Met het mes op tafel

di 1 december 2020

Categorieën: , ,

Door Raoul Duchemin

Niet dat ik iets te vieren had, nooit eigenlijk. Maar Chronopost bezorgde me niettemin een cadeautje in de sfeer van de relatiegeschenken. Overkomt me in deze periode van het jaar wel vaker. Corruptie ‘light’ vinden we in Zuid-Frankrijk niet zo’n kwestie. Toen ik het doosje uitgepakt had, bleek er een mes in te zitten. Linke soep in deze tijd van terrorisme, een mes in de post? Dreigementje? Welnee, ik was er juist heel blij mee. Want het ging om een echte Laguiole, een van de twee Franse messen van internationale faam. Behalve Laguiole heb je ook Opinel, evenmin mis als er wat te snijden valt.
Er zat een promobriefje bij dat ik leerzaam vond.
Ik eet al een aantal jaren geen vlees meer. In restaurants (mochten ze ooit weer open gaan) ben ik over het algemeen best te spreken over het aangeboden materieel waarmee je de maaltijd te lijf moet gaan. Maar destijds toen ik nog niet in essentie over een biefstukje nadacht, heb ik met enige regelmaat bij het bedienend personeel geklaagd over mes-scherpte. De facto natuurlijk een impliciete klacht over het vlees.
Je had toen in Nederland de formidabele restaurantcriticus Johannes van Dam. Die had altijd zijn eigen mes bij zich.
Voor zover ik weet een Laguiole, of een Opinel, daar wil ik vanaf wezen.
Uit die bijlage bij het cadeautje leerde ik dat het mes rond 1860 de handel van 5 messenfabrikanten was in het oude dorp Laguiole in de Aveyron.
Er zou in de boeken al in 767 sprake van het gehucht zijn, nu wonen er ongeveer 1.500 mensen. Tijdens de godsdienstoorlogen zochten de Hugenoten er hun heil.
In de latere eeuwen bouwde het mes een zekere reputatie op, je kon het rond 1900 herkennen aan een lemmet dat vaak van wit ivoor was. Succes daagt concurrentie uit en rond 1890 begon Joseph Opinel in de Savoie ook onderscheidene zakmessen te maken. Elders werd jaren later de ontwerper Philippe Starck ingezet om eens over een mes te peinzen en in1993 kwamen de Chinezen met namaak.
Laguiole en Opinel worden gerekend tot de ‘table d’art’ van Frankrijk. In een beetje resto vind je die messen naast je bord.
En ondertussen gaat de concurrentiestrijd verder. Laguiole is bezig een IGP (Indication Géographique Protégée) te vewerven, een Europees ‘keurmerk’.
Mij boeit het mes aan tafel me tegenwoordig in mindere mate. Maar disgenoten bevestigen nog altijd met veel enthousiasme dat het mes een Laguiole moet wezen, en anders kijken ze bij voorbaat bezorgd naar hun schotel.
Ik niet. Met een ‘ordinair’ mes biedt een dood visje of een groenteschotel geen tegenstand.

12 gedachten over “Met het mes op tafel”

  1. Jannie Dijkhuizen-Klein

    En dan heb je nog een Frans mes Nogent word in dit gelijknamig dorp gemaakt ligt vlabij Langres vond het een leuk verhaal

  2. Keek even naar deze groep en meteen artikel over Laguiole- mes. Nog wel met foto van prachtig zakmes erbij. Snik snik, ongeveer zo’n heerlijk mes verloor ik tijdens mijn laatste verblijf in Frankrijk. Had jaar of 30 trouw in mijn zak gezeten, en heel handig als je ongeschikt bestek krijgt bij je biefstuk. Nu heb ik alleen het aanzetstaaltje nog….
    Joanne, jaar of 74, bij zo iemand verwacht men niet direct een mes boven tafel te zien komen!
    Misschien wilt u mij het nr. eens laten weten, want ik vind dit wel een herl deftig mesje! Helaas zijn sommige heel duur in aanschaf, dus wie weet was dit ook best een kostbaar relatiegeschenk. Houd het in ere! Groet Joanne

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Sorry, geen nummer kunnen vinden. Maar het heft is van genévrier (jeneverbessenhout), het lemmet van Sandvic staal 12C27. Succes!

  3. Charl aka Charly Shire

    Ha ha als je geen vlees eet maakt het volgens mij niet zoveel uit omdat je er geen baat bij hebt. Zelf eet ik 2 x per week vlees en dan ben ik wel kieskeurig want wil mijn vlees in plakken snijden zonder dat ik het vlees leeg druk. Op je bord is is het ook fijn om je vlees goed te snijden dus ook dan een goed mes. Zelfs voor de groenten heb ik een super mooi mes en wat dacht je van de uien en knoflook, tomaten en paprika’s. Zonder goede messen heb je jezelf tekort gedaan in de keuken en loop je zelfs meer kans op ongelukjes, lees snijwonden. Messen maken mijn keuken echt compleet ;-)

  4. Lieve Renee, wat toevallig, of is dit geen toeval, vandaag een houten messenhouder met 6 Laguiole- messen binnen gekregen, cadeau voor man lief die binnenkort jarig is. Al meerdere malen keek hij in winkels naar dit prachtige mes en glunderde erbij! Hij draagt ook al jaren een opinel-mes op zak, ideaal, iedere keer weer komt het van pas, zo makkelijk. Hoe toevallig kan iets zijn, waarom nu, uitgerekend schrijf je hierover?
    Het zal een ware verrassing voor hem zijn, dit cadeau in ontvangst te mogen nemen en dan te kunnen gaan gebruiken bij zijn steak, biefstuk, bavette of iets dergelijks. Leu, bedankt, Renee, voor weer een heerlijk verhaal.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Even iets rechtzetten Yolande: het was een verhaal van mijn collega Raoul Duchemin. Een mooi verhaal, Dara niet van, maar dus niet van mij zelf. Maar dank voor het compliment, ik geef het door!

  5. Ik kan het niet meer vinden, maar er is een bijzonder uitgebreide website met allerlei Franse (zak)messen typisch voor verschillende streken. Zo heb je de Le Montassin uit de Morvan, de Larzac uit de Aveyron en de Marraza en Makila uit Baskenland. Heb zelf een mooi en inderdaad duur Laguiole-mes met olijfhout. En ja, de bij veel restaurateurs gevreesde Johannes van Dam had een Laguiole-mes, geen Opinel.

      1. Bedankt, het is niet de website die ik zoek, maar wel weer een hele leuke. En dan zie je dat er veel méér is dan ‘the usual suspects’.

Laat een antwoord achter aan Kijk, Zuid-Frankrijk! Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven