Keurig beleverd

do 15 april 2021

Door Renée Vonk-Hagtingius

Er moest een wat groter pakket bezorgd worden, door een gespecialiseerde bezorgfirma. Geen UPS of DHL, niet Chronopost, ditmaal zou de firma Schenker blijkbaar de klus klaren.
Schenker?
Ik werd meteen jaren teruggeworpen in de tijd. Schenker is puur jeugdsentiment. Ik heb er goede herinneringen aan overgehouden, en een goeie conditie. Ik zal het even uitleggen.
Mijn vader reisde gedurende mijn jeugd als expert in douaneformaliteiten voor de firma Schenker heel Nederland door om van alles in of uit te klaren. Of zoiets. En altijd per openbaar vervoer, een auto van de zaak was in die tijd ondenkbaar. En in het weekeinde was er altijd weer die stapel papieren die naar ‘de zaak’ moest. M’n oudere zus en ik werden vaak ingeschakeld als er op zaterdagmiddag weer eens een dikke envelop met douaneformulieren naar het kantoor moest worden gebracht, zodat die op maandagmorgen klaarlag voor de klerken die ermee aan de slag moesten. Een klusje van niks, kwestie van dat ding in de reusachtige stenen gleuf van de bedrijfsbrievenbus laten glijden. Eigenlijk zat die net te hoog in de muur van het monumentale pand gemetseld voor kleine meisjes, dus je wipte altijd even op om ‘m een zetje na te geven. Na de doffe plof kon je tevreden huiswaarts. De firma Schenker was alleen wel zo’n beetje aan de andere kant van Rotterdam gevestigd. Je kreeg een dubbeltje mee voor de tram, maar als je die kilometers ging lopen kon je voor dat dubbeltje bij Jamin zo’n dik blok roomijs kopen waar je twee losse wafeltjes bij kreeg, en dan hield je nog geld over ook. We vochten erom, om dat klusje.
En nu kwam Schenker zomaar een pakket bij mij aan huis in Frankrijk afleveren!
Ik had netjes aangegeven dat we aan het eind van een klein paadje wonen, dat je er niet met een enorme vrachtwagen langs kunt, dus dat daar rekening mee gehouden moest worden. Allemaal geen probleem, volgens Schenker. Op internet volgde ik de route van het pakket. Van depot naar depot; het kwam van ver. En bij de laatste tussenstop in Toulon zag ik het misgaan. Pakket uitgeladen, en niet meer ingeladen wegens te weinig plaats in de vervolgvrachtwagen. Kan gebeuren, niet zeuren, nieuwe datum prikken en afwachten maar weer.
Vandaag zou het dan toch zover zijn. Maar volgens de trajecttracker zou ik ineens een pakket van 35.000 kilo krijgen dat om 00.00 uur bezorgd zou worden. Daar kreeg ik het een beetje benauwd van. Ik week geen seconde van de telefoon om vooral het gevreesde belletje van de ‘livreur’ niet te missen. Dat kwam, een uurtje geleden.
“Oui, bonjour madame. Ik sta hier op de départementale maar dat paadje naar uw huis kan ik onmogelijk af met mijn ‘camion’. Dus komt u het pakket even oppikken?” Ik wist wel dat het onmogelijk om 35.000 kilo kon gaan, maar het leek me toch tamelijk kansloos, om een fors pakket op te pikken met m’n Fiatje Panda, en al helemaal te voet.
Nee, ik heb hem niet uitgekafferd, hij was een aimabele man, die ook wel graag naar huis wilde na een lange dag bezorgingen met coronarestricties. Ik heb de buurman van een eind verderop gebeld, die de hele dag al bijzonder hoorbaar met z’n favoriete graafmachientje in de weer was, dus absoluut thuis. Hij vond het een leuke afleiding en rammelde meteen mee naar boven met z’n ‘camion à benne’. Bovenaan ons pad kun je maar één kant op, richting dorp. Een paar honderd meter verder kun je dan bij een soort parkeerkom omdraaien, zodat je weer naar huis kunt. Die route nam ik dus. Geen buurman te zien bij de afslag. De vrachtwagen van Schenker, ook nergens meer te bekennen. Ik reed dus maar even door en vond ze allebei terug de andere kant op, in een ruime bocht van de weg een eind verderop waar ze – achteruitrijdend – heen gekacheld waren, bezig met overladen. Je moet het maar durven, vanwege de ‘couvre-feu’ (avondklok, iedereen moet op tijd thuis zijn) raasde het verkeer langs. Maar ze hadden er allebei lol in. M’n ‘grand merci’ werd weggewuifd. De man van Schenker stak een hand op vanuit z’n cabine toen hij wegreed. De buurman wierp met een ferme zwaai en een ‘voilà’ even later het pak op het terras en ging weer graafmachienen voor het te donker zou worden.
Op m’n computerscherm las ik – toen ik weer aan het werk ging – de mededeling van Schenker dat ik netjes beleverd was. Ja, klopt, dacht ik toen. En je moest eens weten hoe vaak ik jullie ‘netjes beleverd’ heb.
Ik dacht met enige weemoed terug aan dat dubbeltje. En aan dat blok roomijs van Jamin waarvoor ik me de benen uit m’n kont heb moeten lopen.
“Schenk-er maar eens eentje in”, grapte ik tegen de echtgenoot, voor de nostalgie kon toeslaan. Ik werd keurig beleverd.

13 gedachten over “Keurig beleverd”

      1. Ellen van Heusden

        Schitterend verhaal weer, dat andere verhaal over het weer, dat het veel regent in Frankrijk, nou, hier is het precies andersom. In Zweden is het juist kurkdroog. Ik zou zeggen, emigreer naar Zweden.

  1. Haha, “ Schenk er” maar een in, dat klinkt als wanneer Schenker niet op tijd geleverd had, er ook een ingeschonken zou worden…..
    En zo hoort het ook, aan het eind van de dag even een moment van bezinning…..
    Blijf er van genieten!
    ( en inderdaad, gelezen met ( weer ) een glimlach
    Bram

Laat een antwoord achter aan Kijk, Zuid-Frankrijk! Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven