Nou, dat heeft toch maar mooi geholpen, die open brief aan het RIVM (lees ‘m hier) en de NL-overheid. Vanaf vandaag staat Frankrijk op ‘geel’, wat betekent dat de polderlandse toeristen weer gewoon naar hun favoriete vakantiebestemming kunnen komen. Had ik zo snel niet verwacht, maar de bijna duizend ‘likes’ die jullie m’n brief meegaven hebben vast en zeker flink geholpen het demissionaire kabinet-Rutte over de streep te trekken. Het was natuurlijk ook van de gekke: Frankrijk is groener dan groen qua corona, terwijl Nederland nog grotendeels als knalrood risicogebied te boek staat. En dan geef je voor ‘ons’ een negatief reisadvies? Kom kom, dat riekt naar francofobie. Geeft niks, moet iedereen zelf weten, maar val er goedwillende (en goed beschermde) vakantiegangers en tweede-huisbezitters niet mee lastig.
Maar bon, we hebben wat te vieren want ook de mondkapjes mogen weer af op straat, café’s en restaurants zijn weer open, vanaf 9 juli kan er ook in de ‘boîtes de nuit’ weer worden gefeest, dus wat wil een mens nog meer?
Nou, niks eigenlijk. Het weer is geweldig (zon, zacht windje, 33º gemiddeld) en vandaag heb ik voor het eerst de cigales weer gehoord. Al moesten ze wel erg hard hun best doen om boven het geronk van de lokale motorcrossclub uit te komen die hier aan de overkant van de rivier een illegaal oefencircuit heeft aangelegd. Sluipenderwijs, eerst alleen op zondagochtenden, maar nu ook op weekdagen meer dan aanwezig en waarschijnlijk nooit meer weg te krijgen. Gelukkig taaien ze tegen de middag af, zodat we de vogels weer kunnen horen. Die gaven trouwens ook de nodige stennis vandaag. Ik had al eens eerder gezien dat een eenzame ekster toenadering zocht tot de vogelvoedselbank met zaden, bollen en pinda’s, die hier tegen de schuurmuur voor het grijpen hangen. Hij kraste wat, maakte zijn komst keurig bekend, leek zelfs om toestemming te vragen. Maar werd met een ongekend woedend fluitconcert van de stamvaste gevederde brigade weggejaagd. Duidelijk. Jij bent niet van ‘osv’ (ons soort vogels) dus wegwezen. De tolerantie onder de diverse soorten is hoe dan ook gering. Strijkt er een koolmeesje neer, dan wordt ie uitgekafferd door een boomklevertje dat vindt dat hij moet opzouten als hij te lang aan de vetbol hangt. Roodborstjes worden slechts scharrelend tussen de gevallen zaadjes op de grond toegestaan. De spechten schreeuwen zich een eerste plek, en de Vlaamse gaaien heersen majestueus over de pinda’s tot ze de restjes aan de rest laten. Zelden zoveel discriminatie en ‘eigen volk eerst’ gezien onder zogenaamd vredelievende bosbewoners. Hier niks ‘woke’ of ‘inclusive’.
En toen kwam die weggejaagde ekster daar nog overheen. “Zeker omdat ie zwart is”, grapte de echtgenoot overmoedig, alle kans riskerend dat hij ‘gecancelled’ zou worden. Maar ik wist waaraan hij refereerde. Een collega en goede vriend uit lang vervlogen tijden had ooit een zwart hondje, een stronteigenwijs mormeltje dat soms – als er ’s avonds moest worden overgewerkt – mee naar de redactie mocht. Tot hij in een onbewaakt ogenblik een drol draaide onder het bureau van de hoofdredacteur, die er de volgende ochtend vol intrapte. Waarna de portier hem het pand niet meer binnen mocht laten. Waarop de collega/vriend verzuchtte: “Zeker omdat hij zwart is.” Die dierbare vriend ging niet lang daarna dood, het hondje kwam bij ons en heeft nog een respectabel aantal jaren geleefd. Die grap ook, het werd een soort van standaardgrapje voor dingen waar je met een schuine knipoog naar kon kijken, er meteen de scherpe kantjes vanaf halend. Vroeger noemden we dat humor. Tegenwoordig moet je oppassen dat je geen doodsbedreigingen krijgt en moet onderduiken als je een grap – al is het maar een slechte – maakt.
Om met Wim Sonneveld te spreken: “Waar is de gulle lach op heden gebleven?”
Kijk hier maar hoe die ooit bedoeld was: klik hier.