(klik op de foto’s om ze te vergroten)

Een vriendin kwam langs, het was amper een dag nadat het weer ‘vrij reizen’ was. Op intrigerende sandaaltjes met een platte hak. ´Spartiates´, zei ze. Ik keek haar niet begrijpend aan. Nooit van gehoord, ´spartiates´. De volgende dag al zaten we op de boot, of misschien beter gezegd de veerpont, van Sainte-Maxime naar Saint-Tropez. Mijn vriendin zou me laten kennismaken met de schoenen-elite van het glamourdorp waar de internationale jetset ´s zomers graag onbekommerd feest viert.
“Schoenenindustrie?” had ik gevraagd.
“Nou ja”, had ze gezegd, “dat is misschien een te groot woord. In Saint Trop’ gaat het vooral om slippers en sandalen.”

‘Founding fathers’ van de ‘spartiates’
Ze nam me mee naar de Rue Henri Seillon, waar ik werd binnengeleid in de winkel van K.Jacques. Nooit van gehoord, maar ik kreeg uitgelegd dat ik ongemerkt de multi-national van de familie Kéklikian had ontdekt, kennelijk de ´founding fathers´van de ´spartiates´. Feitelijk sandalen, maar dan net even anders, unieker. Met platte of hoge hak. Wonderbaarlijk hoeveel creativiteit een sandaaltje kan oproepen, dacht ik. Dankzij zo´n 150 materialen, in alle kleuren van de regenboog. Ik stond perplex toen ik om me heen keek. Het absolute topmodel? Een compositie van een sandaal met sleehak van kurk, versierd met Swarovski-kristal.

De hele ‘beau monde’ loopt erop

Men presenteerde me vol trots een soort klantenlijstje: Madonna, Michele Obama, Paris Hilton, wijlen Charles Aznavour, Jack Nicholson, Kate Moss, ik ben vast vergeten nog een paar van die namen op te schrijven.
Er stond ook: Pablo Picasso.
“Maar die is toch al écht wel een tijdje geleden gaan hemelen”, zei ik. Toen kreeg ik het hele verhaal te horen. En de gestreepte veter-espa’s te zien die zijn voorkeur hadden.

Een idee van Armeense vluchtelingen
De spartiates van K.Jacques bestaan al sinds 1933.
De winkel werd destijds begonnen door Armeense vluchtelingen, die uit arren moede maar met een soort schoenlapperij in Saint-Tropez startten. Zij waren de uitvinders van de spartiates, zij stonden aan de basis van het merk K.Jacques, sindsdien een klassiek familiebedrijf. Opa heette Jacques Kéklikian. Hij zou waarschijnlijk uit zijn graf opstaan als hij hoorde van de huidige internationale allure van zijn merk. Mevrouw Obama had de St.Trop-sandaaltjes van K.Jacques in Chicago ontdekt. Het aantal verkoopadressen van de spartiates is nu wereldwijd vrijwel onbegrensd, nog afgezien van internet.

Desgewenst pythonleer
Ik werd openhartig bijgepraat. Iets van 25 werknemers die er ongeveer een uur over doen om een paar K.Jacques te maken, dat er 46 handelingen voor nodig zijn, dat er op maat gemaakt wordt. Dat er exclusief met het beste materiaal gewerkt wordt. Met kalfs- en geitenleer en desgewenst pythonleer. Vlas uit Ierland geïmporteerd. Dat het comfort wordt gegarandeerd met zolen van bederfbestendige, natuurlijke latex of van hout, soms zelfs met luchtbelletjes. Beroemde ontwerpers als Kenzo, Givenchy, Balenciaga en Lagerfeld deden voor accessoires bij hun creaties een beroep op K.Jacques.
“Tijdloze identiteit, afgeleid van de Griekse sandaal”, werd me als een soort motto toegelicht. Meer dan 70 procent van de productie is voor de export, naar alle werelddelen. Maar dat hoorde ik pas later. Ik begreep dat de familie eraan hecht
Saint-Tropez nadrukkelijk als haar ´bron´ te staven. En de vermelding ´crée et fabriqué á Saint-Tropez´ is daarvan de bevestiging.

Tot in Dubai: espadrilles tropéziennes
We liepen door naar de Rue des Commerçants voor het naar verhouding nog betrekkelijk jonge bedrijf ´Espadrille Tropezienne´.
Van espadrilles wist ik alles, meende ik. Al vele jaren loop ik er in het seizoen vrijwel dagelijks op. Maar de goedlachse ondernemer bleek samen met twee vrienden een soort gat in de markt ontdekt te hebben. Espadrilles die nadrukkelijk naar Saint-Tropez verwijzen. In de kleuren van het dorp (rood en wit), plus een vermelding van fameuze Tropezienne locaties als de Place des Lices op het schoeisel. Of bijvoorbeeld Le Quartier de la Ponche. Een concept dat aansloeg, deze espadrilles liggen nu ook in onder meer Dubai en Miami in de winkels.
Dat zegt ook weer iets over de internationale reputatie van Saint-Tropez.

‘Espa’s’ met een ‘statement’
En inmiddels is de firma al een stap verder. Opgetogen werd me verteld dat je hun ‘espa’s’ kunt laten ‘personifiniëren’, bijvoorbeeld door je naam erop te laten zetten. Op de een en dan op de ander die van je partner. Of die van iemand die je bewondert, zoals St.Tropeziènne Brigitte Bardot, die natuurlijk niet in de collectie ontbreekt. Je kunt er ook een (desnoods politiek) ‘statement’ mee uitdragen. Onder je linkervoet de naam van een linkse politicus en rechts dan die van iemand ter rechterzijde. Onder meer ten tijde van presidentsverkiezingen schijnen Fransen er gek op te zijn. En op verzoek van Amerikanen hebben ze nu ook een model Trump dan wel Biden in de aanbieding.
Serieuzer is dat me verteld werd dat deze espadrilles exclusief van natuurlijke materialen worden gemaakt. Handmatig en dus alleen in Saint-Tropez.

‘Havaianas’: Brazilië in Saint-Tropez
Er was nog een derde adres waar ik mee naartoe werd genomen, het atelier van de ‘havaianas’, een teenslipper van Braziliaanse origine, zoveel wist ik al. Naar het schijnt loopt heel Brazilië, arm en rijk, in zijn vrije tijd op havaianas. Een merknaam die een soortnaam werd. Elk jaar worden er in iets van 80 landen een paar honderd miljoen van verkocht.
En ze worden dus ook in Saint-Tropez gemaakt. Door een bedrijfje dat overigens ook in espadrilles en sneakers doet. Maar het aardige en bijzondere is dat je ook deze teenslippers persoonlijke kunt laten maken, ´make your own´. De naam van de geliefde, je favoriete voetbalclub, alles kan. Zoals eigenlijk altijd wel in Saint-Tropez.
“Ja”, zei ik toen we naar Sainte-Maximine terugvoeren, “ik vind toch dat je wel van een schoenenindustrie kunt spreken. Dat ik dat nooit eerder wist…”