Ik wist het zeker: de Tour de France kwam hier gisteren niet langs, de Mont Ventoux ligt toch echt een departementje of twee verderop. Die oorverdovende helikopterherrie boven m’n kop kon dus onmogelijk van ‘la grande boucle’, die ik op het tv-scherm voorbij zag trekken, afkomstig zijn. Daar cirkelden weliswaar heli’s boven de zwoegende renners, maar dat bescheiden geluid (de tv stond zacht) haalde het niet bij het gedaver dat de dakpannen bijna spontaan een dansje deed maken. “Het is weer raak”, zei ik met stemverheffing tegen de echtgenoot, “de generaals zijn weer eens lekker uit lunchen.” Ik ben nogal van de complottheorieën en deze vond ik logisch genoeg om m’n gelijk te claimen.
Kijk, we wonen hier tussen het grootste militaire oefenterrein van Europa, het Camps de Canjuers (klik hier) in het hoge noorden van de Var, en de Méditerrane kust, waar het 21 regiment d’infanterie marine (klik hier) z’n basis heeft. Dat militaire spul zit allemaal een flink eind weg, dus daar heb je geen last van, tenzij er weer eens een daverende oefening met buitensporig zwaar materieel wordt gehouden, maar dat gebeurt redelijk beperkt. Wel komen er met enige regelmaat helikopters over die pendelen tussen die twee legerkampementen. Alleen, de laatste weken – zeg maar, zo’n beetje sinds de lockdown en de avondklok zijn opgeheven – is het verdacht druk in de lucht. Ze pendelen zich helemaal suf. En absoluut niet in een rechte lijn van het ene kamp naar het andere, die route kennen we wel, maar meer de richting van de mondaine badplaatsen uit. Bovendien vliegen die heli’s op tijdstippen die toch echt aan een lunchuitje doen denken. Heen omstreeks een uurtje of twaalf, zo tegen apérotijd, terug tegen vieren, als je met goed fatsoen je lunch aan de kust niet langer kunt rekken, als generaal zijnde.
En ik ben niet de enige die merkt dat er abnormaal veel vliegbewegingen in de buurt zijn. De gemeente Ramatuelle aan de kust is het zelfs zo zat dat ze een rechtszaak is begonnen tegen de staat. Er mochten dagelijks maximaal 40 vluchten overkomen, middels een ‘arrêté préfectoral’ zijn dat er inmiddels 50 geworden. Met name de rich & famous – die de opstoppingen op de enige toegangsweg naar de Golfe de Saint-Tropez niet zo zien zitten, laten zich graag invliegen. En ‘mijn’ generaals natuurlijk. Gevolg: verstoorde dag- en nachtrust, milieuschade, en vooral heel veel ergernis.
Zou mooi zijn als Ramatulle die rechtszaak wint, maar ik geef ze weinig kans. Niet alleen brengen die gefortuneerde vakantievierders aardig wat geld in het door de coronacrisis akelig leeg geworden laadje. Ook die generaals die op lunchoefening gaan, zullen zich niet zomaar de tonijn van hun pan bagnat laten eten. Hoge omes – zeker in het leger – hebben hier nog altijd veel in de lait te brokkelen.
Inmiddels wordt het ook ’s avonds steeds drukker in de lucht. Ook het diner wordt in militaire kringen steeds populairder. Uurtje of zes heen, tegen drieën ‘s nachts oorverdovend terug, als je net diep in slaap bent. Rondje extra boven het huis en de rivier, beetje sightseeing met zoekschijnwerper voor de ingehuurde tafeldame, denkt mijn complotbrein dan meteen.
Doe mij die corona lockdown maar weer terug. Wat was het heerlijk rustig toen.