Gesjoemel en cultuurverschil

ma 1 maart 2021

Categorieën: , ,

Door Peter Hooft

Akkoord, ik ben op dit platform nogal geneigd schamper te doen over Frankrijk en de Fransen. Op goede gronden. Het land is een rare, hooguit kleurrijke lappendeken van regio’s die pijnlijk verkeerd aan elkaar genaaid zijn. Een Breton of een Niçois, ongeveer een grieperige treurwilg en een levenslustige palm. Heb je ook nog dat Parijs met dictatoriale autoriteiten die nog nooit rekening hebben gehouden met het verschil tussen Bretagne en Côte d’Azur, behalve dan met het oog op hun zomervakantie.
Ik ben geen francofiel. Ik verblijf hier maar ‘par hasard’.
Maar afgelopen vrijdag was ik ineens wel méér dan een beetje pro-Frankrijk. Want de regering had besloten dat de boekhandel alsnog tot de ‘essentiële’ winkels gerekend moet worden. Ik dacht: oké, dan gaat dit land toch ergens over. Frankrijk oordeelt: naast eten, drank en tabak moet er ten tijde van een crisis ook wat te lezen zijn.
‘Cultuur’ vind ik op maandagochtend een beetje ingewikkeld, maar dat Frankrijk – weliswaar bij nader inzien – boekwinkels tot de ’essentiële’ voorzieningen rekent, châpeau!
Er kwam nog een bericht binnen dat me wel beviel. Zo’n 42 parlementariërs willen dat de restaurants in elk geval voor de lunch weer opengaan, desnoods pas eind maart. Ze wijzen erop dat er in bedrijfskantines gegeten mag worden, collega-werknemers die onderweg zijn, kunnen nergens terecht. Égalité, fraternité?
Ik heb altijd begrepen dat gastronomie en letterkunde pijlers onder de Franse cultuur zijn, in elk geval in de waarneming van de Fransen. Als dat zo is, dan valt het in dit land toch best mee.
Dacht ik vanmiddag eerst ook even toen bekend werd dat ex-president Sarkozy tot 3 jaar, waarvan 2 voorwaardelijk, is veroordeeld. Corruptie, het ‘afluisterschandaal’, zoals dat hier heet. Verwikkeld in een andere affaire had ‘Sarko’ na zijn aftreden geprobeerd te achterhalen hoe hij er in die kwestie bij justitie voorstond. Zijn advocaat belde een bij het dossier betrokken onderzoeksrechter die een topfunctie in Monaco begeerde en liet doorschemeren dat de oud-president zijn invloed in het prinsdom zou kunnen aanwenden voor een aanstelling van die rechter.
‘Sarko’ had voor overleg met zijn advocaat een prépaid-telefoon gekocht onder de schuilnaam Paul Bismuth, waar justitie achter kwam. Er werden talloze gesprekken afgeluisterd. Die bieden – volgens de rechtbank – voldoende bewijs voor een veroordeling wegens corruptie. Er volgt hoger beroep.
Sarkozy is niet de eerste oud-president die tegen een strafrechtelijke veroordeling is opgelopen. Jacques Chirac, president van 1995 tot 2007, werd na zijn aftreden tot 2 jaar voorwaardelijk veroordeeld. Voordien had hij als burgemeester van Parijs partijfunctionarissen als ‘ambtenaren’ op de loonlijst van de gemeente gezet. Moe en ziek tekende Chirac geen hoger beroep aan. Zijn rechterhand in het Parijse gemeentehuis was destijds Alain Juppé. Werd ook veroordeeld wegens die ‘namaakbaantjes’ en mocht 2 jaar geen politieke functie bekleden. Werd even hoogleraar in Canada en na zijn terugkeer weer gewoon burgemeester van Bordeaux. Plus minister van Buitenlandse Zaken, banen die hij gemakshalve combineerde.
Ik zit me nu af te vragen: wat is dat toch met die Fransen? De veroordeelde Chirac was tot kort voor zijn dood met voorsprong de populairste politicus van het land en steeds meer Fransen vinden dat ‘Sarko’ in de politiek moet terugkeren.
Strafblad? Et alors?
Ga ik misschien toch weer schamper doen. Of juist niet. Want de Franse politiek biedt eigenlijk best enige charme, ik moet nog leren er opgewekt en ontspannen naar te kijken. Ik zal nog even in het woordenboek nakijken hoe sjoemelen in het Frans heet.

4 gedachten over “Gesjoemel en cultuurverschil”

  1. Heel goed en indringend artikel. Los nog van het feit of deze corruptie gevoelige ex hoogwaardigheidsbekleders vnl Fransen zijn ( zie VS, Rusland en vele vele anderen, nepotisme narcisme en vriendengunning speelt alom), meen ik toch dat de doorsnee Fransman wat a- typischer reageert op ” zijn verhalen of gevallen helden”. Toen ik aan Fransen vrienden vroeg of zij wisten of Napoleon thans meer wordt bewonderd dan verhuisd, neeg de meerderheid toch naar ‘ de bewondering’. Op mijn kritische opmerking dat hij met al die gevoerde machtswellustige oorlogen miljoenen volgelingen en Europeanen de king heeft overgejaagd , merkte iemand droogjes op dat hij toch ook de code pénal had ingevoerd. Ik herinner me sommige schuldbewuste Duitsers nog die als vergoelijking van Hitler zeiden dat hij toch ook ” Autobahnen” had aangelegd. Dat laatste heb ik maar niet meer ingebracht. Leven en laten leven.

    1. Het zal bij de Fransen om ‘alternatief’ denken gaan. In Nice is al een standbeeld van Chirac, elders zijn al straten naar hem vernoemd. In Nice heb je ook allerlei en zelfs recent eerbetoon aan de voormalige burgemeester Jacques Médecin, in de jaren 90 tot 4 jaar veroordeeld wegens corruptie en belastingontduiking. Vluchtte naar Uruguay, werd uitgeleverd en zat een paar jaar vast. De man overleed in 1998 in Uruguay waar hij na zijn celstraf weer ging wonen, maar is nog steeds heel geliefd in Nice. Misschien ook omdat hij tijdens zijn bewind met veel succes kookboeken over de Niçoise keuken schreef.

      P. Hooft

  2. Nicolas Loyens

    Chipoter , chipotage : gesjoemel , gerommel ( eerder Belgisch Frans )
    Pot-de-vin : steekpenningen
    Franse cultuur en politiek moet je met grove korrel zout nemen , relativeren en lachen !!!

Laat een antwoord achter aan Redactie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven