Telefoontje van de burgemeester (ja ja, ‘friends in high places’). Of nou ja, eigenlijk van het gemeentehuis van ons dorp, maar wel námens onze kneiter-groene burgervader. Of ik me misschien even wilde komen melden. Ik dacht aan een gefaseerde kerstborrel, waarbij er niet meer dan drie dorpelingen tegelijk mochten langskomen – dan moet je vroeg beginnen nietwaar, als je ze alle circa 900 wilt afwerken – en dan zijn de ‘buitengebieden’ waar ik woon natuurlijk het eerst aan de beurt; het allerlaatste kerstigste feestje vier je vanzelfsprekend met de dorpskern. Leek me evengoed wel leuk om gemondkapt een glaasje gemeenterosé te nuttigen.
Het bleek toch net iets anders te liggen: ik was betrapt. Het duurde even voor ik uit het geagiteerde betoog van de mairie-mevrouw een helder verhaal had gedistilleerd, maar het kwam erop neer dat ik een ferme boete tegemoet kon zien voor het illegaal storten van een forse lading verbouwpuin. “En nog allemaal náást de vuilcontainer ook! U moet meteen langskomen om een en ander te regelen. U moet het puin, het sanitair en de watertoebehoren zelf verwijderen en naar de ‘déchetterie’ brengen. Dan komt u er misschien met een lichte boete vanaf. Maar als u niét komt…!”
Daar bleef ik toch even stil van.
Verbouwingsafval? In al die jaren dat ik hier woon is er nog nooit wat verbouwd. Dat zei ik ook tegen de mairie-mevrouw.
“Dus hoe komt u dan aan ‘mijn’ illegaal gedumpte bouwafval?”
“Uw naam staat erop”, was het ontnuchterende antwoord.
Tussen de rommel was een kartonnen doosje gevonden. Inderdaad, met mijn naam en adres erop. Had ik ongetwijfeld met de gewoonlijke afvaldump mee gegooid in de container. Nee, niet helemaal zoals het hoort, en normaal scheid ik heus wel netjes. Maar er staat zo’n doorsnee container een stukkie verderop aan de weg. Voor glaswerk, papier/karton en ander afscheidingen moet je naar het dorp. Dus ja, dat ene doosje had ik achter de vuilniszak aan geflikkerd. En daar stond gewoon mijn naam en adres op. Dom.
Blijkbaar had een slimmerik het eruit gevist en bij zijn dumperij gevoegd. Daarmee de schuld (en de boete) bij mij leggend.
“Mevrouw”, begon ik geduldig. “Ik geloof dat ik inderdaad een beetje dom ben geweest, ik heb een kartonnen doosje in de container gegooid. Dat mag niet, de boete daarvoor zal ik uiteraard betalen. Maar denkt u echt dat ik een bulk bouwpuin naast de container dump en daar mijn visitekaartje bij achter laat?”
Het bleef even stil.
“Maar u naam stond er toch duidelijk op!”
“Daarom juist, mevrouw, als ik iets illegaal wilde dumpen, zou ik dat toch anoniem doen?”
Daar werd wat langer over nagedacht.
“Dus u weet zeker dat ú het niet was?”
“Heel zeker mevrouw. Maar u bent van harte welkom om zelf te komen controleren of er hier ook maar iets verbouwd is.”
Nou nou, dat vond ze wel wat te ver gaan. Bovendien, corona en zo.
“Dan komt u toch gewoon ná corona gezellig een drankje doen?”
Ze zei geen ‘ja’ ze zei geen ‘nee’. Ze zette wel een streep door de boete.
Sindsdien gaat elk etiket van elke verpakking de openhaard in. Want ook uit de overvolle kartoncontainer (misschien wat vaker legen, monsieur le maire vert?) in het dorp kun je probleemloos een dumpslachtoffer plukken. Mij pakken ze niet meer, ik heb bij/afgeleerd.
“Ik ben een milieucrimineel”, zei ik – toch nog wat beduusd – tegen de echtgenoot toen ik had opgehangen.
“Nou, dat vind ik al jaren”, luidde het antwoord. “Wat er hier elke week aan was- en schoonmaakmiddelen doorheen gaat! Voor de maandagse boodschappen zal wel weer een aanhangertje nodig zijn.”
Dat er hier bijzonder milieuverantwoordelijk wordt gehuishoud, dat azijn en savon de Marseille de hoofdrol vervullen, ik had geen zin meer om het uit te leggen.
Ik schonk ter kalmering een glaasje rosé in en wees erop dat zíjn papieren krantenstapel (meneer leest liever niet digitaal) elke week voor een forse dodebomendump zorgt. We hebben het afgeblust met een tweede glaasje. Krijg je natuurlijk ook weer afval van, maar dat houden we gescheiden.