Misdaad: het dubbele mysterie van Nice

zo 15 november 2020

Categorieën:

Door Peter Hooft

Goed, we hebben dus huisarrest, maar ik mag nog wel de straat op. Met de juiste papieren natuurlijk, minstens een ‘carte professionelle’, een perskaart. Plus zo’n ‘attestation’ waarop je moet aangeven waarom je ‘en route’ bent. Als ik het papiertje heb geprint, ben ik altijd geneigd ‘gezelligheid’ in te vullen. Maar dat is geen goed idee. De vierkante sfeer in het land heeft een forse streep gehaald door wat misschien ooit Franse zwier was. Bij grappenmakerij word je geboeid afgevoerd. Nog mazzel dat president Mitterrand indertijd de guillotine heeft afgeschaft.
Met het oog op een ander artikeltje had ik afgesproken met een collega op diens redactiekantoor. ‘L’heure de l’apéro’, het glas rosé was nog niet ingeschonken of hij vroeg of ik van de ‘Affaire Turquin’ wist. Ja, wie niet? Ik verblijf hier al een tijdje. Wist ik ook dat het precies 30 jaar geleden was? Nee, dat niet. En dat er nieuws was? Nee, dat ook niet.
Het zal vast aan mij liggen, maar ik denk dat er in Frankrijk soms ‘crime-stories’ spelen die net even anders zijn. Geparfumeerde misdaad, noem ik dat, hoe gruwelijk ook. Bijna altijd speelt ‘l’amour’ een rol. Ik beken: ik ben een liefhebber van het genre ‘crime passionnel’. Bij mijn weten stond die variant nooit apart in een wetboek, maar rechters hadden het in dat verband vaak over een ‘verzachtende omstandigheid’. Tegenwoordig niet meer.

Niet ‘zijn’ zoon
We zitten hier in Frankrijk natuurlijk ook goed in de ordinaire misdaad. En niet alleen in Marseille. De kogels uit de Kalshnikov’s van rivaliserende drugsbendes vliegen tegenwoordig zo ongeveer in heel Zuid-Frankrijk rond. In Marseille heb ik wel mensen gesproken die met een zekere trots beweerden dat ik me in de gevaarlijkste stad van heel Europa bevond. Zou kunnen. Het drugsgeweld boeit me niet en je hebt een zak-Jap met app en enige capaciteit nodig als je de score van het dodental bij wilt houden.
Nee, doe mij maar liever een klassieke passie-kwestie. Bijvoorbeeld die ‘Affaire Turquin’, om de zoveel jaar het gesprek van de dag en niet alleen bij ons in het zuiden.
Om u snel bij te praten doe ik hier maar even: grote stappen, gauw thuis.
Op 21 maart 1991 verdween de toen 7-jarige Charles-Edouard Turquin uit de luxe villa van zijn ouders (allebei dierenarts met een prima reputatie) in Nice. Dat was kort nadat Jean-Louis Turquin van zijn vrouw te horen had gekregen dat hij niet de biologische vader van zijn zoon was. Dát was de minnaar van moeder Michèle Turquin. Ene Moïse-Ber Eelstein, in 1993 ter hoogte van Nice in zee verdronken toen hij aan het vissen was. Er is nooit aan getwijfeld dat het om een ongeluk ging. Dat wil zeggen: niet door justitie.
Na de verdwijning van het kind zou Jean-Louis aan zijn vrouw verteld hebben dat hij haar zoon vermoord had en dat hij het lichaam in het nabije Lucéram begraven had.
Maar later, voor de rechtbank, vertelde Jean-Louis dat hij ervan overtuigd was dat ‘zijn’ zoon nog leefde en naar Israël ontvoerd is. De dierenarts werd evenwel tot 20 jaar veroordeeld, de echtelieden scheidden.
Het stoffelijk overschot is nooit gevonden, het dossier werd gesloten.
De moeder (inmiddels overleden) heeft nooit aangifte van de verdwijning van haar zoon gedaan. Wat nogal raar is.

Handen vol kruitsporen
In 2000 hertrouwde Turquin in de gevangenis met Nadine, een fitnesstrainer. Wegens goed gedrag werd hij in 2006 voorwaardelijk vrijgelaten. Hij begon -met Nadine – een nieuw bestaan op Saint-Martin, het Franse deel van Sint-Maarten en loofde veel geld uit voor een tip die tot de opsporing van Charles-Edouard zou leiden. Hij is altijd blijven zeggen dat hij zeker wist dat het kind nog in leven was. In Israël.
In januari 2017 werd Jean-Louis-Turquin op een avond in zijn dierenartsenprakrijk op Sint-Maarten doodgeschoten. Door wie, en waarom? Nadine (nu 69) was niet thuis, vierde elders een feestje. Maar op haar handen werden kruitsporen aangetroffen en ze werd gearresteerd. Na een aantal maanden voorarrest werd ze voorwaardelijk vrijgelaten. Die kruitsporen? Misschien doordat ze het lichaam van haar man heeft aangeraakt.
Het nieuws is dat justitie haar nu buiten vervolging heeft gesteld. Gebrek aan bewijs. Advocaten van de nabestaanden van de dierenarts hebben al hoger beroep aangetekend.
Eén onopgeloste verdwijning, één onopgeloste moord, twee mysteries.
“Hadden we Simenon nog maar, die had er een meeslepend boek over geschreven”, zei ik tegen mijn collega.
Hij knikte instemmend en schonk nog eens in.
Hij vertelde dat hij in Israël en op Sint-Maarten op onderzoek uit is geweest.
Ik denk dat hij zelf aan een boek werkt. Wat hij ontdekt heeft, ging me voorlopig niks aan.

3 gedachten over “Misdaad: het dubbele mysterie van Nice”

  1. Er is nog zo’n moordzaak in Frankrijk die de gemoederen erg bezighoudt; een man zou zijn gezin omgebracht hebben en begraven hebben in hun tuin? Ene Xavier, achternaam weet ik niet meer, de Lyonnais?
    Ca 7 à 8 jr geleden…..

    1. Ja, Xavier Dupont-de-Ligonnès. April 2011. Zijn vrouw en 4 kinderen gevonden onder het terras van hun woning in Nantes. Vermoedelijke dader korte tijd later in Le Var gezien (logeerde in een hotel). Daarna geen spoor meer. Er is -na tips- ook gezocht in Italiaanse bergen. Tevergeefs.
      Peter Hooft

Laat een antwoord achter aan N Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven