Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.

Beste Renée,
Drie weken het nieuwe jaar in kan je inmiddels vertellen dat het hoge woord eruit is: ik verlaat Parijs in deze lente. Hoewel onze vrijheid dan onzeker is, is de lente dat in ieder geval niet. Nieuwe bloesems, nieuwe plannen.
In je laatste brief wilde je daar meer over weten, maar ik vrees dat ik er kort over kan zijn. Het is verdomd lastig plannen te maken tijdens een pandemie. Maar als het mee zit vertrek ik een maandje of 2,3 richting zuidelijke zon om even alleen maar dingen te doen die ik leuk vind, voor zover dat mogelijk zal zijn. En daarna zie ik wel weer. Lang leve het ongewisse!
Ondertussen valt er vanuit Parijse grond weinig sappigs te vertellen, behalve dat ik het idee heb dat er naast een Corona-pandemie ook een een depressie-epidemie aan zit te komen. De rek is er wel een beetje uit, en de lente is nog ver. Bijna iedereen is het erover eens dat de avondklok om 18 uur erger is dan het laatste confinement. Het huidige ‘attestation dérogatoire’ laat verdomd weinig creatieve interpretatie toe, en dat was bij een volledig confinement wel anders.
Nieuw fenomeen zijn de ‘sleepover parties’ (logeerpartijen). Het is een beetje teruggaan naar je tienertijd, toen je bij vriendinnen bleef slapen om films te kijken en te giebelen over jongens. Een beetje gedoe is het wel, kamperen bij je vrienden, maar het is best grappig om hun slaapbank en ochtendrituelen te ontdekken, een nieuw soort knus in het anders zo individualistische mini-appartementenbestaan.
Een ander gevold van de ‘couvre-feu’: de dagen van het weekend zijn goed volgepropt. Zie maar een beetje uit te slapen en daarna boodschappen te doen, buiten een beetje te bewegen, je vrienden te zien, een date te shoppen voor het onvermijdelijke derde confinement. Want dat horen we woensdag. De volgende pyjama-avond is al gepland, maar of en hoe die plaats kan vinden, dat blijft weer spannend.
En in het zuiden? Ik heb nog steeds het idee dat dat jullie er altijd net is beter af zijn!
Liefs, Julia

Dag Julia,
Dat klinkt niet goed. Volgens mij heeft de depressie-epidemie je al aardig te pakken. Ik snap best dat je er als een haas vandoor gaat als je enige uitzicht op een ‘uitje’ pitten op de bank in een eikeltjespyjama bij vrienden is. Dan moet je inderdaad dringend naar het zuiden. En vanzelfsprekend zet ik dan onmiddellijk Charles Aznavour in. Klik hier maar.
Daar kikker je vast wel van op. Maar het lost natuurlijk het onderliggende probleem niet op; je bent niet langer gelukkig in Parijs. Je zegt het zelf: “Ik heb nog steeds het idee dat jullie er altijd net is beter af zijn!” Klopt, ik kan het alleen maar beamen. Of, zoals Aznavour het zingt: “Il me semble que la misère, serait moins pénible au soleil.”
Dus bienvenue dans le Sud!
Bisou, Renée