Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad, ik op het platteland.

Beste Renée,
Ik besef opeens dat het al even geleden is dat ik je laatst schreef. Hoe nog een notie van tijd te houden nu de dagen, weken dusdanig monotoon zijn geworden? Ik hoorde vandaag over een confinement in Alpes-Maritimes. Ook al heb ik begrepen dat je daar niet woont, je schrijft er wel over en zodoende dacht ik ‘verrek, het is weer tijd voor een brief’.
Aangezien er aan de couvre-feu geen einde lijkt te komen, hebben we daar ook hier weer mee moeten leren leven. Elke coronaregel heeft z’n uitdaging. Godzijdank heb ik nog altijd mijn buurvrouw. Onze vriendschap wordt met de week hechter, aangezien zij de enige persoon is die ik ongehinderd kan zien. Maar nu de dagen langer worden en het om 18.00 uur nog licht is, begint er rebellie in me op te borrelen. Lekker makkelijk is het immers van de regering, om zo’n maatregel de samenleving in te gooien en daar dan tot in de eeuwigheid niet meer om naar te kijken. Maar een leven dat om 18.00 uur ophoudt is maar een half leven.
Zodoende permitteer ik me illegale escapadetjes.
Nooit in mijn leven had ik gedacht mij crimineel te voelen, en al helemaal niet om deze reden, maar ik waan me bijna een soort van verzetsstrijder (zij het voor minder nobele doelen) als ik des avonds door de straten trippel met het doel om door mij geliefde personen te bezoeken. Want als er iets nog maar eens duidelijk is geworden in deze crisis, dan is het dat je menselijke relaties de mooiste geneugten in het leven zijn. En als je daar illegaal een traject voor moet afleggen, dan krijgt samen voor de buis hangen of een pizza laten bezorgen (wel altijd maar met max. 3,4 personen hoor) een extra dimensie.
Ik heb het idee dat ik hierin niet de enige ben, want wat me ook opvalt is elke keer de enorme levendigheid op straat zo rond zessen (ook nog erna) en zelfs wanneer ik me rond middernacht als een schim probeer voort te bewegen is de straat nooit geheel verlaten. Op de straathoek staat een duo hier, uit de ramen 5-hoog klinkt feestmuziek daar. Wat al die auto’s op dat uur doen is een groot vraagteken. Hoe een goede burger te blijven nu we onze tweede covid-lente ingaan?
Hoe kijken jullie daar in het zuiden tegenaan?

Dag Julia,
We zijn verloren in de tijd, de corona-tijd.
Niks is meer normaal, alles is anders en het wordt maar niet beter.
Om moedeloos van te worden.
Daarom ben ik weer heel blij met je mail, dank je wel.
Het klopt dat de Alpes-Maritimes de komende twee weekenden in lockdown gaan. Iedereen wordt aangeraden er vooral geen voorjaarsvakantie te komen vieren. Het zou me niks verbazen als wij hier in Le Var (pal ernaast) er achteraan gaan.
Jij zegt: “Een leven dat om 18.00 uur ophoudt is maar een half leven.” En dat je begint te rebelleren. Je bent beslist de enige niet, dus ik vraag me af hoelang overheden ‘de burger’ nog in de coronahoudgreep kunnen houden. De economie is al zo goed als kapot gelockdownd, er zit een golf van faillissementen aan te komen bij de middenstand en in de horeca, en dan denk ik: waar ligt de grens? En wie gaat die straks trekken? Ik ben er niet gerust op dat dit goed gaat aflopen. Intussen lopen de besmettingscijfers weer op, en het vaccinatieprogramma achter.
Hier op het dorp merk je er trouwens weinig van: we hebben zo’n beetje de laagste besmettingsgraad van het hele departement, over prikken haalt men de schouders op, bij de champêtre bungelt het mondkapje nog steeds aan z’n koppelriem en bij de tabagiste hangt het ergens onder de neus. Op het terras van het café is er steeds vaker een kluitje stamgasten te zien dat half besmuikt de meegebrachte drankjes nuttigt zonder dat er anderhalve meter afstand wordt gehouden. Dus als je het over rebellie hebt, dat kunnen we hier ook wel. Maar gezellig is anders.
Ik drink m’n drankje op mijn eigen terras en mijmer weemoedig over vroeger.
Bisou, Renée