Mail uit Parijs: bizarre maatregelen en een nieuwe lockdown

ma 22 maart 2021

Categorieën: , ,

Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad, ik op het platteland.

Beste Renée,
Bijna lente en daar zitten we weer, in lockdown – de derde en bij verre de vreemdste tot nu toe. De aankondiging van nieuwe maatregelen is een ritueel geworden waaraan steevast veel speculatie vooraf gaat, gevolgd door een korte depressie mijnerzijds, om me vervolgens stoïcijns te concentreren op de korte lijst met dingen die nog wél mogelijk zijn.
Hoewel de soepelere regels, vergeleken bij de vorige keer, vast lief zijn bedoeld door het team Castex/Macron, moet ik zeggen dat er een geïrriteerde woede overheerst, omdat het ons volledig ontgaat hoe dit pakket met bizarre maatregelen corona zou moeten indammen. In het dagelijkse leven van de meeste mensen om mij heen verandert er welteverstaan niets. Alleen de arme winkeliers krijgen er weer van langs. Maar daarnaast merk ik dat er een soort van gebrek aan mentale ruimte is ontstaan voor het aanpassen aan nieuwe regels. Men is murw geworden.
Dus het zal allemaal wel, deze lockdown van 4 weken. Ons steeds een beetje minder mens voelend, zullen we er ook deze keer wel weer op de een of andere manier doorheen komen. Niemand weet inmiddels nog wat een nacht goed slapen is. Die paar extra corona-kilootjes die we er na de crisis wel weer uit zouden lopen zijn deel geworden van ons nieuwe, zwaarlijvige silhouet. En iedereen heeft last van z’n rug – het eindeloze thuiswerken. Osteopaten en psychologen draaien overuren.
Ik las dat een van de redenen waarom de regio Parijs niet eerder in lockdown ging, was omdat men vreest dat er hier straks niemand meer overblijft. Vorig jaar is ruim 10% van de bevolking officieel weggetrokken, en zelfs een kleine kwart van de bevolking op tijdelijke/onofficiële wijze. Ik lees vaak veel gemopper over Parijzenaars vanuit de vele prachtige vakantieregio’s die dit land telt, maar ondertussen hangen hier levensgrote posters in de metrostations die inspelen op onze dagdromen van een beter leven ‘elders’. Blijkbaar heeft men daar wél een toekomst voor ons klaar. Terwijl je hier het idee hebt dat de stad je, als je je niet flink verzet, er vanzelf uit duwt.
Een van de zeldzame nieuwe ontmoetingen die ik de afgelopen tijd heb gehad was met een alleenstaande moeder, die in een slecht verlicht appartementje van 20m2 woonde met haar zoontje van zeven. Godzijdank kon ze intrekken in het appartement van een gezamelijke vriendin van ons – een appartement dat zo ruim is, dat ze die logischerwijs van de familie had geërfd (anders heeft men zo een appartement immers niet). Beiden hadden we de oncharmante zin om een dikke middelvinger naar deze stad op te steken. Voor mij mag Parijs een exotisch avontuur zijn geweest, voor haar is het de stad waar ze is opgegroeid. En dan lijkt me dat toch net wat zuurder. We tellen de dagen af tot ons vertrek, zonder nog enige verwachting te hebben van het leven hier.
En hoe is de gemoedsrust in het zuiden?
Liefs, Julia

Dag Julia,
Tja, wat zal ik zeggen. Met mijn persoonlijke gemoedsrust is weinig mis. Gisteren heerlijk wezen lunchen in de tuin bij vrienden een paar dorpen verderop. Een heel ruime tuin, we zaten aan een grote tafel met riante afstand tussen de stoelen, en we begroetten elkaar me een boks op de elleboog. Beetje harde boks, maar dat had met het enthousiasme en het gebrek aan knuffelcapaciteit te maken. We waren gewoon dolblij elkaar na lange tijd weer te zien. Dat mag ook hè, hier in Le Var; we zitten (nog) niet in confinement dus je mag overdag de deur uit, als je maar voor de avondklok van 19 uur terug bent. Mij hoor je niet klagen, zeker niet nu hier op het platteland alles wat er aan natuur is begint uit te botten en de vogels in m’n bos me ’s ochtends het bed uit jubelen voor een rondje met de hondjes en de kat. In het aanpalende departement Alpes-Maritimes hebben ze het in elk geval officieel een stuk moeilijker. Daar is het Parijs. En dan ook nog eens die ingewikkelde attestations. Het zijn er inmiddels zoveel, en ze zijn zo vaak herzien, dat niemand er meer een touw aan vast kan knopen. Maakt voor ‘Parijs en omstreken’ blijkbaar niet uit: het afgelopen weekeinde zaten de treinen richting ‘ons’ stampvol, er was binnen een uurtje na de aankondiging van de lockdown daar bij jullie, al geen kaartje meer te krijgen. Iedereen op de vlucht naar het zuiden.
“P*tain”, zei het vrouwtje van de épicerie, die een krachtterm af en toe niet schuwt, toen ik er m’n dorpse boodschapjes deed: “die virusvluchtelingen komen dus gewoon hun corona hier dumpen.” En dat willen we liever niet. Als het allemaal klopt wat er gezegd wordt, hebben jullie 410 patiënten per 100.000 inwoners, wij in Le Var 334. Dus zoveel scheelt dat niet. Dat hoge cijfer van ons zal wel te maken hebben met die paar steden die we hier ook hebben, Toulon en zo. Want in mijn dorp (mannetje of 1.000) stond de teller vorige week op 2 besmettingsgevallen, waarvan 1 onzeker. Ook omdat het eindelijk een beetje warmer is (de mistral houdt zich voor het eerst sinds een week een beetje gedeisd, ik ga zo buiten zitten met een glaasje rosé) heb ik geen zin om uit te rekenen hoeveel dat per 100.000 inwoners is. Was vroeger op school al niks, gecijfer. En ik tik liever op m’n toestenbord dan op een rekenmachine.
Zolang jullie Parijzenaars (behalve jij) maar wegblijven, zit het met mijn gemoedsrust wel goed.
Courage daar & bises van hier, Renée

1 gedachte over “Mail uit Parijs: bizarre maatregelen en een nieuwe lockdown”

Laat een antwoord achter aan Micheline Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven