Kattenbrokjes uitdelen? Dat gaat zomaar niet!

wo 17 februari 2021

Categorieën: , ,

Door Peter Hooft

Een opgewekt telefoontje van een bevriende Niçois. Ik vroeg wat ‘m mankeerde. Er is immers weinig reden voor vrolijkheid nu we na zes uur ’s avonds huisarrest hebben en de bars en resto’s al maanden even potdicht zitten als de kluis van Fort Knox.
Nou, hij had zijn vergunning te pakken.
Voor wat?, vroeg ik.
Na wat jaren in Frankrijk ben ik wel een beetje gewend geraakt aan de nationale voorkeur voor nonsens, sterker nog, ik zou die tricolore flauwekul niet meer willen missen. Als er wat te lachen valt, moet je in Frankrijk wezen.
Mijn vriend legde uit dat hij voortaan ‘geautoriseerd’ loslopende katten in de stad wat te eten mocht geven. Dat deed hij altijd al, maar hoogmogenden in het raadshuis hadden verordonneerd dat die hulpverlening aan zwerfkatten voortaan exclusief voorbehouden was aan dierenvrienden met een vergunning.
Toen werd ik zelf ook vrolijk.
Dus een paar ambtenaren hebben op een achternamiddag toen ze zich weer eens verveelden, dit bedacht?, vroeg ik voor de zekerheid.
“Nou ja”, zei mijn vriend. Ik wist genoeg. De meeste Fransen hebben een eigenaardig ontzag voor de ambtenarij en hij was al twee keer verstrikt geraakt in een ‘affaire’ met formulieren en zo. Behalve hoofdbrekens en veel geld had ’t hem z’n potentiële opstandigheid gekost.
Hoe hij aan zijn vergunning gekomen was?
Hij had aan de eisen voldaan.
In Nice mag je alleen een vrije kat een bakje brokken voorzetten als je lid bent van de dierenbescherming, die je ‘verantwoorde’ brokjes levert en je moet verder vaststellen of zo’n kat al of niet gesteriliseerd is. Wat je dan aan de autoriteiten moet doorgeven.
Als je aan die voorwaarden voldoet ben je geslaagd en krijg je een geplastificeerde badge, die eruit ziet als een creditcard. Op te spellen op je jas.
Je krijgt een boete als je op straat een kat iets voorzet als je niet kunt aantonen dat je een ‘erkende’ restaurateur in het kattenmilieu bent.
O ja, je moet ook eventuele uitwerpselen opruimen. En de bakjes, als de beestjes zijn uitgesmikkeld.
Ik vroeg mijn vriend hoe hij dat dacht te doen, bij een ‘wilde’ kat vaststellen of hij dan wel zij gesteriliseerd is.
Niet dus.
Ik verplaatste mijn gedachten naar de mairie.
Daar zouden vast ambtenaren met papier en potlood klaar zitten om op te schrijven dat er in de Rue de la Préfecture een katachtige was waargenomen die mogelijk niet van zijn/haar voortplantingsvermogen was beroofd.
Genoteerd!
En dan? Dat dier vangen en naar de dokter?
Ook mijn vriend moest erom lachen.
Toen ik tamelijk werkloos in Frankrijk arriveerde, vertelde iedereen me: regel dat je ‘fonctionair’ (ambtenaar) wordt. Dat doet iedereen, baan voor het leven, vroeg pensioen. Ik deed wel een poging, mislukt. Vooral vanwege brokkelig Frans, denk ik. En een paspoort dat somber te denken gaf.
We hebben in Frankrijk iets van 5,5 miljoen ‘agents publics’, de sjieke benaming voor ambtenaren, bij een bevolking van zo ongeveer een kleine 68 miljoen. In buurland Duitsland 1,5 miljoen vertegenwoordigers van de overheid, bij ruim 82 miljoen inwoners.
Ik ben niet zo van Macron, maar dat hij ‘avant-Corona’ van plan was toch eens naar het ambtenarenapparaat te kijken, dat leek me zo verkeerd niet.
Ik feliciteerde mijn vriend met z’n nieuwe diploma.
En kondigde aan dat ik – zodra het weer kan – naar Nice kom met een hele zak niet ‘gecertificeerde’ kattenbrokjes, om die gewoon op straat uit te delen.
Hij zou me welkom heten. Zijn ‘badge’ zou bescherming tegen de politie bieden.

1 gedachte over “Kattenbrokjes uitdelen? Dat gaat zomaar niet!”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven