“Ik zie ze weer vliegen!”, stootte ik de echtgenoot gisterenavond aan terwijl we naar Nederland-Schotland zaten te kijken. Hij wierp een zijdelingse blik op mijn glas, maar daar zat slechts mineraalwater in, mompelde iets van “ik zit nu effe te kijken” en concentreerde zich op het scherm waar een bedroevend slechte voetbalwedstrijd traag naar een voor Oranje beschamende 2-2 rolde. Pas bij de nabeschouwing viel het hem op dat er toch wel verdacht veel irritante vliegjes voor de tv dansten. Wegwuiven hielp niet, uit de lucht klappen lukte niet; ze bleven vrolijk tussen ons en het warme scherm heen en weer dwarrelen.
Het was me al eerder opgevallen dat er met enige regelmaat wat van die vliegjes, meer een soort motjes, door het huis vlogen. Eigenlijk sinds ik op zolder een apparaatje met een hoog sonoor geluid had geïnstalleerd om de daar gehuisveste loirs te verjagen (lees maar). Die had ik inmiddels met succes hun koffers laten pakken, ze waren naar elders vertrokken, maar dat apparaatje liet ik toch maar aanstaan; ze mochten eens heimwee krijgen. Mijn vroegere Britse buurvrouw zei daar ooit over: “They home.” Als ze eenmaal een prettig plekje gevonden hebben willen ze er nooit meer weg. Tot je ze wegpest natuurlijk.
Dat anti-loirs apparaatje bleek ook geschikt om allerhande insecten te verdrijven. Stond ook in de bijsluiter, alleen had ik niet verwacht dat die beestjes slim genoeg waren om zich niet zomaar het hele huis uit te laten schoppen. Ze verhuisden gewoon naar een verdieping lager. Dus hadden we een week of wat geleden ineens met een invasie van ‘punaises’ (zie afbeelding) te maken. Ze doen je niet zoveel kwaad, behalve dan dat ze verschrikkelijk stinken als je erop trapt en dat ze graag een hapje nemen uit de inhoud van je linnenkast. Die overlast heb ik teniet kunnen doen. Dankzij nog zo’n ‘plaagkastje’ op de benedenverdieping vielen ze als rijpe appeltjes. Uit het plafond, uit de kasten, uit de bank, uit de hondenmanden, uit het koffie-apparaat en zelfs uit de koelkast. Je kon het zo gek niet bedenken of er vielen wel punaises uit.
Helaas. We waren nog maar net punaise-vrij of daar was – heb ik inmiddels uitgevonden – de ‘alicite de cereales’. In het Latijns de sitotroga cerealella, en in gewoon Nederlands de graanmot. Pardon? Graanmot? Dit vederlichte vraatzuchtige vlindertje van nog geen 15 mm lengte komt doorgaans af op graanschuren, boerderijen met voeropslag en meer van die voedselwalhalla’s. Wat moest dat hier? En waarom sloegen die graanvretertjes niet op de vlucht voor mijn ultrasonore pestapparaatjes?
Vandaag de halve dag op zoek geweest naar het waarom. En ik denk dat ik het gevonden heb. Wat er ’s avonds zo’n beetje door de woonkamer fladderde, kwam altijd van één kant: de logeerkamer. Die doet ook een beetje dienst als opslag, want zoveel wordt hier niet gelogeerd, zeker niet in coronatijd. Maar er lag eigenlijk niks waar zo’n motje met plezier een potje van zou kunnen maken; wat blikken viervoetersvoer, hermetisch verpakte vogelvetbollen, een dichtgeknoopte zak zonnebloempitten, dat werk. Speurend keek ik het vertrek rond en zag ineens iets minuscuuls uit de kierende deur van de bergkast fladderen. Ik rukte de deur open en verdween zo’n beetje in een wolk van graanmotjes. “What the ….!”
Hier stond een stofzuiger stof te happen, er lagen wat kabels en stekkerdozen, een voorraadje gloeilampen, reserve schoonmaakmiddelen, m’n gereedschapskist, maar geen volle zakken graan of anderszins eetbare waar! Gefrustreerd keerde ik een doos met overbodig bewaarde je-weet-maar-nooit-rommel om. Met een doffe plof viel een aangebroken zak Frolic-brokken van god mag weten welke jaargang voor m’n voeten. Lang, lang geleden door de dierenarts afgeraden omdat onze honden er jeuk van kregen, blijkbaar toch bewaard voor ‘noodgevallen’ en vervolgens compleet vergeten. Toen ik de zak optilde kropen er mini-maden over m’n handen. Gruwend heb ik een vuilniszak gepakt, de handel erin overgeheveld en de boel stevig dichtgebonden. Daarna de hele kamer ontsmet en in het gif gezet. Dat zal ze leren.
Vanavond Jong Oranje (tot verbijstering in de huiselijke kring afgelopen maandag zomaar van Jong Frankrijk gewonnen) tegen Jong Duitsland. Dat willen we dus weleens zien. Ik wens niet gestoord te worden.
Dat ben ik al, volgens de echtgenoot. Maar een beetje rustig kijken zou ook hij wel fijn vinden. “Een vliegende kiep is wel genoeg.”