Morgen (zaterdag) is het Halloween. En omdat we allemaal in lockdown zitten, is het geen goed idee om je kindertjes er verkleed op uit te sturen voor een snoepbedelrondje langs de buurtbewoners. Onverwacht bezoek op de stoep is nu even niet de beste methode voor het versterken van de ‘buurbanden’, zullen we maar zeggen. Ik heb hoe dan ook helemaal niks met Halloween, ik vind het een commercieel namaakfeestje waarvan de oorspronkelijke betekenis al lang geleden verloren is gegaan. De ‘naam Halloween’ is afgeleid van Hallow-e’en, Allerheiligenavond, de avond voor het Keltische Nieuwjaar op 1 november. Volgens de oude Kelten kwamen op Allerheiligenavond de geesten van de doden die het afgelopen jaar gestorven waren terug, om het lichaam van een levende in bezit te nemen. De Kelten vonden dat blijkbaar best, want ze legden voedsel op de stoep voor de goede geesten. Om de boze af te weren, droegen ze maskers. Ergens in de Romeinse tijd vermengde die Keltische traditie zich met de oogstfeesten van de Romeinen. En in de negende eeuw kwam daar nog eens de christelijke gewoonte bij om op 2 november (Allerzielen) in lompen gehuld de deuren langs te gaan en te bedelen om zielencake (brood met krenten). Bij elk brood bad de bedelaar voor het zielenheil van de dode verwanten van de schenker. Daar komt waarschijnlijk het ‘trick or treat’ (in het Frans farce ou friandise) vandaan.
Hebben we nog de pompoen, in dit jaargetijde overal overvloedig aanwezig, die in vroeger tijden werd uitgehold en kunstig van venstergaatjes werd voorzien zodat je ‘m als lampion kon gebruiken tijdens je ‘snoepreisje’ door de buurt. Tja, en wat deed je dan met de kledder zompig vruchtvlees die je eruit geschept had? Juist, daar maakte je allerlei lekkers van. Koekjes, cakes, taarten, gratiné’s, stoofschotels. Of een smakelijke soep natuurlijk.
Bij m’n vriendin Marianne van Rooij kreeg ik een werkelijk heerlijke ‘soupe potimaron’ voorgezet toen ik er onlangs (ja ja, vóór de lockdown) op bezoek was. De haardkachel aan, de tuindeuren open, uitzicht op goudkleurende bossages en blauwige bergen in de verte; de ideale entourage voor een memorabele herfstlunch. En het was al bijna november!
Ze verontschuldigde zich nog wel even voor het feit dat er ‘stukjes’ in de soep dreven: “Zal je altijd zien, de staafmixer ging stuk.”
Nou, kwam dat even mooi uit! Zo’n soep mét stukjes heeft een heerlijke ‘bite’. Houwen zo, zou ik zeggen, niks meer aan doen. Hieronder Marianne’s recept.
Stukje sopbrood erbij, glaasje rosé, smullen maar.
Ingrediënten:
olijfolie
1 fijngesnipperd uitje
2 wortels in kleine stukjes gesneden
1 rood pepertje fijngesneden (of sambal)
1 theelepel gemberpoeder
2 eetlepels korianderzaadjes
korianderblaadjes
1 pompoen geschild en zonder pitjes
peper en zout naar smaak
1,5 liter groentebouillon
zure room
Bereiding:
Zet de oven aan op 200 graden en snijd de geschilde pompoen in grove stukken en lek op een ingevette bakplaat of in een ovenschaal.
Doe de korianderzaadjes samen met het verse pepertje in de keukenmachine en maal tot het pepertje in mooie kleine stukjes is. Als je sambal gebruikt, alleen de korianderzaadjes fijnmalen.
Giet een scheut olijfolie over de stukken pompoen en meng met je handen het koriander/pepertjesmengsel goed door de stukken pompoen. Wel je handen goed wassen daarna.
Zet de pompoen in de oven gedurende een minuut of 40 op 200 graden.
Neem een grote pan, zet die op het vuur en giet er een scheutje olijfolie in.
Bak de gesnipperde ui en wortel op zacht vuur gedurende een paar minuten.
Voeg de geroosterde pompoen toe samen met de groentebouillon en breng aan de kook.
Haal de pan dan van het vuur en mix het geheel met de staafmixer tot een mooie gladde soep (of maak er een soep met ‘stukjes’ van).
Breng op smaak met zout en peper.
Giet de soep in borden of soepkommen, doe er een eetlepel zure room bij en garneer af met een paar blaadjes fijngesneden koriander.
Lekker. Zelf doe ik er ook nog wat curcuma bij.