Als er ooit reden is om op de vlucht te slaan (je weet maar nooit): overweeg Chambon-sur-Lignon in het departement Haute-Loire, de regio Auvergne-Hautes-Rhône-Alpes. Nee hoor, ook nog nooit van gehoord, dat tamelijk afgelegen dorp met zo’n 2.500 inwoners. Maar ineens was er nationale aandacht voor. Want het stadje kreeg iets van € 2 miljoen overgemaakt, uit een erfenis.
Van Erich Schwann (foto), op 90-jarige leeftijd overleden. Een van oorsprong Oostenrijker, die – op de vlucht voor de nazi’s – met zijn familie in 1943 een toevluchtsoord vond in Chambon-sur-Lignon. In zijn testament heeft hij bepaald dat de gemeente het geld moet verdelen tussen dierenopvang, hulp aan kinderen en een stichting die zich met pijnbestrijding bezig houdt. Of de gemeente maakt er een fonds van.
Ik ging even op het net neuzen naar dat Chambon. Je moet toch wat als er een avondklok geldt en het café dicht is.
Nog steeds een toevluchtsoord
Ik weet nu dat het dorp eigenlijk al eeuwenlang vluchtelingen opvangt, zo ongeveer wie dan ook. Tijdens de godsdienstoorlogen in de 16e en 17e eeuw genoten de protestanten er bescherming, ten tijde van de Revolutie werd onderdak geboden aan vervolgde priesters. En anno nu heeft Chambon zich nadrukkelijk opengesteld voor de ontvangst van ‘bootvluchtelingen’ en andere opgejaagde migranten. Wat Annie M.G Schmidt Frans Halsema en Jenny Arean ook liet zingen (‘Vluchten kan niet meer’), vluchten kan dus nog steeds.
In de Tweede Wereldoorlog werden er 2.500 Joden in bescherming genomen, Israël heeft de gemeente onderscheiden.
Zodra ik de kans krijg, ga ik een kijkje nemen in Chambon. Zou het echt waar zijn dat daar al eeuwenlang alleen maar aardige mensen wonen?
Er is me verteld dat ik voor de lunch – als dat na corona ooit weer kan – moet aanleggen bij L’Arbre Vagabond.
On verra.
