatje in de stad.
Goddank waren de horden nog niet gearriveerd en viel het vreselijk mee, toiletpapier in overvloed en zelfs de karnemelk voor de honden (ideaal afweermiddel tegen vlooien, ze zijn er dol op, vooral als je er wat kattenbrokjes doorheen strooit) was gewoon verkrijgbaar. Toen de echtgenoot ook nog m’n favo prosecco in het karretje deponeerde kon mijn dag niet meer stuk. Tot de rij voor de kassa. Maar als er maar eentje open is – zoals gewoonlijk – sta je daar nou eenmaal jezelf te verbijten, niks met réconfinement van doen.
Op weg naar huis de radio (heel ouderwetsch, heel handig) afgestemd op France Bleu Provence. Er kabbelde een braaf quizje uit de speakers, vragen over lokale monumenten, geschiedenisjes, niet zo heel toeristische attracties. Ik had de meeste vragen goed. Tja, als je hier al zolang woont…
En toen werd de uitzending ineens bruut onderbroken door een nieuwsbulletin: aanslag in Nice! In (ín!) de basilique Notre Dame, de belangrijkste église van de stad. Drie doden, gewonden, iemand met een kapmes die in elk geval één mevrouw had onthoofd, een tweede eveneens had gedood en ook een mannelijke kerkbezoeker de strot had doorgesneden. Het aantal gewonden was nog niet geteld, maar het ging om meerdere slachtoffers. De snel gealarmeerde politie schoot de aanslager neer (intussen is bekend dat het om een Tunesiër gaat); op de brancard die hem naar het ziekenhuis vervoerde riep hij ‘allahou akbar’. Een terroristische aanslag is dan al snel de conclusie, de zoveelste en in elk geval de tweede binnen een paar weken. De moslimextremistische moord op de geschiedenisleraar Samuel Paty die tijdens een les over vrijheid van meningsuiting een paar Mahomet-cartoons had laten zien, zit nog vers in het collectieve Franse geheugen.
Terwijl ik de pleerollen uitlaadde en opborg, de tv aan. In Avignon een verwarde man opgepakt met een mes. Niet veel later een Afghaan in Lyon gearresteerd die met een ‘arme blanche’ liep te zwaaien. Het moest niet gekker worden.
Inmiddels kwam Macron ingevlogen vanuit Parijs, hij hield een indrukwekkende toespraak bij de Notre Dame. Hij lijkt te groeien in zijn rol.
Premier Castex ook, die kondigde vanmiddag maar meteen de ‘vigilance urgence attentat’ aan: het leger wordt ingezet ter beveiliging van de ‘lieux cultes’ (kerken, moskeeën, synagogen enz.) en de kerkhoven. Daar gaan zo’n 7.000 militairen nu voor zorgen. Dit weekeinde is het namelijk Toussaint, Allerheiligen, de dag waarop we hier in Frankrijk onze doden herdenken. Je gaat met een bosje chrysanten naar het kerkhof, stoft het graf van opa af, plengt een traan bij een bekende overledene, beleeft intens verdriet bij die allerdierbaarste die je ontvallen is. De bloemisten mogen ondanks de vernieuwde ophokplicht openblijven, van donderdagmorgen tot zondagavond. Maar hoe wrang is het, als je ook bij het graf beveiliging bij nodig hebt? Zoals gezegd, ik wilde een vrolijk stukje schrijven. Is niet helemaal gelukt.
Mijn gedachten zijn bij die slachtoffers, hun nabestaanden, wat er met dit land gebeurt. Hoe diep triest wil je het hebben?
En dan meldt de météo dat morgen de zon schijnt, niks aan de hand: la vie est belle en Provence. Ik vind even wat anders.