Zo. Dat was dus bijna het einde van het jaar. Het mijne, bedoel ik. Iets eerder dan voorzien, vanwege stoofpeertjes. Ik zal het uitleggen.
Kerst is zó anders dan anders dit jaar, dat ik een beetje in de nostalgie-modus ben geschoten. Geen uitgebreid kerstdiner, maar gewoon iets favoriets: draadjesvlees (wel op z’n Provençaals hè) met de olijfolie-aardappelpuree van de echtgenoot en ‘mijn’ stoofpeertjes: rode wijn, kaneel, suiker, c’est tout. Moet je wel stoofpeertjes hebben natuurlijk. Die had ik, ruim tevoren ingekocht. Té ruim. Ik haalde ze vanmorgen bruin beschimmeld uit de koelkast. Broccoli dan maar, of de haricots verts opmaken? Het zat me niet lekker.
“Ik rij nog even naar het dorp”, riep ik naar de echtgenoot op het thuiskantoor.
“De krant!”, riep ie terug. Tuurlijk, die krant nam ik ook wel mee bij de tabac. En de épicerie had mooie stoofpeertjes.
Ik kom niet gauw in tranen thuis van een boodschapje op het dorp, maar het scheelde niet veel of de waterlanders hadden de vrije loop gekregen.
Er is een bocht in de weg naar het dorp waar ik om de een of andere reden al jaren bang voor ben. Elke keer als ik er langs moet denk ik ‘hier gaat het een keer fout’. En vandaag ging het fout. Hoorde ik ‘m aankomen? Of voelde ik het? Ik weet alleen nog dat ik vol in de remmen ging, dat ik m’n autootje tegen de rotswand aanstuurde en die op een haar na miste, dat het opgefokte witte GTI-tje dat me tegemoet kwam met gierende banden de bocht – die bocht – doorspinde terwijl de kont uitzwaaide en langs de vangrail schuurde, dat ie me door een godswonderlijke ingreep net niet tegen de bergwand plette. Ik heb de hele verdere weg naar huis gevloekt en getierd en het racemonster een voortijdige dood toegewenst, liefst zonder slachtoffers te maken natuurlijk. Het moest er even uit.
Inmiddels staat de zen-knop weer om. En de stoofpeertjes te stoven.
Het helpt als er een echtgenoot is die een arm om je heen slaat en zegt: “je bent er toch nog?” En als de buurvrouw van een eindje verderop belt en in paniek meldt dat ze de kat vergeten is te eten te geven toen ze wegging voor de feestdagen en of wij misschien…? Dat hadden die kat en wij allang geregeld, hij woont hier al bijna zo’n beetje. Met zijn Kerstdis komt het dik in orde.
In het begin van mijn bestaan hier in de Provence wilde ik nog weleens de nachtmis op het dorp bezoeken. Vol kerkje, blijkbaar de enige keer in het jaar want je kreeg er vanaf de kansel van langs dat je nu wel – en anders nooit – je neus liet zien. Je zag de beladen bankjes inkrimpen. Als buitenstaander had ik een staanplaatsje achterin, maar ik genoot mee van de folklore. Als je dat zo zeggen mag.
De nachtmis gaat ook deze Kerst door, potje handgel bij de kerkdeur, verspreid een plekje zoeken, maskertje voor en niet te hard zingen, dat idee. Ik heb serieus overwogen om te gaan. Vanwege. Maar je zal maar weer zo’n gek in een bocht tegenkomen. Ik doe thuis wel een schietgebedje.
Fijne Kerst iedereen!