Naast aan van alles en nog wat (kou, parkeerverbalisanten en frikandellen bijvoorbeeld) heb ik tevens een hekel aan cijfers. Ook in grafisch opzicht vind ik ze niks. Een 6 als omgekeerde 9, dat had creatiever gekund. Een beetje omslachtige manier om te vertellen dat rekenen voor mij te hoog gegrepen is. Maar tegelijkertijd ben ik altijd wel geboeid door gedreven cijferaars die ogenschijnlijk uit de losse pols tot briljante berekeningen komen. Waarvan ik dan maar aanneem dat ze kloppen.
Ik ben wél van de sport en van de records en ik zette me dus bij voorbaat opgewekt aan een bijdrage in dagblad Nice-Matin dat een koffieprijs-berekening annex wereldrecord behelsde. En een ultiem mondiaal hoogtepunt, dat is ook niet het eerste dat je met het alleen in eigen ogen mondaine Saint-Raphaël (Le Var) in verband brengt.
Dit gaat over koffie en we moeten nu eerst naar de prijs van dit genotsmiddel kijken, die me tamelijk aan de hoge kant lijkt.
Naar men zegt is ‘Blue Mountain’ uit Jamaica de allerbeste en tevens de duurste koffie ter wereld en daar schijn je – afhankelijk van de oogst – iets van € 200 per kilo voor te moeten neertellen. Wist ik natuurlijk ook niet, maar het zou zo zijn dat er in een kopje koffie gemiddeld maar 5 gram van dat spul zit.
Nu wordt het ingewikkeld, in elk geval voor mij.
Want in Saint-Raphaël kostte zo’n bakje troost ineens de wereldrecordprijs van € 135. Volgens cijferaars met Nobelprijs-ambities levert dat omgerekend de onwaarschijnlijke kilo-prijs ‘Blue Mountain’ van € 27.000 euro op. En dan klopt er dus iets niet, voor geen meter.
Het duizelde mij.
Volgens goede journalistieke beginselen sloeg ik aan het uitzoeken.
Wat bleek?
In Saint-Raphaël kregen van de week een paar trouwe klanten van het koffieboetiekje (je kunt er bonen en gemalen koffie kopen) Torrefaction Moderne, die buiten netjes op hun beurt wachtten, alvast een amicaal kopje koffie uitgereikt door de uitbaatster. Buiten, naast een sta-tafeltje, met voldoende afstand van elkaar. Vanwege corona mogen er maar een paar klanten tegelijk naar binnen, vandaar. Het was buiten bovendien knap koud, een paar verwarmende slokjes, ‘sympa’ toch?
De politie kwam langs en rook behalve koffie, een lucratieve omzetkans.
De winkelierster werd à € 135 op de bon geslingerd wegens dat tafeltje en die vier afwachtende klanten, die ook allemaal €135 per persoon mochten aftikken wegens het niet dragen van een mondkapje. Alsof je gemuilkorfd iets kunt drinken.
Een echtpaar droop af met een bekeuring van € 270.
Dat ze nu het wereldrecord ‘duurste kopje koffie ter wereld’ op hun naam hebben staan, zullen ze niet als zo’n ‘bakkie troost’ ervaren.