Nee hoor, ik krijg zaterdag geen ‘muguet’ van de echtgenoot. Gelukkig maar, ik hoef kennelijk nog niet vergiftigd te worden. Wist ik veel toen ik lang geleden – nog maar net in Frankrijk – kennis maakte met die traditie van lelietjes van dalen op 1 mei. Ik reed in m’n 2CV en werd op een D-zoveel onderweg naar huis staande gehouden door een paar stralende mensen die bloemen door m’n open dakje gooiden. Ik begreep er niets van. Een of andere traditie? De tabac met de kranten was ook ineens dicht, anders nooit. Ik had geen idee. Nu wel.
Je hebt die Germanen bij wie de muguet het favoriete bloemetje geweest zou zijn van de godin Ostara, de zus van dondergod Donar. Zal best, maar in Frankrijk begint de muguet-folklore in de 16e eeuw aan het hof van Charles IX. Die liet de geurige meiklokjes uitdelen onder de hofdames, als ‘porte bonheure’. Het gebruik kreeg echter pas grote bekendheid op 1 mei 1900. Er werd op die datum een daverend feest georganiseerd door een aantal beroemde Parijse couturiers, en alle bezoekende dames kregen een takje muguet. Dat bleek een briljant idee, dat overal navolging kreeg.
Drie jaar later kwam de 2e Socialistische Internationale in congres bijeen in de Lichtstad om de Franse Revolutie te vieren. Er werd tevens besloten om de 8-urige werkdag in te voeren èn om 1 mei uit te roepen tot Internationale Dag van de Arbeid. Et voilà, sindsdien zijn muguet en de (in Frankrijk vrije) Dag van de Arbeid onlosmakelijk met elkaar verbonden, ook al hebben ze eigenlijk niks met elkaar te maken.
Dat laatste geldt trouwens ook voor muguet en de parfumindustrie; die laat de lelietjes van dalen links liggen, ondanks hun geweldige parfum. Je kunt er namelijk geen etherische oliën uit destilleren. Daarom wordt de geur met behulp van synthetische geurstoffen nagemaakt. In de farmaceutische industrie wordt het plantje trouwens wel verwerkt: in hartmedicijnen. Die je weer – net als muguet zelf – buiten bereik van kinderen en huisdieren moet houden. Want alles aan muguet is giftig. De bloemen, de bladeren, zelfs het water waarin een tuiltje staat: alles is vergeven van glycosiden (chemische stoffen) die zorgen voor duizeligheid, braken, misselijkheid, buikloop, of zelfs hartritmestoornissen.
Maar goed, het is nu eenmaal traditie om elkaar op 1 mei muguet te geven. Een beetje giftige liefdesverklaring misschien, maar ach. Voldoende afstand, mondkapje op, handjes wassen: dat waren we in coronatijd tóch al gewend. Dus wat kan je nog gebeuren?
En het mag zaterdag dus, muguet verkopen op straat, in zo’n stalletje of zelfs vanuit een emmertje, ook als je als particulier wat plantjes uit je eigen tuintje hebt geplukt. Als je je netjes aan de sanitaire regeltjes houdt en ervoor zorgt dat er zich niet meer dan 6 mensen tegelijk, netjes op onderlinge afstand, rond je bloementuiltjes verzamelen mag je je lelietjes van dalen gewoon uitventen op 1 mei, de Dag van de Arbeid. Waarop overigens zo’n beetje heel Frankrijk nou juist niét werkt, (ik wel trouwens) maar goed ’t is traditie. Ook dat gedoe met muguet. Iedereen die geliefden, familie en/of goede vrienden nog een beetje te vriend wil houden doet een tuiltje muguet cadeau. Een mooi gebaar, en gouden handel. Er gaan vast weer zoals elk jaar zo’n 60 miljoen takjes meiklokjes over de toonbank. Laat maar, dat gebaar, traditie denk ik dan.
Zojuist sloeg er een hond aan terwijl ik dit zit op te tikken. Doet ie doorgaans alleen als de telefoon gaat. Toen ik de trap afroffelde trof ik beneden bij de keukendeur een potje muguet aan. Niemand te bekennen, ook niet op het terras, het pad, nergens. Ik bevroeg de echtgenoot: “heb jij tòch?” Hij hief de handen in onschuld. Zou ik een stille minnaar hebben? Het zal toch niet. Dan is het er in elk geval wel eentje met en giftig trekje…